Recovery

44. Meds

Song: Meds

Artist: Placebo

I was alone, falling free, trying my best not to forget.

Liberty's POV

Η περιοδεία στην κλινική είχε ολοκληρωθεί ώρες πριν. Η νοσοκόμα που με συνόδευε, ακούραστα μιλούσε για κάθε δωμάτιο και κάθε χώρο που προσπερνούσαμε. Ομολογουμένως δεν είχα συγκρατήσει πολλά από αυτά που είπε. Τα μόνα που τυπώθηκαν στο θολωμένο μου μυαλό ήταν πως θα περνούσαν δέκα μέρες προτού επικοινωνήσω με τον έξω κόσμο και ο έξω κόσμος επικοινωνήσει μαζί μου. Ίσως τελικά τα όρια της ψυχιατρικής κλινικής και της φυλακής να συνταυτίζονταν κάπως.

Τελείωσε την ξενάγησή της, επιστρέφοντας ξανά στο δωμάτιο, -το δικό μου πλέον δωμάτιο, από το οποίο και με είχε παραλάβει. Μου υπενθύμισε πως ήμουν ελεύθερη να πάω στο σαλόνι ή σε κάποιο άλλο δωμάτιο αναψυχής και να μιλήσω με τις κοπέλες, -συγκρατούμενες τις χαρακτήρισα στο μυαλό μου, αν ήθελα. Εγώ ωστόσο, προτίμησα να μείνω στο δικό μου δωμάτιο. Ασφαλής, κρυμμένη πίσω από την κλειστή πόρτα, ξαπλωμένη ανάσκελα πάνω στο μαλακό προς έκπληξή μου κρεβάτι, να αντικρίζω το ταβάνι. Χωρίς τίποτα να σκέφτομαι. Τουλάχιστον αυτό επιδίωκα τόσες ώρες.

Η ησυχία μου διακόπηκε όταν η πόρτα άνοιξε κάπως αγενώς. Εκνευρισμένη σήκωσα το κεφάλι για να δω μια νοσοκόμα να με κοιτάει με επικριτικό βλέμμα. Εκνευρίστηκα περισσότερο.

«Ώρα για φαγητό.» είπε πριν προλάβω να την ρωτήσω για τον λόγο που με ενοχλούσε.

Έκλεισε γρήγορα την πόρτα στη συνέχεια και βγήκε από το δωμάτιο αφήνοντάς με εκνευρισμένη και πεινασμένη. Όση ώρα χάζευα το φαινομενικά άδειο ταβάνι, -υπήρχε ένας ιστός αράχνης γύρω από την λάμπα ο οποίος κουνιόταν με τον αέρα που έμπαινε από το παράθυρο που δεν είχα κλείσει τελείως, και σε μερικά σημεία ήταν εμφανής η κακή δουλειά του μπογιατζή μιας και μπορούσα να δω πως δεν είχε περάσει σωστά το χρώμα στο ταβάνι,- είχα ξεχάσει την πείνα μου.

Αποφάσισα να σηκωθώ και να αντικρίσω την νέα μου πραγματικότητα. Έβαλα τα παπούτσια και κοίταξα έξω από το παράθυρο. Ο ουρανός είχε φορέσεις τις σκούρες του αποχρώσεις και ο αέρας είχε χάσει την θέρμη που τον συνόδευε μέχρι πριν λίγο. Τα φώτα του Λονδίνου έβαφαν τον ορίζοντα μέχρι εκεί που το μάτι μου μπορούσε να φτάσει. Η πόλη έμοιαζε να απλώνεται απέραντη. Έκλεισα τα φύλλα, και βγήκα στον διάδρομο, παίρνοντας μια ανάσα και κατεβάζοντας το κεφάλι.