Son ressam umut fırçasını gezdirdi tuvalinde,
Yazar, sükut cümlelerini yazdı son hikayesinde
Aşık, sevdasını son kez bağırdı dağlara
Ve şair olmak isteyen bir kadının,
Şiirleri yankılandı sonsuzlukta..
Yağmur tadında cümleleri, kanat bulamadı
Ve her bir cümle serpildi kaldırımlara...
Hayat camları parçalandı
Ve her parça dağıldı sonsuzlukta
İlk hüznünü yazdı,
Şair olmak isteyen kadın
İlk tutsaklığını
İlk aşkını yazdı,
Ve ilk hürriyetini
Çok kırıldı şair olmak isteyen kadın
Tüm kırıklarını kesik izlerinde sakladı
Kırılacak tek bir hücre bile bırakmadı
Bulamadı kendine yabancılaşan hüviyetini
Savruldu durdu her rüzgar estiğinde
Dönüp dolaşıp yine kendine çarptı
Bulamadı içindeki cesareti
Kalbi ıssızdı
Peki neredeydi bu yalnızlığın miracı?
Şair olmak isteyen kadının
Belki de huzuru gülümsetmekti amacı
Ve duyurmaktı dünyaya onca çığlıklarını
Yazılacak binlerce cümle dururken
Her bir kelimenin ağırlığı yük oldu omuzlarına
Kalp sancıları arttı şair olmak isteyen kadının
Peki kimdeydi bu ağrıların ilacı?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Kalemimden Sızan Şiirler
PoetryKalbimden akıp elimdeki kalemden süzülerek kağıda damlayan mürekkep kağıtta ufak bir birikinti oluşturmuştu.Ardından mürekkep kağıda yavaş yavaş yayılmaya başladı.Dilimin ucuna gelipde söyleyemediklerim sanki o küçük birikintide toplanmıştı.
