Belle

5: Operatie mislukt

Heej allemaal

Hier volgt nog een stukje! Ik weet het laatste stukje is een beetje saai sorry daarvoor maar als je dit leest comment please dan weet ik dat iemand dit leest anders zit ik hier voor niks te schrijven! Please comment!

Xxx

Magalie

---------------------------------------------

Het is half twee 's nachts. Mijn pak koeken is op. Ik heb tot nu toe (gelukkig) niks gehoord. Behalve een paar snurkjes van pap is het muisstil ik huis. Zou ik een nieuw pak nemen? Vraag ik me af. Ik waag mijn kans en ga de trap af. De witte treden voelen koud aan onder mijn blote voeten. Ik stap naar de keuken. Kraak! Een geluid in de keuken. Klingeling! Een bord dat kapot valt. Had ik mijn telefoon maar meegenomen! Ik sluip dichterbij. Mijn hart klopt in mijn keel.

Ik zie een schaduw op me af komen gestapt. Aaaaaaaaa!!! Gil ik in de hoop dat pap wakker wordt. Opeens wordt er hard op mijn hoofd geklopt met iets. Daarna een gil. De keuken begint te draaien. Ik zie een vage figuur de trap af komen. Ik ben erbij, denk ik. Ik wordt ontvoerd, of vermoordt!

Tenzij pap wakker wordt. Mijn ogen vallen langzaam dicht. Vanaf toen weer ik niets meer...

In het ziekenhuis

Voorzichtig open ik mijn ogen, voor de tweede keer in amper een dag. Mijn arm schiet naar mijn hoofd. Als ik mijn hoofd aanraak, trekt er een pijnscheut doorheen. Ik raak geen huid aan maar verband. Als ik om me heen kijk zie ik mam en pap zitten met bezorgde gezichten. Ze is wakker! Roept pap. Mam staat recht en joelt mee. "Wat is er gebeurt?" wil ik vragen, maar er komt geen geluid uit mijn keel.

"Water" fluister ik met een schorre stem. "Wat is er?" vraagt pap. Ik maak met mijn hand de bekende drinkbeweging bij mijn mond. "Ze wil drinken!" zegt mam. Pap reikt me een glas water aan. Het koele water glijdt door mijn droge keel. Ik slik het door.

"Wat is er gebeurt?" vraag ik nu echt.

Mam's gezicht word op slag knalrood. "Wel euhm..." Begint pap. Mam en pap weten even niks te zeggen. Ze kijken elkaar aan. Pap geeft een kort knikje. Dus, zegt mam. Het was rond half twee 's nachts. Ik was naar beneden gegaan om een beetje water te drinken. Ik knik. De inbrekers hadden haar toch niets gedaan?!

" Ik trok de kast open" vervolgt mam. "Ja" knik ik. "En ik wou er een glas uitnemen, en ik stootte perongeluk een ander glas omver." "Dat was dus het geklingel dat ik hoorde!" roep ik en ik schiet overeind. Maar ik krijg een scherpe pijn aan mijn hoofd en schiet terug op het kussen.

"Rustig meisje" zegt pap en hij aait over mijn hand." Je hebt een lichte hersenschudding dus je moet rustig aan doen!" Valt mam hem bij. Hebben ze dat al gezegd of komt het door mijn hersenschudding dat ik het niet meer weet? "Vertel verder" vraag ik. "Ok dan" stemt mam in. "Ik schrok zo dat ik het glas dat ik had genomen uit mijn handen liet vallen."

Het tweede geklingel dus, denk ik bij mezelf. "En toen zag ik opeens een schaduw achter de deur staan." Ik onderbreek haar en zeg: "Dat was ik dus". Mam knikt zachtjes. "Maar dat wist ik niet", zegt ze. "Dus ik nam een bord uit de kast". "En ik liep naar die schaduw -jou dus- toe". "Ik sprong tevoorschijn en klopte zonder te kijken wie het was op jou hoofd." " Ik kan niet zeggen hoeveel het me spijt!"zegt ze met rode ogen.

"Het geeft niks", zeg ik geruststellend tegen haar. Mam komt naar me toe en geeft me een dikke knuffel. Mam begint te snikken. Emo momentje!

"Hoe laat is het?" vraag ik dan. "Half vijf 's morgens." antwoordt pap. Gaan jullie maar naar huis, zeg ik dan. Ik red me wel. Jullie moeten vast moe zijn. "Nee, we blijven hier", zegt pap vastbesloten. Mijn gedachten dwalen razendsnel heen en weer. Een hersenschudding is echt verwarrend.

"Ik wil dat jullie allebei gaan slapen, straks moeten jullie al gaan werken en nee jullie blijven niet thuis!" Even lijken mam en pap verbaasd maar dan beginnen ze te lachen. "Zo'n vastberaden dochter!"lacht mam.

"Dat heeft ze van mij!" zeggen ze allebei tegelijk. Dan gaan we maar eens, zegt pap. Mam neemt haar handtas, staat op en doet haar jas aan.

Pap doet ook zijn jas aan. Met rode ogen van het huilen geeft mam me een kus. Pap geeft me een dikke knuffel en ze zeggen: "tot morgen avond, liefje!"

Ik wuif ze uit. Ik besluit om nog even te slapen. Het is tenslotte nog maar 5 uur. Ik kruip dieper weg in mijn deken en val in slaap. Maar rond half zes wordt ik wakker ik een pik donkere kamer. Ik tast automatisch boven mijn hoofd naar de licht knop. Opeens hoor ik een knal bij het raam. Ik kijk verschrikt rond, maar zie nog steeds niets omdat het donker is. Ik klik zachtjes op de lichtknop. Het felle licht verlicht de kamer. Mijn hart slaat een paar slagen over als ik richting het raam kijk...

---------------------------------------------

Vote en comment pleazzzzzzzzz!

Xxx Magalie <3