4.BÖLÜM•LUNAPARK•

15.3K 1K 178
                                    

Ama Arel beni nasıl bulmuştu. Yanıma oturdu.

"Sulugöz müsün sen? Her gördüğümde ağlıyorsun olmaz ki böyle. "

Uzattığı peçeteyi alıp gözyaşlarımı sildim. Ardından ondan almasını istediğim suyu uzattı. Alıp bir kaç yudum içtim.

"Teşekkür ederim. Ben sulugöz değilim hem, sadece.. sadece"

"Tamam hadi kalk. Seni mutlu etmenin yolunu biliyorum ben. Seni bir yere götüreceğim. "

Gidemezdim. Zaten eve yeterince geç kaldım.

"Hayır ben eve gitmeliyim. "

Oturdum yerden kalkıp hızlı adımlarla yürümeye başladım ama fazla ilerleyemeden Arel kolumdan tutup durdurdu.

"Eve gitmiyorsun benimle geliyorsun. Hem bu benim senden ikinci isteğim. Benimle gelmeni istiyorum."

Şimdi iddiaya girdiğim için bir kez daha pişman oldum. Benden hep istemediğim şeyler istiyor. Sadece verdiğim sözü tutmak istiyorum yoksa asla onunla gitmezdim. Ama bir kere iddiayı kabul etmiştim.

"Gidelim. "

Yürümeye başlamıştık.

"Nereye gidiyoruz? "

Durup bana döndü.

"Sürpriz"

"Pekala söylemek istemiyorsan söyleme. "

Merak etmiyordum. Sadece bir an önce evime gitmek istiyorum. Ah, nasıl unuttum ablama mesaj atmalıyım. Telefonumu çıkarıp mesaj kısmına girdim. Bir arkadaşımla birlikte olduğumu ve çok gecikmeyeceğimi yazıp gönderdim. O sırada belimden çekilmemle kendimi Arel'in kollarında buldum. Arkamızdan kornaya basarak geçen arabayı farkettiğimde ne olduğunu anlamıştım. Başımı biraz çevirdiğimde saçlarımın yine Arel'in yüzüne savrulduğunu gördüm. Arel beni kendinden uzaklaştırıp öfke barındıran sesiyle konuştu.

"Yolda yürürken ne diye telefonuna bakıyorsun. Az kalsın araba çarpıyordu farkındasın değil mi? "

"Ben farketmedim arabayı. Teşekkür ederim. "

"Ne kadar çok teşekkür ediyorsun. Bunun yerine kendine dikkat et ve seni kurtarmama gerek kalmasın. "

Sinirlerimi bozuyordu.

"Ben sana beni kurtar mı dedim kurtarmasaydın. "

Hızlıca yürümeye başladım. Tamam dikkat etmemiş olabilirim ama neden bu kadar öfkeleniyor ki. Gelip önüme geçti.

"Özür dilerim. Korktum sana bir şey olacak diye korktum. Seni kırdıysam affet lütfen. "

"Tamam"

"Ne tamam? "

"Tamam affettim. "

Gülümseyip yan tarafa geçti. Yürümeye devam ettik. Bir süre yürüdükten sonra önünde durduğumuz yere hayretle baktım.

"Gerçekten mi? Beni getirmek istediğin yer lunapark mıydı? "

"Evet"

"Buraya geleceğimizi söyleseydin,sana zorluk çıkarmaz gelirdim. Ben lunaparkı çok severim. "

Gülümsedi. Gülümseyişi çok...güzeldi.

"İyi o zaman çünkü bugün çok eğleneceğiz. Hadi gidelim. "

Lunaparkın içine girdik. Burası çok güzel. İnsanlar sadece, mutlu.

"Hangisinden başlamak istersin? "

ÇARESİZHikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin