Gizemli 🌀

27.Bölüm-İsimsiz

''Bakıyorum da iyileşmişsin. Ama daha yeni başlıyoruz. Bugünlerinin tadını çıkarmaya bak. Çok yakında benim tutsağım olucaksın..''

Okuduğum not karşısında içimi kaplayan korkuyla etrafa bakındım. Bu notu kim göndermiş olabilirdi ki. Orhan denen adam olması imkansızdı. Babamların onları polise teslim ettiklerini biliyordum. Peki bu kimdi ? Bu sefer ki kimdi ? İstemsizce gözümden akan yaşla bakışlarım Hakan'a döndüğünde telefonu kapatmış bana doğru geliyor olduğunu gördüm. Bakışları önce elimde tuttuğum kağıda sonra bana döndüğünde kaşları çatıldı. Hızlıca yanıma gelip elimde ki kağıdı aldı. Okuduktan sonra bakışları beni bulurken dudaklarının hareketlerinden sessizce küfür ettiğini anlamıştım.

''Gel buraya.'' Beni kendine çekip sıkıca sarıldığında ağlamam hızlandı.

''Bu notu sana kim verdi Güzelim ?''

''Kü..küçük bir kız.''

''Peki herhangi bir şey söyledi mi sana?'' başımı olumsuz anlamda sallayıp cevap verdim.

''Hay..hayır. Bıraktığı g..gibi koşup gitti.''

''Bir daha kimse sana zarar veremez Güzelim. Korkma tamam mı?'' Başımı sallayıp kollarımı beline doladım.

'Umarım Hakan. Umarım bir daha öyle bir şey yaşamam.' Diye içimden geçirdim.

********************************************

Son yaşanan olayların üst üste gelmesinden sonra okulun son haftasına girmiştik. Ben hala erkeklere yaklaşamama problemi yaşadığımdan babamın sayesinde okula gitmiyordum. Son sınavlarımı da eve gelen bayan hoca sayesinde olmuştum ve kurtulmuştum. Gerçi ne kadar kurtulmak denirse. Sonuçta doğru düzgün okula gidememiş ve konulardan geri kalmıştım. Aklımda ne varsa onları geçirmiştim kağıda ve sonucu ne olur gerçekten bilmiyorum.

''Ceylin hadi yemeğe babanın sana bir sürprizi varmış.''

''Tamam anne geliyorum.''

Camın önünde ki koltuktan kalktıktan sonra elimde ki kitabı yatağımın yanında ki komodinin üzerine bıraktım. Kahvaltıdan sonra odama kapanıp bütün gün kitap okumuştum. Bu ikinci kitabımdı ve daha yarısına bile gelmeden düşüncelere dalmıştım. Aklım sürekli bana o notu kimin göndermiş olduğundaydı. Notta yazanlar gözlerimin önüne geldikçe ürpermemi engelleyemiyordum. Hakan hala o notu kimin göndermiş olabileceğini araştırmakla meşguldü. Ama sonuç sıfırdı. Bir haftadır araştırmalarına rağmen okulun etrafında ki güvenlik kameralarından en ufacık bir ize rastlayamamıştı. Ve bu onu oldukça sinirli bir hale sokmuştu. Ortalıkta olduğu zamanlar ki bu zamanlar baya bir kısıtlıydı. Bahçede ki korumaları azarlamadan bir gününü geçirmiyordu. En iyi anlaştığı Kaan'a bile bir keresinde yumruk attığını görmüştüm. Bu durum hem beni hem de onu baya bir etkilemişti. İçimde hep tekrar kaçırılma korkusu varken dışarı çıkmak benim için en korkunç şey olmuştu. Yemek odasına girdiğimde annemle babam yerlerine oturmuş beni bekliyorlardı. Bakışlarım masada ki korumalarıma kaydığımda kaşlarım istemsiz bir şekilde çatıldı.

''Niye orada dikiliyorsun kızım ? Hadi geç yerine.'' Başımı olumlu anlamda sallayıp Hakan'ın yanında ki boş sandalyeye geçip oturdum. Babam solumda annemde karşımdaydı. Diğer çocuklara Hakan sayesinde biraz alışmış olsam da içimde ki tedirginlik bir türlü dinmek bilmiyordu. Onlarda bunun farkındaydı ve gerekmedikçe benimle iletişime geçmiyor bana bakmıyorlardı. Nazlı teyze çorbalarımızı koyduktan sonra o da kendi yerine geçip yemeğine başladı. Aklım karman çorman olsa da annemin babamın bana bir sürprizi olduğunu söylediğini unutmamıştım. Çorbamdan bir iki kaşık aldıktan sonra kaşığımı tabağımın yanına koyup babama baktım.