The Hunter's Daughter 2

Hoofdstuk 7: Ik krijg een huisdier!

Atalanta's pov: 

Even later liepen we via een paadje dat door de kliffen naar boven ging. De kleurige bloemen roken heerlijk en de aardbeien die langs de weg groeiden waren onweerstaanbaar. Toch hield Livia me tegen toen ik er eentje wou plukken.

‘Niet doen, straks zijn ze giftig. Granaatappels? Zegt dat je wat?’

Ja, ik wist dat Persephone zichzelf vervloekte tot een leven in de onderwereld toen ze een hapje van een granaatappel nam.

‘Oké, laat maar. Ik heb toch niet meer zo’n trek.’ Ze ik met een blik op de opeens wat minder aantrekkelijke aardbei. De rest van onze wandeling naar de vuurtoren zweeg ik want niemand sprak. Ik stond te popelen om te zien wat we zouden aantreffen in de vuurtoren.

Toen we eindelijk aankwamen bij de enorme houten deur bleef Elian even staan. De rest zag hem als de tweede leider dus ze gingen ook niet verder. Ik ging naast Elian staan en keek hem even aan. ‘Waar wachten we nog op?’

Hij haalde zijn schouders op, haalde diep adem en deed daarna de deur open. De geur van rozen overspoelde ons en ik keek de vierkante kamer in. Voor de kleine raampjes hingen roze satijnen gordijntjes en op de vensterbanken stonden vazen met verse bloemen. Hier en daar stonden gouden theepotten, fotolijstjes met foto’s van hondjes en katten en op de lekkere stoelen in de hoeken lagen zachte kussens. In het midden van de kamer stond een wenteltrap van glas die naar de volgende verdieping ging.

‘Hallo?’ Riep ik, ‘Is daar iemand?’

Ergens boven hoorden we gerommel. Daarna gekef van een paar hondjes en een krakerige oude vrouwen stem. ‘Wie is daar?’

Drie diepingen boven ons kwam een oude vrouw naar beneden lopen. Ze had typische oma-kleding. Een lange rok en een schort met bloemetjespatroon. Aan haar voeten droeg ze een paar heel pluizige roze pantoffels. Toen ze ons zag werden haar ogen groot.

‘Hallo! Wat leuk dat jullie me eens komen opzoeken! Sorry voor de troep, maar ik was hier helemaal niet op voorbereid!’ Haar stem weergalmde tegen de muren en het plafond. Ik zag helemaal geen troep en vroeg me af hoe het er hier uit zou zien als het netjes was.

Een verdieping boven ons bleef ze staan. ‘Kom maar kinderen!’

Ik liep de trap al op en Elian maakte wat protesterende geluidjes maar Eliana volgde mij de trap al op.

De eerste verdieping was precies in dezelfde stijl als de begane grond. Alleen hier stonden overal zachte banken met nog meer bloemenpatroon en panterprint kleedjes en gouden kussens. Ergens in een hoek stond een enorme flat screen tv waar een man met een blauw pak het weer voorspelde. ‘Athena wil wraak nemen op Arizona dus verwacht maar wat donkere dagen in dit zonnige gebied! Oh nee, Zeus zegt dat hij het zielig voor Arizona vind en…’

‘Och mijn liefste Zeusiepeusie. Ga toch zitten lieverds!’ De vrouw verdween in een deur die blijkbaar naar de keuken ging. Dat ‘lieverds’ stond me niet aan, het deed me denken aan Arachne. Ook Joe verbleekte toen hij dat woord hoorde. Toch gingen we maar op de banken zitten. Livia keek naar Joe, die weer naar Jazz keek en Jazz glimlachte en liet zijn fel witte tanden zien. Even later kwam de vrouw terug met een dienblad met een kan siroop en een theepot.

‘Wat enig dat jullie zijn gekomen! De laatste keer dat ik bezoek had was zevenendertig jaar geleden! Gelukkig heb ik nog mijn kleintjes.’ Op dat moment kwamen er drie kleine hondjes binnenrennen. Ze keften nog luider toen ze ons zagen.

‘Candy, Cherry en Chanel! Kom eens bij mama op schoot.’ De vrouw sloeg een paar keer met haar handen op haar schoot en de hondjes sprongen op de bank.

‘Eh mevrouw,’ zei ik voorzichtig. ‘Hoe heette u ook al weer?’

De vrouw keek ons zogenaamd verbaasd aan. ‘Danae lieverds, noem me maar Tante Danae. En jullie zijn?’