Secret Story {On hold}

Hoofdstuk 22'

Jade zag hoe het gezicht van Beverly even vertrok. Ze zag er voor een paar tellen bang en boos uit. Beverly had haar gezichtsuitdrukking al vrij snel weer onder controle dus Jade kon niet heel goed zien hoe ze reageerde op wat Jade net had gezegd. Toch bleek ze iets ongemakkelijks te zien in de houding van Beverly.

“Mijn buurmeisje is een tijdje geleden nog vergiftig.. De envelop, met de brieven zit nog steeds verstopt in mijn huis. Iemand beheert hem daar nog.” Vertelde Jade en ze voelde een steek in haar hart toen ze de laatste zin uit sprak. Ze wilde het niet geloven, maar ze was er inmiddels wel achter dat het geen leugen, geen misverstand was.

“Je broer..” mompelde Beverly.

Ook dit voelde voor Jade als een pijnlijke schok door haar lichaam. Ze knikte lichtjes. Ze begreep inderdaad dat haar broer de gene was die waakte over de envelop.

“We moeten dit oplossen” zei Beverly plotseling.

Beide Thomas en Jade keken verbaast op. Jade was vooral verbaast om het we gedeelte in haar zin.

Wilde Beverly samen met hun dit gaan oplossen?

Jade kreeg het een beetje benauwd van deze gedachte. Inmiddels wist ze wel dat Beverly niet ‘de slechterik’ was, maar ze vertrouwde haar nog steeds niet.

“Hoe wil je dat aanpakken?” vroeg Thomas die aan zijn toon liet merken dat hij het ook niet helemaal zag zitten.

Jade zag Beverly peinzen. Er was iets in haar veranderd. Het leek als of ze door haar arrogantie geen waren gebroken. Beverly zag er kwetsbaarder maar ook warmer en liever uit. Maar waarom? Dacht Jade. Zij en Beverly hadden elkaar nooit gemogen. Hoe kon dit zo maar alles veranderen –voor Beverly dan, Jade vertrouwde haar nog steeds niet.

“Ik weet het niet precies, maar we moeten met alle informatie die we hebben iets verzinnen” zei Beverly uiteindelijk. Beverly keek Jade verwachtingsvol aan.

Fijn, Beverly wilde alle informatie weten die Jade tot har beschikking had. Toch was ze echt niet van plan iets over de dromen van haar zus te vertellen. Zelf wist ze eigenlijk ook niet meer wat die moesten betekenen. Ze waarschuwde voor een meisje, maar uiteindelijk was haar zus zelf de slechterik.

Uiteindelijk besloot Jade alleen over de bestel brieven te vertellen.

Ze vertelde Beverly over hoe ze de envelop vond onder het bureau van haar zus. Hoe ze had ontdekt dat het bestel brieven waren die in de envelop zaten. Ze vertelde over de keer dat ze de envelop op haar bed had laten liggen, hoe ze de envelop toen kwijt was geraakt en ze weer terug vond onder het bureau.

Het enige wat Beverly deed was knikken.

Uiteindelijk vertelde Jade ook over haar buurmeisje Emely. Dat zij vergiftig was en dat ze dat vanochtend nog van Emelies’  broer had gehoord.

Toen ze dat vertelde realiseerde ze dat ze dit ook nog niet aan Thomas had verteld. Dat verklaarde zijn verraste blik toen Jade klaar was met vertellen.

“Dit is alles wat Thomas en ik weten” zei Jade nadat ze even stil was geweest.

Nog steeds is knikken het enige wat Beverly deed.

Het bleef een hele tijd stil. Jade voelde zich een beetje ongemakkelijk.

“Denk je dat wij de enige zijn die hier vanaf weten?” vroeg Jade toen gewoon in het algemeen.

“Ja” antwoordde Beverly die haar nu recht aan keek “ik denk dat wij de enige zijn. Ik denk ook dat jouw broer de gene is die de envelop nu beheert en dat hij de gene is die de handel veder laat lopen. Ook denk ik dat hij dit niet alleen doet, dat is haast onmogelijk.” Zei Beverly

Jade knikte, ze had er niet veel op te zeggen, ze had eerlijk gezegd wel het gevoel dat Beverly gelijk had.  Jade keek naar Thomas die al een tijdje niks meer had gezegd. Hij knikte ook.

“Ik denk dat we Ben, Jades’ broer, in de gaten moeten houden en proberen er achter te komen of er een manier is om dit al te stoppen” zei hij.

“Ja, of we bellen gewoon de politie” mompelde Beverly.

Jade voelde een schok door haar lichaam schieten. Ze hield van haar broer, ook al deed hij zo iets illegaals. Ze wilde niet dat hij voor eeuwen in de bak zou komen! Er moest een reden zijn waarom hij dit deed. Jade wilde het allemaal tot de bodem uitzoeken, ze wilde het zeker weten.

“Nee, we gaan niet naar de politie, niet tot dat we weten wat er nou precies aan de hand is”

Sorry mensen, dit is echt een klein en slecht hoofdstukje. SORRYYYY *schaamt zich* maar ik moest gewoon opvulling hebben tot ze aankomen zetten met het plan dat ik nog niet heb bedacht, ik heb geen inspiratie. Ik heb wel al zo ongeveer het einde in mijn gedachten maar niet hoe ze tot daar moeten komen *Shamee* ( <-- 2e keer al) 

Ik hoop toch dat jullie het hoofdstuk een beetje te doen vonden en ik probeer zo snel mogelijk weer te uploaden met een GOED en wat langer hoofdstuk

Ik hoop toch op..

VOTE

COMMENT

FOLLOW

-ookal heeft dit hoofdstuk dat misschien niet verdiend-

SORRRYYYY

xxx