In love with the maffiaboss who kidnapped me

16

'DUS JIJ VINDT DIT GRAPPIG?!' schreeuwt hij in mijn gezicht. Hij is even stil en kijkt me ineens met een enge glimlach aan. Ik probeer te doen alsof het me nog steeds niets doet, maar ik begin hem heel eng te vinden. 'Nee, Bellamy, ik vind dit helemaal niet grappig. Ik ben op dit moment vastgebonden aan een stoel en ik zal zometeen waarschijnlijk veel pijn hebben en niemand komt hij hier zoeken of halen. Ik vind daar niks grappigs aan.' Ik keek hem met een bloedserieuze blik aan. 'Goedzo, je hebt weer door hoe de rollen hier zijn verdeeld.' Hij blijft eng glimlachen en loopt weer naar een tafel waar wat dingen op liggen, maar het is te donker waardoor ik niet kan zien wat het is. Terwijl hij daar aan het rommelen was, moest ik iets verzinnen waardoor hij stopte met waar hij mee bezig was en weer afgeleid was. Kom op Clarke, bedenk wat!!! 'Zeg Bellamy, als ik te ver ga moet je het zeggen hoor, maar ik vroeg mij af hoe jouw gezicht eruit ziet. Je weet hoe de mijne eruit ziet, dus ik vind het eigenlijk wel zo eerlijk dat ik ook mag zien hoe de jouwe eruit ziet. Vind je niet?' Bellamy grinnikte, maar ging  gewoon door met waar hij mee bezig was. Kut, bedenk weer wat. Net op het moment dat ik weer wat wou zeggen, draaide Bellamy zich om met een nog grotere, enge glimlach en hij had iets in zijn hand. Het zag eruit als iets zwaars. Hoe graag ik het ook wilde verbergen, hij zag dat ik heel bang was en daar genoot hij van. 'Ik zie dat je eindelijk geleerd hebt hoe je je mond moet dichthouden.' Hij zette zijn stoel recht voor de mijne en ging tegenover me zitten. 'Wil je dit de makkelijke manier of de moeilijk?' zei hij terwijl hij met een gigantisch ijzeren toestel in zijn hand. Ik had dat nog nooit eerder gezien, maar het zag er niet heel mensvriendelijk uit. 'Hoe bedoel je?' zei ik zo neutraal mogelijk. 'Ik bedoel, Floor, ik ga je vragen stellen en jij beantwoordt ze. Als je dat niet doet, krijg je pijn.' Hij glimlachte en zette dit toestel op mijn knie. Ik snapte het niet, het was zwaar, maar hoe kon dit mij pijn gaan doen? 'Floor, waar is Lexa? Waar heb je haar voor het laatst gezien? Hier of in het buitenland?' ik was overdonderd door zijn vragen. 'Bellamy, dat zijn drie vragen. Je zei dat je me één vraag zou stellen en daar moet ik antwoord op geven. Ik ben nu een beetje in de war. Moet ik op alle drie antwoord geven of maar eentje?' Bellamy was geïrriteerd, maar zijn blik veranderde snel in die enge glimlach en hij draaide ineens aan het toestel op mijn knie. 'AAUUU!!' riep ik. Het toestel knelde ineens mijn knie in elkaar en deze pijn was nu al bijna niet te verdragen. 'Eens kijken of je nu nog zo'n grote bek hebt. Floor, waar is Lexa?' Ik keek hem met tranen in mijn ogen aan. 'Lexa? Ik weet niet wie je bedoelt. Je hebt de verkeerde gekozen om te ondervragen. Haha, van letterlijk alle personen in dit gebouw heb je het voor elkaar gekregen om precies die ene te kiezen die het niet zou weten.' Bellamy wilde het toestel nog strakker zetten. 'NEE!', riep ik, 'Oké, misschien heb ik haar naam ooit een keer gehoord. Ik ben hier nog nooit eerder geweest en ben hier voor mijn neef op stage. Ik denk dat ik haar naam een keer op de gang heb gehoord, maar ik heb geen idee wie het is!!' Terwijl ik dit zei huilde ik alsof ik nog nooit eerder heb gehuild. Ik heb altijd al op commando kunnen tranen en deze pijn hielp daar zeker bij. Bellamy keek me verbaasd aan. 'Dit heb ik nog nooit eerder gezien. Lexa, dit is de beste keuze die je ooit hebt gemaakt. Hoe heb je haar gevonden?' Ineens ging de deur open en Lexa kwam binnen en haalde meteen het toestal van mijn knie.