Müzik Kutusu

acı

Müziğin sesini açtıkça yaramı açığa vuruyorum. Kısmıyorum asla müziğin sesini. Bırak diyorum yaranı. Bırak kanasın, kanatsın

Ellerimi birilerine uzattıkça kollarımı kaybediyorum. "güzel" denilen hiçbirşeye layık olamadım. Babamın karşısında sessiz kalamadım. "iyi" olan birşey kadar iyi olamadım hiç.

Herkesi güldüren palyaçolar neden beni ağlatıyor, hala bilmiyorum.  Birşeyi bekliyorum sebepsizce
Sürekli
Durmadan
Nefes bile almadan bazen.

Güle güle denilen her yerden ağlaya ağlaya çıktım. Hiçbir zaman hoşça kalamadım. Vedaları hiç sevemedim o soğuk kış günlerinde.

Elleri kirlenir diye sokak hayvanlarını sevmeyenlerden değilim ben. Onların kalpleri, ellerinden daha kirli zaten. Çamurlu. Temizlenmez.

Müziğin sesini biraz daha açtıktan sonra solan bütün çiçekleri yaşatmaya çalışıyorum ölümsüzlüğü arar gibi. Bir saksının once çiçeğe ev olup, senin bana ev olamayışına kahrediyorum sessizce. Duvara astığım çiçekli tabloları sevdiğim kadar sevemiyorum şimdilerde birini.

İstasyonlar, trenler...
Birileri bir yerlerde hala kavuşmayı bekliyor. Herkes birbirini çok güzel severken ben ortada kalıyorum.
Yetim gibi,
Annem gibi,
Annesizlik gibi...