Life² || h.s. [dutch]

09- If you're not confused, you're not paying attention

09- If you're not confused, you're not paying attention --

Tot mijn grote opluchting kwam ze naast me op de bank zitten. Ik had spijt dat ik haar telefoontjes niet had beantwoord, die dag nadat ze zo halsoverkop vertrokken was zonder enige uitleg.

Ze had me gewoon willen vertellen wat er gebeurd was, ze had zich waarschijnlijk willen excuseren. Had ik maar opgenomen... Het had me heel wat innerlijk verdriet bespaard. En Cindy, van haar was dan geen sprake geweest. Ik schaamde me dood. Allerlei gevoelens raasden door me heen, ik kon zelf niet eens onderscheiden welk gevoel nu precies de bovenhand haalde. Ze leken onderling allemaal een hevige strijd te voeren. Enerzijds was er dat gelukzalige gevoel, nu Aline zo dicht bij me zat. Maar ook spijt ging door me heen, dat ik haar telefoontjes genegeerd had en ik er niet was toen ze me misschien echt wel nodig had. En schaamte, dat hele gedoe met Cindy wilde ik liefst zo snel mogelijk vergeten. En dan was er ook nog dankbaarheid naar de jongens toe, dat ze er voor me waren zelfs als ik hen eigenlijk niet wou toelaten.

Vanuit mijn ooghoek keek ik naar Aline, beseffend dat het intense geluk het haalde van al de andere gevoelens die doorheen mijn lijf gierden. Ik stond nog steeds even ver van haar verwijderd als weken geleden, maar tegelijk terug zoveel dichter dan een paar dagen eerder het geval was.

--

Niall had een andere film opgezet. 'A walk to remember'. Ik had het altijd al een goede film gevonden. Triestig maar oprecht, ondanks het clichégehalte. Maar eerlijk? Vandaag boeide het me niet. Het was pas toen ik na een tijdje tranen over Alines wangen zag rollen, dat de film weer echt mijn aandacht trok. Juist. Bij deze scene huil ik soms ook. Ik slikte mijn opkomende tranen weg.

Dit hoort niet, niet nu. Een stoere kerel zoals ik hoort geen traan te laten bij een zielige film. En zeker niet in de buurt van meisjes. Wij hadden ook zo een beetje onze trots, en dit paste niet in het plaatje.

Mijn blik gleed weer naar Aline. Ik bestudeerde een traan die uit haar ooghoek ontsnapte. De traan zocht zich langzaam een weg over haar wang. Gefixeerd staarde ik naar de druppel traanvocht, wensend dat ik dat was. Wensend dat mijn lippen de weg volgden van de traan. Geschrokken werd ik uit mijn trance gehaald, door haar blik die de mijne kruiste. Vragend keek ze me aan, met dat prachtige scheve glimlachje van haar. Een gelukzalig gevoel ging door mijn onderbuik. En plots viel een verlammende spanning over me heen; ik werd me bewust van ook maar de kleinste beweging die ik maakte, enkel en alleen omdat haar blik op mij gericht was.

Jaren had ik me afgevraagd of ik al ooit verliefd was geweest. Ik wist het niet. Ik wist gewoon niet hoe het hoorde te voelen. Maar iedereen zei me dat ik het wel zou weten eens het zover was.

Opnieuw trok diezelfde traan mijn aandacht, nu enkele millimeters boven haar mondhoek. Gebiologeerd staarde ik naar haar lippen. Iets in mijn buik maakte een buiteling, het speciale gevoel steeg meteen naar mijn hoofd. Nadenken leek onmogelijk. Ik zag mijn eigen hand naar haar gezicht bewegen, met uitgestoken wijsvinger. Zo zacht ik kon veegde ik de traan weg. Het leek wel alsof er een stroomstoot door mijn hele lijf ging, die seconde dat mijn vinger haar mondhoek raakte. Geschrokken van mijn eigen actie, wendde ik mijn blik af. Ik ging weer wat rechter zitten en staarde opnieuw nietsziend naar het televisiescherm.

Harry toch, waar zit je met je gedachten. Zo schrik je haar alleen maar af. Ze is net gedumpt, remember? Ik kon mezelf wel voor het hoofd schieten. Stomkop die ik ben.

Ik schrok uit mijn gedachten door gekriebel op mijn bovenarm. Ik keek op en zag nog net hoe Aline haar hoofd op mijn schouder legde. Ze draaide haar hoofd wat en keek me aan met haar waterige ogen en een lief glimlachje om haar lippen. Ik smolt. Onbeholpen glimlachte ik terug. Ze sloeg haar ogen verlegen neer en draaide haar hoofd wat van me weg, haar aandacht weer op het scherm gericht. Hitte verspreidde zich door me heen, vertrekkend van mijn schouder waar Alines hoofd op rustte, doorstralend naar elke andere vezel van mijn lichaam.

--

Na de film nam iedereen afscheid van elkaar. Ik zei dat ik nog snel naar het toilet ging en dat de rest niet op me moest wachten. Ik wou eigenlijk gewoon even alleen zijn. Een vijftal minuten later verliet ik dan uiteindelijk Nialls studio. Het was al vrij laat en ik was moe. Nouja, hoewel mijn lichaam moe was, waren mijn hersenen overactief. Een straat verder zette ik me op een bankje, ik moest nadenken en het was vrij dringend. De oorverdovende stilte die doorheen de straten zweefde, maakte me rustig. En ik weet niet precies waarom, maar die stilte bracht hoop met zich mee. Het deed me goed mezelf te horen nadenken. Ik zette alle nieuwe informatie van vanavond op een rijtje. Ik twijfelde.

Ik vroeg me af wat ik moest doen. Ik wilde met Aline praten, haar zeggen dat het me speet dat ik haar telefoontjes niet had beantwoord. Ik wilde haar vooral duidelijk maken dat ze voor alles bij me terecht kon, wat er ook was. Maar ik bedacht me ook dat het net extra zou gaan opvallen, moest ik haar nu hiermee overdonderen. En misschien zou het ook sowieso het omgekeerde effect hebben als ik toenadering zocht, nu ze net op een harde manier gedumpt was.

Ik besloot dan maar voorlopig niets te doen en gewoon verder naar mijn studiootje te wandelen. Ik nam mijn smartphone, sloot de headset aan en stak de oortjes in mijn oren. De lyrics van 'Paradise' galmden door mijn hoofd. Ik zweefde mee op het ritme van deze geweldige song, Chris Martins stem had altijd al een positief effect op me gehad.

--

Ik liep de trap op en drukte op de lichtschakelaar. Door het plotselinge felle licht kneep ik mijn ogen tot spleetjes. Ik draaide me om zodat de deur van mijn studio zichtbaar werd. Ik verstijfde. Mijn hart stond even stil toen ik een gedaante tegen mijn deur zag zitten. Aline. Wat deed ze hier? Ze stond recht en keek wat beschaamd naar de grond.

"Sorry, ik wilde je niet doen schrikken," mompelde ze, amper hoorbaar.

Ik glimlachte om haar gerust te stellen.

"Je liet me niet schrikken hoor," zei ik met een vette knipoog.

Ik opende de deur, mijn blik die haar niet losliet.

"Na u mevrouw," boog ik wat voorover, mijn arm uitstekend als teken dat ze binnen mocht gaan.

Tot mijn grote opluchting verscheen er nu ook bij haar een grijns op haar gezicht. 

____________________

Dankjewel voor alle reads, votes en comments :D Jullie doen mij hier echt enorm veel plezier mee ^^

Ohja!! sleepynialler -> heel erg bedankt voor je review over Dubbelleven!

En wat denken jullie dat Aline gaat doen? Gewoon vertellen wat er precies gebeurd is -want ze weet niet dat Harry dat al weet-? Of?

Veel liefs, Famke