Przepraszam, kocham Cię

10.

Budzę się rano z głową na brzuchu p. Dominiki. Woah wait, what?! Nie ruszam się przez chwilę, wstrzymuję oddech i sprawdzam czy ona śpi. Na sto procent śpi. Słyszę bicie jej serca. Postanawiam jeszcze przez chwilę tak poleżeć, zamykam oczy i wsłuchuję się w spokojny rytm. 'Kurczę, wygodna jest' - myślę i mimowolnie się uśmiecham. Nie mam zamiaru ruszać się z miejsca, ale po pewnym czasie słyszę, jak powoli się przebudza. Postanawiam położyć się plecami do niej i staram się sprawiać wrażenie snu. Dobrze przeczuwałam, czuję jak p. Dominika się przeciąga i po chwili wstaje z łóżka i wychodzi z sypialni. Nie wiedząc kiedy, zasypiam...

Budzi mnie zapach kawy i jajecznicy. Powoli wygramoliłam się z łóżka, założyłam okulary i poszłam do kuchni. Po drodze zatrzymałam się przy lustrze w korytarzu. O nie nie, wyglądam tragicznie. Wracam do sypialni, biorę kosmetyczkę i ręcznik i idę do łazienki ogarnąć się.

Wychodzę z łazienki ubrana i umalowana i idę do kuchni. Wchodząc wpadam na p. Dominikę
-O! Właśnie miałam iść ciebie budzić! Wyspana? - uśmiecha się promiennie
-Taak.
-Wygodne to łóżko prawda? - przypominam sobie, że obudziłam się na wpół leżąc na niej i się rumienię.
-Tak psze pani, bardzo wygodne.- mówię pewnie
-To świetnie! Siadaj i bierz się za jedzenie.

Jemy śniadanie w ciszy, w pewnym momencie podnoszę głowę i zauważam, że mi się przygląda. Odwracam od razu wzrok. Mogłabym patrzeć się w jej piękne oczy ale to co czuję w środku robiąc to, przytłacza mnie. Pani Dominika wstaje od stołu, a mój wzrok mimowolnie podąża za nią. Przechodząc obok mnie muska moje ramię i mówi:
-Idę się ogarnąć, bo pewnie wyglądam okropnie. Mogłabyś posprzątać po śniadaniu?
-Wygląda pani wspaniale.. - szepczę pod nosem.
-Słucham? Coś mówiłaś? Nie słyszałam.. - odkrzykuje już z łazienki.
- Jasne, zajmę się tym! - oznajmiam.
-Dziękuję!
Dobrze, że tego nie słyszała.. Sprzątam w kuchni i idę do sypialni. Siadam na łóżku i sięgam po telefon. Przeglądam chwilę facebooka, ale postanawiam zadzwonić do Magdy.
-Hejka Magda!
-Cześć Aniu!! Jak tam u ciebie? Wszystko w porządku?
-Tak taak, jesteśmy na miejscu. W sumie lot był spokojny, prawie cały przespałam.
-A to może i dobrze..?
-Chyba tak, nie miałam przynajmniej żadnego ataku.
-Ataku?
-Paniki. Kiedyś vi przecież o tym wszystkim opowiadałam..- teraz wiem, jak mnie słucha.
-Aa.. a no tak, zapomniałam - mówi bez przekonania. Nie pamięta o tym. Cóż, to nawet dobrze. Rozmawiam z Magdą leżąc na łóżku i nawet nie zauważam kiedy p. Dominika wchodzi owinięta ręcznikiem do sypialni. W pierwszej chwili serce zaczęło mi walić jak oszalałe, a gdy zobaczyłam jak ręcznik przez przypadek zsunął się na ziemię odkrywając jej ciało, zerwałam się z łóżka i wybiegłam z pokoju.
-Wiesz co Magda, muszę kończyć- mówię przez telefon starając się przybrać jak najobojętniejszy głos.
-Co tak szybko? Coś się stało?
-Niee.. Po prostu muszę się szykować do wyjścia.
-Aa rozumiem, w takim razie trzymaj się kochana i do następnego razu.
-Paa - rozłączam się.

Stoję przy oknie i oglądam okolicę. Jesteśmy praktycznie w centrum. Słyszę kroki p. Dominiki i już po chwili stoi przy mnie.
-Przepraszam za to w sypialni.. - mówi.
-Spooko psze pani, nic nie widziałam.
-Hm.. To dobrze. Wiesz co, mam propozycję.
-Eem.. Jaką? - mówię niepewnie.
-Na czas tego wyjazdu będziesz mi mówić po imieniu, zgoda?
-A-ale dlaczego?
-Nie chcę słyszeć 24/7 'proszę pani'. Mów po prostu 'Dominiko'. Jasne?
-Nie no okej, skoro pani.. ee.. skoro yak uważasz.
-Tylko się pilnuj! - mówi i trąca palcem mój nos - Ładny widok, prawda?
-Jest pięknie.. - odpowiadam zmieszana. Co ta kobieta ze mną robi..
-Szykuj się powoli, na 14:30 musimy być w ośrodku.
-A która jest godzina..? - mówię i sprawdzam zegarek - Hmm.. 12:50.
-Taak, tylko wiesz. Jest południe, pewnie będą korki, a chyba nie chciałabyś spóźnić się w pierwszy dzień, prawda?
-Jasne że nie! Niech pani.. kurcze.. Daj mi chwilę, pójdę tylko do toalety i wrzucę do plecaka to, co mi będzie potrzebne. - głupio się czuję, zwracając się do niej na 'ty'.
-Okej, tylko rusz tyłek! - mówi ze śmiechem i lekko mnie trąca.

Idę do łazienki, staję przed lustrem i spoglądam w odbicie swoich oczu. Miesza mi tym wszystkim w głowie. Ten ręcznik nie spadł przypadkowo, recepcja wcale nie pomyliła się co do tego pokoju.. przynajmniej tak mi się wydaje.

Ale po co Dominika miałaby to wszystko robić..?