het was zondag avond toen ik hoorde dat ik de baan als beroeps ruiter in Melbourne had gekregen. ik weet nog dat ik zo blij was, ik belde meteen m'n ouders op en die wareb super enthousiast. Helaas moest ik het nieuws ook aan m'n vriendinnen vertellen, en die waren stiekem niet zi blij. ik zou over een week vertrekken en ik kon m'n paard mee nemen. hij moest dan op het vliegtuig en werd begeleid door een deskundige.
toen het zover was dat we daad werkelijk op het vliegveld stonden kreeg ik kriebels in m'n buik. m'n paard werd al eerder in het vliegtuig geplaatst met stal en al. hij kreeg gedurende de reis steeds eeb middeltje toegediend waardoor hij niet zoveel van de reis zou merken en een beetje slaperig zou zijn.
de reis verliep vlottjes en zip was lekker relaxed. toen we daadwerkelijk landde was ik opgelucht, het is ook niet niets om met de paard in het vliegtuig te zitten. paarden horen op weilanden, niet in de lucht. toen we naar een speciale gate reden om alle spullen en passagiers van boord te laten zag ik de vrachtwagen van de stal waar ik zou gaan werken al staan. 'Austalia Olimpics' stond er op. toen ik uitstapte werd ik vriendelijk begroet door jeff de eigenaar en ook mijn nieuwe trainer van de stal. 'kom we zullen je paardje maar even in de vrachtwagen zetten, dan kunnen jullie naar je nieuwe huis. Jullie zullen wel moe zijn.' ik knikte en we zette zip, die nog wat wankelig was van de reis in de vrachtwagen. ik haalde al mijn spullen uit het vliegtuig en zette het in de vrachtwagen, 'op naar huis' zei ik lachend tegen jeff.
