Και κάπως έτσι το τέλος μάς χτύπησε την πόρτα.
Μου είχες πει δεν ήθελες να με χάσεις μα στην ουσία δεν έκανες τις ανάλογες προσπάθειες που έπρεπε για να με κρατήσεις.
Έτσι ο καιρός περνούσε, ο χειμώνας ξεθώριαζε, η υπομονή υποχωρούσε.
Οι θυσίες που έγιναν ολοένα και περισσότερο βγαίνουν στην επιφάνεια, υπενθυμίζοντας την αντοχή.
Την αγάπη.
Άραγε, γιατί κράτησε τόσο εφόσον είχε ούτως η άλλως ημερομηνία λήξης;
Γιατί τόσος εγωισμός;
Αφού γνώριζες ότι θα με αφήσεις να φύγω αργά ή γρήγορα, γιατί δεν με άφηνες νωρίτερα;
Αντιθέτως περίμενα και έβρισκα μικρές λαβές να μείνω.
Πιανόμουν από πράγματα απλά. Καθημερινά. Ένα χαμόγελο, ένα βλέμμα. Θεέ μου αυτός ο φοβερός συνδυασμός.
Να συζητάμε ώρες ολόκληρες μόνο με τα μάτια. Να κοιταζόμαστε και απλά να είμαστε μαζί, στον δικό μας κόσμο.
Ήμασταν στον αέρα, μετέωροι.
Κρεμόμασταν από μια κλωστή λίγο πριν ορίσουμε το τέλος.
Όπου εκεί έπαιξες το τελευταίο σου χαρτί. Δεν έδωσες σημασία στην δύναμη ψυχής που κατέβαλα για να το τελειώσω αλλά το μόνο που έκανες ήταν να με φιλήσεις.
Να μου θυμίσεις τον λόγο που έμενα και υπέμενα τόσο καιρό. Να μου δώσεις δύναμη για να σε ανεχτώ λίγο παραπάνω.
Αυτό το λίγο δεν έγινε πολύ.
Η ημερομηνία λήξης έφτασε και σου λέω τέλος.
Το δέχεσαι απλά, παραστατικά και αμετάβλητα.
Δεν στεναχωριέσαι ιδιαίτερα.
Φαίνεται, δεν είχες δεθεί αρκετά.
Έλεγες πως με έχεις ανάγκη.
Ότι είμαι το μόνο άτομο που σε κάνει να χαμογελάς. Μιλούσαμε ώρες ολόκληρες στο τηλέφωνο κι όμως δεν χορταίναμε.
Ξεχνιόμασταν.
Υπήρχαμε μόνο εγώ κι εσύ.
Μια φορά θυμάμαι ήμασταν μαζί λόγω υποχρεώσεων για 12 ώρες συνεχόμενα. Διάολε, ούτε που ξέρω πως πέρασε εκείνη η μέρα. Ένα πράγμα ξέρω. Ότι ήθελα κι άλλο. Δεν χόρτασα ποτέ τα λόγια σου, τις πράξεις σου, τις κινήσεις σου. Όλα πάνω σου με ολοκλήρωναν με έναν τρόπο μοναδικό.
Έπαιρνα πίσω σχεδόν όσα έδινα αλλά στο ορκίζομαι.
Η υπομονή μου δε με αφήνει. Με είχε προειδοποιήσει ότι τελειώνει αλλά εγώ η χαζή δεν την άκουσα.
Τώρα έφυγε η υπομονή και ήρθε ο εγωισμός, το πείσμα, το μίσος.
Όσα έκανες και αγαπούσα, ξαφνικά έμοιαζαν ανούσια.
Δεν είχα λόγο να συνεχίσω. Μόνο 2 σου λόγια έφταναν για να γκρεμίσεις όσα χτίζαμε τόσο καιρό.
« Αν θες είμαι εδώ για εσένα, αν όχι πήγαινε αλλού. Εγώ αυτός είμαι. »
Μην είσαι κουτός. Δεν ζήτησα ποτέ να αλλάξεις. Σε αγαπούσα γι αυτό που ήσουν.
Για το αθώο παιδί που έκρυβες στην ψυχή σου, στα μάτια σου. Το χαμόγελό σου ήταν έρωτας, ιδίως όταν τα μάτια σου με αντίκριζαν και γινόταν χαμόγελο που και ο πιο χαμογελαστός άνθρωπος στη γη θα το ζήλευε.
Οι δυνάμεις σου αλλά και οι αδυναμίες σου ταυτόχρονα.
Ήμουν 50% και από τα δύο.
Τώρα απλά τίποτα. Οι προσπάθειες σου να μην τα παρατήσω.
Τα λόγια σου.
Ο τρόπος που με κοιτούσες και μαρτυρούσες να μη φύγω.
Έληξε.
Μ' έχασες.
Έφυγα.
Το αντέχεις;
