Fark Edilme Korkusu

Nereden Başlasam?

Merhaba.Ben Helen.Şu anda size tek bir şey söylemek istiyorum.Aslında siz yoksunuz.Kafamdan uydurduğum senaryoya göre yaşadığım hayatı anlatmak istiyorum.Hiçbir şeyi kendi başına karar veremeyen,sonunda da istemediği bir hayatı yaşamak istemeyen bir kızın hayatı,yani benim.Doğduğumda belirlenmiş aslında,hayatım bana seçim şansı bırakılamdan,ailem kendi hayatında yasayamadigini benim hayatıma koymuş,bana yaşattırmaya çalışmış,ortaya çıkan sonuçtan da memnun kalmamışlar.Doğduğum günü bana anlatırken,tabi ki de nasıl mutlu olduklarıyla beraber,benim geleceğimi nasıl planlamaya başladığını da anlatmıştı annem.O zamandan beri hayatım elimde değil.Küçükken kimle arkadaşlık yapacağımı belirlemiş,buna uymamı beklemişlerdi.Ben de bana öğretilen şekilde bunu uygulamayı tercih ettim,çünkü etrafımdaki herkes böyle yaparken benim kendi arkadaşlarımı kendim seçmem saçma gelmişti.Bir süre böyle giderken,biraz daha olgunlaştığımda,hayatımın böyle gidemeyeceğini anladım.Ama ben benim yaşımdakiler gibi isyan etmeyecektim.Çünkü elinizde bunu değiştirmek varken,siz sadece şikayet ederseniz;bu demektir ki kolay yoldan her şeyin dıştan düzeltilmesini istiyorsunuz.Ama ben böyle yapmayacaktım.Kendimce bir şeyler değiştirmeye çalıştım,fakat her böyle yaptığımda daha fazla üstüme geliyorlardı ve ben de küçükken susmayı tercih ettim.Lisemi ailem seçti.Ama ben her şeye karşı mutlu olmayı tercih ettim.Çünkü onları üzmek bana çok bencilce geliyordu.Mutluydum.En azından öyle olduğunu zannediyordum.Hayatımı bu yalanın üzerine kurarak devam ettim.Annemlerin seçtiği bir arkadaş grubumuz vardı.Bu gruptaki en mutlu kişi bendim.En saçma sapan şeylere gülen de bendim.Eve gelince internette geziyordum.Gene eve gelip internette dolaşmaya başlayınca bir site gördüm,acılarınızdan nasıl kurtulursunuz diye.Tabi ki de tıklamadım niye tıklayayım diye düşündüm.Buna tıklarsam annemler internet geçmişimi kontrol ederken görecekti.Ne var diye daha fazla üstüme geleceklerdi.Ben de en iyisi ders çalışmaya devam edeyim diye düşündüm.Dersimi çalıştım ve her gün yaptığımın saatin 1 dakikasını bile kaçırmadan yattım.Sabah kalktım ,okula gittim,okula yeni birisi gelmişti,bir erkek.Galiba oydu benim dönüş noktam.Hayatımı değiştiren etken.O da benim gibiydi ama o kolay yolu,isyan etmeyi seçti.Her halinden belli oluyordu.Yanıma oturdu,konuşmaya çalıştım
-Merhaba!Adım Helen,sen de..
Böyle bir kaç saniye geçti sadece sıraya bakıyordu,konuşmadı.Ben de bir şey demedim,çünkü aynı duygulara sahibiz,her şey üstümüze fazla gelinmenin sonucu olmuş.Ders sonunda konuşmak zorundaydı,çünkü hoca bizi bir proje ödevi için eşleştirmişti.O ne kadar hocaya eş olmak istemediğini açıklamaya çalışsa da,hoca kararından ayrılmamıştı.Bir sürü biyoloji sorusu cevapladıktan sonra tek bir şey demişti
-Belli ediyorsun.
Bu sözleri hem ilk sözleriydi hem de zeki olduğunun bir kanıtıydı.Çünkü zeki olmayanları kandırabilirsin,ama zeki biri belki yakaladığı ince bir detaydan bile nasıl biri olduğunu anlayabilir.
-Nasıl?diye sorunca cevap vermedi.Ne dediğinin farkında değilsin dedim.Fark edilmekten korkuyordum.Gece yattığımda farklıydı.Ama sizinle bunu çok konuşmayacağım.Direk diğer konuya geçiyorum.Sabah gittim,orada oturuyordu.Ağzından bir şey mırıldanıyordu sanki.Onu duymazdan geldim.Ders zili çaldı.Ders boyunca beni yargılıyıcı bakışlarla süzdü.Sonra doğru şeyi yapmadığımı fark ettim ve
-En azından ben senin gibi isyan havalarına girip,bencillik yapmıyorum.O yüzden bana ya kendini kandırıyorsun de ya da başka bir şey deme seni umursamıyor olacağım.dedim
-Umursamıyorsan neden bana şimdi cevap verdin?
-Daha önce kimse anlamamıştı çünkü.Sen anlayınca cevap verme isteği geldi.Hiçbir şey demedi,her zamanki gibi.Ama artık alışmıştım,çünkü hayatımda kimse benim düşüncelerimi önemsemiyordu.Kendi kafasına göre haraket eden çok insan tanıdım ben.