Karışığım Hemde ÇOK...

bizde unutulduk aslında

Evet yine yalnızım ama olsun umudumu kaybetmeyeceğim
Yenilmeyeceğim bu sefer taş duvarlara dört bir yanımı saran o taş duvarlara...
Tek başıma başımı cama yaslamış izliyorum dışarıyı belki biri gelir diye belki yolunu kaybeden postacı gelir adres sormak için ya da hiç olmazsa acıkan bi kedi veya köpek...
Yazın güneşinde,üşüyorum neden diye sorma zaten hiç, kimse yok ki yanımda,buz tutmuş kalbime bir sıcaklık verebilecek kimse yok,içimde biriken o yükün birazını alabilecek kimse yok 1 kişi bile yok...yok...yok.
İşte benim gerçek dostlarım kağıdım,kalemim,ve beynimin içinde gezinen beni yalnız bırakmayan 'yok'lar. Evet yoklar çünkü onlar beni çoktan unuttular.ama ben hepsini hatırlıyorum hepsini...
Beni hatirlayanlar var mıdır acaba ,veya su kırık dökük evde oturan bir insan var mıdır diye merak eden biri?yemeyi içmeyi unutmuş,hayal kurmayı unutmuş,ya da hatta sevmeyi sevilmeyi unutmuş birileri var mıdır orada?..