Herkesin hayatında kırılma noktaları vardır. Kimi için yüksek puanla üniversiteyi kazanmak, kimi için yüksek maaşlı bir işe kabul edilmek büyük bir olay olabilir ama Hayal için hayatın hazırladığı sürprizler bundan biraz fazlasıydı.
İstanbul'un e...
"B-babaa" Titrek bir sesle mırıldandı Hayal. Sanki biraz yüksek sesle söylese ellerinin arasındaki yüz kaybolacak yine karanlığın ortasında bir başına kalacakmış gibi hissediyordu.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Şşşt! Sakin ol. Ben buradayım. Hepsi geçecek."
Kendini tutamadı. Dayanacak gücü kalmamıştı. Güçlü görünmeye babasını endişelendirmemeye söz vermişti. Ama rol yapabilecek halde değildi. Kollarını babasına sarıp başını ona güven veren göğse gömdü.
Göz yaşları Adem babanın gömleğini ıslatıyordu. Hiçbirşey umrunda değildi. Kısa bir süre için küçüklüğüne dönmüştü. Babasının kollarında iken hiçbirşey için endişelenmiyordu.
Savaş'ı Defne'yi Rüzgar'ı unutmuştu. Peşinde adını seslenen insanları unutmuştu. Sevda'yı dövmeli adamları, herkesi ama herkesi unutmuştu. En güvenli sığınağında dinlenen küçük bir prensesti sadece.
"Yaralanmadın değil mi?Bitanem bana bak."
Babasına itaat etti Hayal. Ağlamaktan gözleri acımaya başlamıştı. Burnunu çekip babasına baktı uzun bir süre. Bulanık görüşüne rağmen babası yine aynı duruyordu. Dağ gibiydi. Hayal'i herşeyden koruyabilecek tek kişi yine oydu. "Ben iyiyim. İyiyim ama..."
Etrafına bakındı. Toz pembe gözlükleri düşmüş gerçekliğe dönmüştü. "Defne..."
Kendine lanet okuyor, böyle birşeyi unuttuğu için kendinden nefret ediyordu Hayal. "Baba, Defne! Onu bulmamız lazım. "
"Savaş onu bulacaktır, seni buradan çıkarmak zorundayım. "
"Onsuz hiçbir yere gitmem."
"Sözümü dinle Hayal. Defne şuan Rüzgar ile birlikte. Babana güven."
Ona uzatılan eli tutup ayağa kalktı Hayal. Saklandığı köşede dakikalarca kımıldamadan durduğu için tüm vücudu tutulmuştu.
"Bana tutun."
Ağırlığını babasına verip zar zor çıkışa doğru ilerledi. Silah sesleri kısılmış bağırışlar duyulmayacak bir hal almıştı. "Daha fazla gitmeyelim. Savaş'ı Defne'yi Rüzgar'ı bekleyelim ."
"Senin kim olduğunu biliyorlar. Peşindeler. Buradan uzaklaşmalısın. "
Babasının itirazlarını duymazdan geldi Hayal. Gitmemekte kararlıydı. İçeride iki kardeşi vardı. Rüzgar için endişelendiğini babasına itiraf edemezdi belki ama Defne ve Savaş Adem babanın da çocuğu sayılırdı.
"Rüzgar Defne'yi sağ salim getirecektir. Heryer polis kaynıyor. Eğer içlerinden biri kim olduğunu öğrenirse ..."
" Ben masumum. Hiçbirşey yapmadım ki?" Gözlerini babasına dikti Hayal. Aklında sormak istediği sayısız soru vardı.
"Rüzgar'a güven kızım. "
"Neden?" Babasının gözlerinin içine bakarak en içten bir şekilde sormuştu bu soruyu Hayal. Yuttuğu tüm soruların, anlayamadığı herşeyin tek bir ortak noktası vardı oda Rüzgar'dı.
