The Risk Of Love

welcome

5

Niana's

The ride entering Benguet was really bumpy that it woke me up. Pag-gising ko ang sakit ng ulo ko, I need sugar to eat. Hinalungkat ko yung pagkain na binili ko. Wrong choice pa ako dahil mani ito. Uutot ako non-stop pag inubos ko, kaya namigay ako para lahat kami umutot. Nanghingi din ako ng pugo para pangontra.

Noong natapos kami kumain, para akong bloated na ewan. Hindi dahil nabusog ako, dahil gutom ako ulit. I tried to sleep again but I can't. So I've decided to endure it, not to mention the "bituka ng manok" road paakyat ng Benguet to Baguio.

In the end, I just enjoyed the view and nagsuot ulit ako ng earplugs, I noted myself not to sing again. Hininaan ko yung volume ng mga twenty five percent, para aware pa din ako sa mga napapakinggan ko.

Hanggang ngayon nangku-kwentuhan pa din sila kuya at Sir. Di sila papapigil. Or baka naman noong tulog ako naka-tyempo si sir na matulog din kahit papano.

"I'm actually a coach of football sa State University,I have the interest on teaching younger kids in that sport. First love ko talaga yun, but then noong napalawak na nung course ko yung mundo ko, doon na ako nagsimulang ma-inlove talaga sa architecture."

Wow, sporty pala si Sir kaya pala ang fit fit nya tignan, ilang taon na kaya siya? Feeling ko nasa thirties siya pero magugulat talaga ako pag nasa forties siya at ganyang ang bata ng face niya.

"Ang galing ninyo pala ano, Ser. Ba't hindi ninyo naman subukang mag-turo tungkol sa trabaho niyo? Feeling ko magaling kayong mag-turo eh." suggest ni kuya driver.

"Actually kuya, iniisip ko nga din yun eh. Though, hindi ko talaga kapapaguran ang football. Sige, good suggestion kuya. I-contact ko yung dean na kakilala ko." sabi niya pa.

Gahd, saan kaya siya magtuturo? Sana sa school. Pero asa pa ako, malamang sa SU siya papasok. Doon din yata siya graduate eh.

They're still continuously talking, some stuffs I don't understand on sports. Kahit engage ako sa sports thru watching sports tv, I've never tried watching football. Na-try ko lang, in real life, yung mga hindi tatakbo-takbo like badminton though nakakapagod pa din yon, table tennis and bowling.

Sumasakit pa bigla lalo yung ulo ko dahil sa kulang at di maayos na tulog. Kaya di ako mapakali, kunot na kunot yung ulo ko.

I was about to close my eyes but my head really hurts like hell. And then suddenly someone handed me a can of bonbons. Nakatapat pa sa mukha ko noong inalok ako ni Jes.

"Oh, candy, gusto mo ba?" alok niya. "Pinapabigay daw ni Sir." she added with a meaningful look.

I took a piece and say, "Thanks, ang sakit kasi ng ulo ko."

"Naks, sakto yung kisspirin." she winked teasingly.

"Huwag kang showbiz diyan Jes ah, chaka anong kisspirin, hindi niya naman ako kiniss. Like duh?" I said in a matter of fact tone.

Hindi ko naman kelangan maging defensive, hindi naman nangyari. At hinding hindi mangyayari dahil imposible yon.

Sa halip na sabayan ko ang pang-aasar ni Jes, I just closed my eyes and tried sleeping again. Maningas ka diyan, at huwag mo akong paasahin. Tsk.

-

Hours of bumpy and long drive, and about time to wake up, we've finally reached the iconic lion's head na sumalubong samin, indicates na malapit na kami sa Baguio.

We wanted to come down and take a pic kaso ang daming tao and late na kami sa tour, it's already past 10, the tour should start at 9.

Kaunti pang drive mga around eleven in the morning, sa wakas, we've touchdown on Baguio. Ramdam na ramdam yung lamig sa labas kung titignan palang. Everyone is on their pull-over and jackets to make theirselves warmer.