Bende bir aşk var, tek taraflı. İşte benim platonik aşkımın hikayesi. Dünyanın iki öbür ucundan şans eseri çarpıştık. Buluşmak için dönen ben, yolunda devam eden o idi. Platonik aşkım benim, tek taraflı aşkım...
Çok sevdim. Geceleri onun için ağladım. Kendime vermediğim değeri verdim ona. Aslında ne garip ki değer veren hep bendim. O gün okul çıkışı Ecem ile bizim eve gidiyorduk. O zaman gördüm. Kendi halinde, sade, tatlıydı. Saçları kahverengiydi. Renkli gözleri... Sanki durduğu yerde, stokta kalmış son cips gibiydi. Beni çağrıyordu. Ecem yanımda bişeyler konuşuyordu. Kelimeler kafamda dönüyordu. En sonunda Ecem'in "Deniiz, Deniiiiiz, Deniz yaaaaaaa!!!" diye beni sarstığını hatırlıyorum. "He, ne nooldu?" dedim. " Ne yapıyorsun kızım? Bir kendine gel!" dedi. "Biz nereye gidiyorduk?" dedim. "Hıh" dedi.
O gece uyuyamadım. Ece'yi aradım. Sabahın 5'inde uyuyordu. Her normal insan gibi. En sevdiğim şarkının sözleri geldi aklıma. Zaman dondu sanki, Her şey sıradandı. İyiyim dedim herkese, Ağlamam zaman aldı.
Birkaç eşyan vardı bende Öylece kaldı . Yoktun artık yanımda. Anlamam zaman aldı...
MP3 ümü aldım. Yine o şarkıyı açtım. Kendime sorduğum tek soru vardı. "Acaba o da beni düşünüyor mudur?" derkeeeen binlerce soru kafamda dolaşmaya başladı. Öyle böyle aradan 3 ay geçti. Ben psikoloğa başladım. Nedenini büyük ihtimalle biliyorsunuzdur. Doktorum bana acı bir haber verdi. Bu aşk yüzünden hasta olmuşum. Onu ne zaman görsem aşkım artarak daha da acı verici bir hal alacak, sonra... devam edemeyeceğim.
Günlerce okula gitmedim. Ölümümü gözledim. Pazartesi günü Ecem de okula gitmedi alışverişe çıktık. Her ne kadar beni güldürmeye çalışsa da olmadı işte. Yapamadım. İşte karşıma o çıktı. Sokak köşesinde oturuyordu. Ecem'e "Yürü Ecem yürü gidiyoruz." dedim. Tam gidiyorduk, koştu kolumdan tuttu. "Aşk kokusu alıyorum ;)" dedi. "Nereden öğrendin?" dedim. "Boşversene. 3 ay boyunca neden gizledin?" dedi. "Çünkü seni seviyorum ve bu nedenle öleceğim!" derken, koştum, ağadım, uzaklaştım. Geldi, beni buldu. "Ben seni seviyorum..." derken sözünü kestim. "Seni seviyorum bu yüzden ölecğim diyorum. 3 aydır ölümümün yolunu gözlüyorum. Ben bu hale düşmeden neredeydin? Artık beni sevemezsin. Hayatının baharındayken ölüp gideceğim. Hatıralarım sana acı verecek. Neden vazgeçmiyorsun?" dedim. Uzun süre kimse konuşmadı. "Neden vazgeçmiyorum biliyor musun? Seni seviyorum. Kendine yakışanı bulup moda yaratmanı seviyorum. Okuldaki hiç düşmeyen 1. lik rekorunu seviyorum. Bir domatesi yerken elma gibi bütün bütün yiyip sularıyla üstünü berbat etmeni seviyorum. Deli gibi koşarken ayağın takılınca bile düşmemeni seviyorum. Saçlarını, gözlerini, sesini, gülüşünü seviyorum. Ben seni seviyorum." dedi. Evet artık aşkım platonik değil gerçek aşk olumuştu. Hatta hastalığım geçmişti. Doktor hala aynı şeyni söylüyordu. Son kontrollerde hastalığım geçmişti. 15 Mayıs 2009 günü öğleden sonra beraber gezmeye gittik. Berk ile. Fotoğraf çekilirken doktorun dediği oldu. Ama mutluydum. Son nefesimi 'onun' kollarında verdim. O da her gün ziyarete geliyordu. Bir gün benim yanıma gelmeye karar verdi. BERK-DENİZ GÜRCAN ÇİFTİ SONSUZA KADAR YAN YANA, SONSUZA KADAR MUTLUYDU...
