Life² || h.s. [dutch]

10- Why does she do the things she does

10- Why does she do the things she does --

Ik liet me uitgeput neerploffen op de bank. Aline stond wat onwennig rond te draaien.

"Hey, tisser?" vroeg ik, oprecht bezorgd.

Ik klopte uitnodigend op het plekje naast me op de bank. Traag stapte ze dichter naar me toe en ging ze naast me zitten. Op mijn vraag antwoordde ze echter niet. Aan haar houding zag ik dat ze alles behalve relaxt was.

Een gevoel van onrust viel over me heen. Een slecht voorgevoel bekroop me en nam me langzaam maar zeker in zijn bezit. Mijn blik gleed over het breekbare gedaante naast me. Ik vroeg me af wat ze dacht, wat ze voelde, wat ze wilde zeggen. Maar tegelijk vroeg ik me ook af of ik de antwoorden op deze vragen wel wilde weten. Mijn verstand zei 'ja', mijn hart 'nee'. Maar in het verleden had mijn hart me al wel vaker in de maling genomen...

"Je kan me alles zeggen hoor," probeerde ik nogmaals.

Ze keek me aan met een glimlachje. In haar ogen leek ik iets van angst te bespeuren.

"Noemie," begon ze.

Huh? Noemie? Wat had zij met Jens te maken?

Ik fronste vragend mijn wenkbrauwen.

"Euhm? Wat is er met Noemie?" haalde ik mijn schouders op.

Veelbetekenend keek ze me aan.

"Ze vond dat ik me moest verontschuldigen," zei Aline zacht, amper verstaanbaar, "en ze had gelijk."

Haar helderblauwe ogen boorden zich in de mijne. Schaapachtig hield ik mijn hoofd wat scheef.

Lief dat ze zich verontschuldigde. Maar eigenlijk moest ik dat ook doen. En dat kon ik niet. Als ik zou zeggen dat ik haar telefoontjes bewust had genegeerd en dat dat me speet, moest ik ook meteen zeggen waarom ik dat had gedaan. En dat durfde ik niet. Het Jens-gedoe had me duidelijk gemaakt dat ze mijn gevoelens niet beantwoordde. Dus ik kon niets zeggen. Ik wilde haar niet verliezen als vriendin, daarvoor betekende ze gewoon veel te veel voor me. En liever een goede vriendschap met Aline én mijn gevoelens onderdrukken, dan alles opbiechten en geen Aline meer in mijn leven.

Ik slikte mijn gedachten weg en glimlachte.

"Geen probleem," reageerde ik nonchalant, "ik snap nu wel waarom je toen ineens vertrok."

Ja, ik snapte het écht. Maar dat betekende niet dat het me niet kwetste. Integendeel.

"Ik was geschrokken," verklaarde ze.

Teleurstelling overschaduwde haar prachtige gezicht.

"Vooral van mezelf," ging ze verder, haar blik van de mijne afwendend.

"Hoezo?" vroeg ik verbaasd.

Ze zuchtte. Even leek ze naar de juiste woorden te zoeken. Uiteindelijk klonk haar ietwat hopeloze, maar vooral trieste stem weer door de kamer.

"Ik snap niet dat ik mezelf zo snel liet meeslepen," zuchtte ze opnieuw, "en dan nota bene door een 'vakantieliefje', of zoiets in ieder geval."

Ik keek haar twijfelend aan, maar legde dan toch mijn arm troostend om haar schouders heen. Voor de tweede keer vanavond legde ze haar hoofd op mijn schouder.

De inmiddels bekende elektrische stroomstoot gierde door mijn lichaam, uitgelokt door haar lichaam tegen het mijne. Haar typische 'fruitige bloemetjes'-geur deed me diep inademen, Aline dichter bij mij brengend -althans in mijn hoofd-. Damn, Harry, stop it, reageer dan toch op wat ze net zei!