The Hunter's Daughter 2

hoofdstuk 6: Sinds wanneer eet Apollo Pizza Peperoni?

Atalanta’s pov

‘Rennen Einstein!’ Riep ik naar Joe die met open mond naar het teken boven hem staarde. Hij zag er niet bepaald intelligenter uit en ik glimlachte, ondanks dat ik daarnet bijna vermoord was door een reuzentarantula.

Ik hoefde Joe dit trouwens geen twee keer te zeggen want er krioelden allemaal minispinnetjes rond zijn voeten. Ik pakte zijn hand en samen renden we door het woud, terug naar het strand.

Ik haalde opgelucht adem toen ik Elian en Jazz met een berg kokosnoten en bananen op het gouden strand zag.

‘Wat is er aan de hand?!’ Vroeg Elian geschrokken toen hij ons buiten adem aan zag komen rennen. Joe gaf geen antwoord maar zocht steun bij een palmboom.

‘Spinnen. We. Aangevallen. Spinnen. Arachne.’ Wist ik uit te brengen. ‘Moeten. Wegwezen.’

Meteen begonnen Jazz en Elian met de boot in laden en ik hielp ze.

‘Joe! We gaan!’ Riep ik naar Joe en die strompelde naar het bootje. Hij zag nog steeds lijkbleek. Even later zaten we met zijn allen in het kleine bootje en voeren we terug naar de grote boot waar Livia en Eliana ons al aan het opwachten waren.

‘Wat is er gebeurd?’ Vroeg Livia bezorgd toen ze Joe zag.

‘Hij is erkend door Athena.’ Zei ik.

‘Je vergeet wat…’ Mompelde hij. ‘We zijn ook aangevallen door een reuzenspin.’

‘Dat klinkt niet best.’ Eliana gaf ons een piepklein stukje ambrozijn want we zaten onder de schrammen en blijkbaar had ik een gekneusde enkel. Joe kreeg alweer wat kleur op zijn gezicht.

Die avond aten we diepvriespizza, speciaal bereid door Jazz. Geloof me, hij heeft echt geen cooking skills. Ze waren een beetje aangebrand maar ik hoopte dat de goden dat niet al te erg zouden vinden. Ik gooide wat van mij pizza mozzarella in het vuur en Elian en Eliana gaven een halve pizza peperoni.

‘Waarom peperoni?’ Vroeg ik ze en Elian glimlachte.

‘Het is pittig. En Apollo houd van heet.’

‘Aha.’ Zei ik en dankbaar at ik mijn pizza op. Ik vroeg me af of Artemis meer van pizza Hawaï of van pizza Margarita hield.

Eliana’s pov

Eliana had die hele dag op de boot nagedacht over Atalanta’s vraag. Had, of heb jij een tweelingbroer?

Al sinds ze Elian had ontmoet had die vraag in haar hoofd rondgespookt. Eerst had ze gewoon gedacht dat het kwam omdat hij een kind van Apollo was, maar nu begon ze zich steeds vaker afvragen of ze meer dan één gezamenlijke ouder hadden.

Dan had je nog het gedeelte met de namen. Elian en Eliana leken veel op elkaar, dat moest ze toegeven. Maar het betekende allebei zon, dus dat was weer niet zo vreemd, eigenlijk erg logisch. Toch waren ze even oud, wisten ze beiden niet wie hun moeder was en leken ze gewoon heel veel op elkaar. Kon dit nog toeval zijn?

Ze dacht even aan het teken op haar rug. Het had daar al gezeten zo lang ze zich kon herinneren. Het was een teken van de zon met een boog er door heen, het teken van Apollo. Ze had al ontdekt dat niet ieder kind van Apollo dat had, maar Elian misschien wel? Ze kon het hem alleen maar vragen.

Eliana liep naar het dek waar het stuur stond. Meestal stond Elian erachter, want hij was de beste stuurman van het stel. Gelukkig stond hij er nu ook.

‘Elian?’ Vroeg ze en hij keek verward op, alsof hij in gedachten verzonken was.

‘Huh? Oh hoi.’ Hij streek even zijn hand door zijn krullende goudblonde haar.

‘Ik… Eh ik moet je wat vragen…’ Zei ze voorzichtig maar hij stak een hand op om haar tot stilte te gebaren. ‘Wat… Zie jij dat ook? Dat moet wel Atlantis zijn!’ Nu wees hij naar de horizon.

Eliana keek in de verte en daar stopte het eindeloze blauw van de zee. Land.

‘Land!’ Riep ze en ze omhelsde Elian. ‘Eindelijk! Atlantis!’

Livia en Atalanta kwam naar het dek toe rennen. ‘Wat is er?’ Vroeg Atalanta.

‘Land! Daar ligt land! We moeten via land verder en dan…’

‘Komen we bij Atlantis!’ Maakte Atalanta grijzend de zin af. ‘Volgens de kaart moeten we daar heen en dan over het land naar het oostelijkste puntje van het land gaan. Daar ligt een baai en in die baai ligt de verloren stad.’

Jazz en Joe kwamen nu ook aangerend en met een blik op de groep wisten ze wat er aan de hand was. Jazz glimlachte breed.

‘Atlantis, we komen eraan!’

Atalanta’s pov

Ik was vreselijk blij dat we eindelijk aan land waren gekomen. Ik had gedacht als dat dat zou lukken we er zouden zijn. Toen bedacht ik me dat we nog één probleem hadden: we moesten Atlantis zoeken op een eiland dat zo groot was als Griekenland zelf.

Elian parkeerde ons schip in een enorme baai met azuurblauw water en rotsen waren de prachtigste planten en bloemen groeiden. Op een van de grootste kliffen stond een vuurtoren op Griekse manier gebouwd.

‘Er is leven hier!’ Zei ik opgewekt.

‘Ik weet niet of dat goed is…’ Mompelde Elian pessimistisch. Zijn blonde haar glinsterde goud en verblindend in het zonlicht. Met moeite kon ik mijn ogen van hem afwenden en ik keek naar de toren.

‘Het kan toch geen kwaad om te gaan kijken?’

‘Maar ook geen goeds…’