Skin Art

Van Gogh

Μου μιλούσε συνέχεια για την τέχνη και ακόμα πιο πολύ για τον Van Gogh. Ήταν ο αγαπημένος της ζωγράφος. Έλεγε και ξανά έλεγε πόσο σπουδαίος ήταν αυτός ο άνθρωπος και πως μπορεί να αυτοτραματιζόταν αλλά είχε την τέχνη που τον κρατούσε ζωντανό. Έτσι ήταν και αυτή. Ζωγράφιζε το σώμα της ανεξίτηλα θεωρόντας το έργο τέχνης. Κάθε συναισθηματική απογοήτευση ήταν και μια χαρακιά. Είχε βρει ένα αυτοκαταστροφικό τρόπο να ξεσπάει. Για κάθε λάθος επιλογή έπρεπε να πληρώσει το σώμα της, να γεμίσει ουλές, να καταστραφεί έτσι όπως καταστράφηκε και η ψυχή της. Δεν ήξερε γιατί είχε ανάγκει να κάνει κάτι τέτοιο. Είχε πάρει όσοι αγάπη θα μπορούσε να αντέξει ένας άνθρωπος αλλά αυτή ένιωθε κενή, σαν κάτι να λείπει. Δεν ήταν μίζερη ήξερε πως να αγαπάει τους άλλους . Έδινε τα πάντα σε κάθε καινούργια της σχέση ερωτική και φιλική μα πότε δεν κρατούσε κάτι για εκείνη. Και αυτό ήταν το πιο μεγάλο της λάθος. Δεν είχε μάθει να αγαπάει τον εαυτό της και με αυτόν τον τρόπο τον τιμωρούσε για όλα όσα πίστευε ότι ευθυνόταν η ίδια. Ο αυτοτραυματισμός ήταν η ηρεμία που αποζητούσε σε κάθε δύσκολη στιγμή. Έτσι ξεπερνούσε τις ενοχές που διαρκώς αυξανόντουσαν στο κεφάλι της και μάθενε πως να είναι δυνατή ή τουλάχιστον να δείχνει δυνατή μπροστά στους άλλους. "Είναι εθιστικός ο τρόπος με τον οποίο μπορώ να έρθω τόσο κοντά στον θάνατο αλλά να μην τον αγγίξω και ανατριχιάζω στην ιδέα οτι μπορώ να τον αγγίξω" μου είπε την τελευταία φορά που την είδα.