Kör Hayat

Tanıtım

Ben Mihrimah Soydaş.
Soydaşların görme engelli ama bir okadar güzel yüzlü kızlarıyım.

Körlügüm Yüce Rabbimin katında doğuştan gelen değil bir kaza sonucu oluşan körlük!

Ben sadece gözlerimi,görme yitimi kaybetmedim ben ailemide kaybettim.Annem babam benim yüzümden öldüler benim okuma isteğim olmasaydı şuanda yanımda olucaklardı.Nasıl diye sorucak olursanız hayatımı baştan sona sizlere anlatıyım.

19 Mart 2011 Senesinde;

O zamanlarda daha 18 yaşımda gencecik bir kızdım.Güzeligim dillere destandı.İsteyenlerim eksik olmazdı kapıdan.Ama ben hepsine hayır derdi dememe kalmadan abim Deran geri gönderirdi.Biz dört kardeşiz ileri gelen aşiret Ağalarından birtanesiydi babam.Biz iki kız iki erkek kardeşiz ben üçüncüydüm benden küçüğü Delaldi.En büyüğü Deran abimdi benden bir büyüğü ise Yigit abimdi.Benim okumam için ellerinden geleni yapmışlardı ikiside.
Gerektiginde aşiret ağalarına karşıda çıktılar.Babam ise abimlerden dahada istekliydi benim okumam için ama bana bir şart koymuştu ya okuyacaktım yada peçeli kapanıcaktım. Kapalıydım ama dışarda peçe takıcak kadar kapalı değildim.
Okuma isteğim sayesinde sevinerek kabul ettim.Güzel alımlı bir kızdım ozaman okula giderken kapalı olsamda laf atanım çok olurdu ama hiçbirine bakmam yoluma devam ederdim babama gelen desikodular bardağı taşıran son damlası olmuştu ama bana asla yansıtmamıştı bu konuları.Benim peçe takmamla dedikodular tabikide durmamıştır ama biz kulağımızı tıkayıp benim okuluma bakmıştık.Pisikoloji bölümü mezunu olmuştum o senelerde sevinçle annem Zelal babam Raşit ile diplomamı almış evimize sevinçle geri dönüyorduk.Unutmadan birde o senelerde en küçük kardeşim delal vardı daha 12 yaşındaydı.Oda ortaokula gidiyordu ben babama o ise anneme çok düşkündü.Aslında yeri gelince tam tersi oluyordu ben aileme çok düşkündüm kısacası.

Sevinçle anneme babama öpücüklerimi kondururken karanlık yolda gidiyorduk.Evet son öpücüklerim çünkü o arabayı süren adam benim mutluugumu elimden aldı!!Ne yol biliyorduk nede bir ışık ama genede babamın ezberiyle ilerliyorduk.Heryer zifiri karanlıkken önümüze gelen araba ışığıyla yan şeride geçmeye çalıştık ama önümüzdeki arabayı kullan adam yanındaki bayanla kavga ediyordu ne olduğunu anlamaya çalışan babam cebine koyduğu telefonunu eline almaya çalıştıgında bize doğru arabayı süren siyah arabayla babamın korneye basma sesleri annemin çığlık çığlığa bağırması benim acıyla kayalıklara çarpmamdı sonrası ise kayalıklara çarpmamla oluşan hafıza kaybı!!

Nerde olduğumu bilmiyordum acıyla kolumu kaldırıp elimi yüzüme degdirdim ama değirmemle canımın yanması birebir oldu.Elimle nerde olduğumu bulmaya çalışarak gözlerimi zifiri karanlıktan çıkarmaya çalışıyordum bir yandanda rüyamı bu diye bağırıyordum.Elime degen tenle elimi geri çektim istemsizce!

"Abim."

"Abi senmisin?Abi nerdeyim ben?"

"Hastanedesin abim."

"Abi neden gözlerimde zifiri karanlık var neden seni göremiyorum?"

"........"

"Abim nolur cevap ver annem,babam nerede gelsin elimi tutsunlar !!Benim ne işim var hastanede abi?"

"Ben özür dilerim Mihrimah annemizi,babamızı kurtaramadılar!!"

"Ne diyorsun sen abi ne saçmalıyorsun!!"

"Öldüler!!"

"Hayırrr ben onlarsız yaşıyamam abi!!!!!!"

Son kelimelerim ise haykırışlarımdı görme engelli olduğumu bana bir tranva sonucu olduğu ve heran açılabilir yalanıyla kaldırmışlardı.Annemi babamı mezara gömdügümüzden sonra amcam ve yengemle yaşamaya başladık gene aynı konakta abim ise büyük bir nefretle intikam ateşiyle yanıyordu.
Ben ise okuma isteğimi yitirmiş annem ve babamın özlemiyle küçük kardeşime adamıştım kendimi şimdi ise yeni başlıyor acılı hayatım diyebilirim...

**************

İkinci kitabımız küçük bir tanıtım yapalım dedik Mihrimah hakkında inşallah beğenirsiniz ve bir bölüm atarız allahın izniyle desteklerinizi ve yorumunuzu esirgemeyin bidaki bölümde görüşmek üzere.