Jij en jij alleen

12

Laura

Volgende dag

Ik loop over straat met in mijn ene hand een Starbucks en in mijn andere hand mijn telefoon. Mijn zonnebril zorgt ervoor dat ik geen last van de zon heb en mijn zalm, roze croptop met een zwart, kort broekje zorgt ervoor dat ik het minder warm heb. Het is bloed heet buiten.

Ik ben met mijn vader aan het appen. Ik wil naar huis. Ik heb genoeg van de warmte die ik niet gewend ben, de onbetrouwbare steegjes hier, compleet andere school en ik heb al helemaal genoeg van de jongens hier. Met andere woorden Ryan. Hoelang ken ik hem? Oh ja, een week!

Ik: Ik mis je pap, kan ik terug komen naar Nederland? Zoveel lol heb ik hier niet (meer).

Pap: Ik denk dat je er nog eens goed over na moet denken.

Ik zucht. Alsof ik dat nog niet gedaan had. Denkend over wat ik moet gaan antwoorden op mijn vader loop ik verder.

Ik loop de hoek om en bots tegen iemand aan. De weerkaatsing is zo erg dat ik op de grond val. Deze persoon heeft in ieder geval veel haast. 'Au.' Mompel ik. 'Laura?' Hoor ik een bekende stem zeggen. Ik kijk op. Ryan, natuurlijk. Ik laat mijn hoofd weer zakken. Ik probeer omhoog te komen. Ryan helpt me omhoog. Zodra ik recht sta, haal ik zijn handen van me af. Hij heeft mijn telefoon op geraapt.

'Wil je echt terug?' Vraagt Ryan. Ik kijk hem boos aan. 'Sorry dat ik je om ver liep Lau, is al goed!' zeg ik chagrijnig. Hij zucht. 'Het spijt me Laura, gaat het?' Vraagt hij. Ik bekijk mijn knie, Ryan ook. 'Klein schrammetje, maar dat komt wel goed.' Mompel ik. 'Ga je echt terug naar Nederland?' Brengt hij het onderwerp terug. Ik gris mijn telefoon uit zijn handen. 'Het is niet netjes om andermans berichtjes te lezen.' Mompel ik. 'En wat zal jou dat uit maken als ik terug ga? Oh wacht, dan moet je een ander slachtoffer zoeken! Vreselijk!' Maak ik mijn verhaal sarcastisch af. Ik kijk hem strak aan. Hij zucht. 'Bedankt voor je vriendelijkheid.' Zegt hij dit keer sarcastisch. 'Moet je horen wie het zegt.' Dis ik hem terug. 'Niet meer zo verlegen als gister hoor ik?'

'Niet meer zo'n lul als gister hoor ik?' kaats ik terug. Hij laat me twee kanten van hem zien en ik vraag me af waarom. 'Punt gemaakt nu?' grijnst hij sukkelig. 'Ja.' zeg ik en loop langs hem.

Mijn arm wordt vast gegrepen en snel sta ik weer recht tegenover Ryan, alleen met minder ruimte tussen ons.

'Ga niet terug naar Nederland, Laura.' zucht hij en laat me ruw los en loopt door. Verbijsterd blijf ik achter. Waarom kan ik deze kant van hem niet plaatsen? Ik weet dat hij er twee heeft. De badboy kant en de kant die ik nog niet kan plaatsen. Ik moet en zal er achter komen.

Ryan

Ik word gek van mezelf. Waarom komt die rot kant van vroeger steeds terug? Ik vecht er tegen, maar dat had niet gehoeven als die kant gewoon niet zou opduiken. Waarom komt die kant opeens terug? Na al die jaren?

Ik steek een sigaret op. Ik loop in een strakke lijn zonder eind bestemming over straat. Hoe kan ik haar wel in mijn bed krijgen? Het moet mogelijk zijn, elk meisje is tenslotte hetzelfde. Haar laten lopen is geen optie, ze is goddelijk. Er moet vaart in komen nu. Justin en Kayne worden ook opdringerig. "Wanneer ga je haar nou nemen?" of "wanneer ga je haar dumpen, het lukt je niet." En dan heb je ook nog de "wanneer vervang je haar nou door iemand die je wel kan nemen en dan dumpen?" en nog veel meer van dat wordt er naar mijn hoofd geslingerd. Misschien moet ik haar ook wel laten lopen, ze is mijn lichaam niet eens waard op deze manier.

Op naar de volgende die binnen een dag het meest ongelukkigste meisje van de wereld zal zijn.