Οι λαθος αγκαλιες

Κεφαλαιο 5~η τελευταια μερα~

Πέρασαν 6 μήνες...απο εκείνη την μέρα...όλα τέλεια...όλα μοναδικά...πςρναω τέλεια...είναι γλυκός...ευγενικός...έχουμε περάσει πολλά...τώρα τελευταια λίγο με γράφει...δεν έρχεται...δεν μ μιλαει οπως παλιά...εμμ οκ...παει σχολείο...μπορεί να μην προλαβαίνει...συμβαίνουν αυτά...σε 7 μέρες είναι 26 τ μήνα...λες να μ στείλει...?θα ενδιαφερθεί μόνος του...?

Ξημέρωσε 20...κάτι δεν πάει καλά...
3:30 περνώ μύνημα απο τον κολλητό του Βαγγέλη...τον Πανό...
-Κατερινα...σήμερα άκουσα τον Βαγγέλη να λέει πως δεν σε πήρε για τίποτα άλλο παράνομο για τα προσοντα σου και πως ποτε δεν σε αγαπούσε και πως θα σε χωρίσει...ναι είναι κολλητός μου αλλά πιστεύω πως επρεπαι να το μάθεις...

Μου πέρνει λιγα λεπτα να καταλάβω τι γίνεται...νιώθω ενα σφίξιμο στην καρδιά μου...

4:13 έκανα υπομονή...αλλά δεν αντεχω άλλο...ζητάω εξιγησεις...ψεμματα είναι λέει...δεν θα σε χωρισω λεει...δεν σε θελω μονο για τα προσόντα σου μου λέει...

Σκέφτομαι λίγο όλα όσα γίνονται τον τελευταιο καιρό...χάνω τον έλεγχο...τα πόδια μου δεν με κρατανε...

Οκ...(σκεφτομαι) ας το προσπαρασω...

21/3...
3:40
-Κατερίνα...θελω να βάλω ενα τέλος σε αυτό που εχουμε...ΒΒ...

Ηθελα να ανοίξει η γη και να με καταπιει...μαα γιατι να το κανει αυτό...εκτως αυτό...γιατί ουτε ενα συγνώμη...ουτε εναν λόγο για να το κανει...δεν μ είπε τιποτα...δεν μ εδωσε εξηγήσεις...

Τον ρωταω γιατι...συνέχεια γιατί...εναν λογο...δεν μου απαντουσε...άρχισα να κλαιώ...όλα χάνονταν...

Ξυπνησα στις 6:30 όλα άσπρα γύρω μου...η μαμά μου καθόταν σε μια καρέκλα δίπλα στο κρεβάτι που ξαπλωνα και δίπλα ακριβως η Μαρία...

-Μαμα που βρίσκομαι...?ρωταω εντελώς πανικοβλημενη...
-Στο νοσοκομειο Κατερίνα...είπε με εναν πολυ ταραγμένο τόνο στην φωνη της...
-γιατί είμαι εδώ? ρωταω...
-Εχασες τις αισθήσεις σου...μου απαντάει με τρεμενομενα χείλια...εισουν χλωμη και είχες ταχυπαλμια...

Δεν μίλησα...θυμηθηκα το μυνήμα...το τελευταιο μυνημα του...ενα δάκρυ κύλησε στο μάγουλο μου...

Μπενει μέσα η νοσοκόμα...με κοιτάει και μ λέει με εναν γλυκό τόνο...

-Ψυπνησες γλυκιά μου...?

Δεν Μίλησα...δεν μπορουσα να μιλήσω...ένιωθα πολύ κουρασμένη...ένιωθα χαλιά μέσα μου...ένιωθα κατεστραμενη...χαμένη...

-Εχει ενα πρόβλημα με την καρδιά της...ταράχτηκε πολύ απο κάτι το οποίο δεν ξέρουμε και έχασε τις αισθήσεις της...θα πρεπει να το προσεξεται αυτό...μπορεί να εξελιχθεί σε κάτι πολύ σοβαρότερο....

Ακούω την νοσοκόμα να ψιθυρίζει (υποτίθεται...)στην μαμά μου...

Η μαμά μ βγενει απο το δωμάτιο....
Μονο εγώ και η Μαρία....
Με κοιτάει...
-Μας τρομαξες πολυυ...λέει φοβησμενη....
-Μαρια...με χώρισε...λέω νιώθοντας ενα δάκρυ να κοιλάει απο τα ματια μου...
-Η Μαρία με κοίταξε...ενιωσα τα νεύρα της...

Μπενει μέσα η νοσοκόμα και μ λέει με ευγενικό τονο...

-Κοριτσι μου γλυκό θα βγεις απο το νοσοκομειο σε μια εβδομαδα...εχουμε λίγους κανόνες δεν κάνει να αγχωνεσαι και να νευριαζεις καθως και να στενοχωριεσαι...ένταξη...?

Κάνω ενα νευμα με το κεφάλι μου γιατί δεν είχα πολύ όρεξη να μιλήσω εκείνη την ωρα...

Καλά μια εβδομαδα θα είμαι στο νοσοκομειο...δεν θα νοιαστει...?δεν θα ερθει να με δει...?ή εστω δεν θα μου στείλει μύνημα...?δεν μπορεί....