アンドロイド時代 | แอนดรอยด์จิได

บทนำ

สวัสดี ผมคิตามูระ โชเฮย์ อดีตนักร้องและนักประพันธ์เพลงเลื่องชื่อ

หลายคนคงจะยังจำผมได้ และหลายคนคงจะลืมเลือนกันไป ผมไม่แปลกใจหรอกที่เป็นแบบนี้ เพราะมนุษย์ เผ่าพันธุ์ที่ผมสังกัดอยู่น่ะ มันลดระดับลงจากจุดสูงสุดบนห่วงโซ่อาหารมาเป็นประชากรชั้นสองของโลกใบนี้แล้ว

ต้นปีใหม่ ขึ้นชื่อว่าเป็นช่วงเวลาแห่งการเริ่มต้นใหม่ แทนที่ศิลปินอย่างผมจะได้เจิดจรัส มีคนมารุมทาบทามอย่างที่เคยเป็นอยู่เสมอ ชีวิตกลับต้องมาตกต่ำเพราะโดนแย่งงาน มันคงไม่ใช่ปัญหาใหญ่นักหากคู่แข่งมีคุณสมบัติทัดเทียมกันหรือมากกว่าเพียงเล็กน้อย แต่คู่แข่งตัวฉกาจของผมคือสิ่งประดิษฐ์สุดทันสมัยที่ถูกพัฒนาโดยมนุษย์มาช้านาน กระทั่งเหนือกว่าในแทบทุกด้าน พวกเขามีจินตนาการล้ำเลิศ แถมยังผลิตงานได้เต็มประสิทธิภาพเกือบจะตลอดเวลา ไม่หิว ไม่ง่วง ไม่ป่วยไข้ ไม่หย่อนยาน ไม่มีหนทางใดที่จะหักหาญเอาชนะ

ท้องฟ้ายามเย็นถูกอาบไล้ด้วยแสงอาทิตย์อัสดง ดูเหมือนอนาคตของใครบางคนที่ไม่สดใสเหมือนเก่า ผมเดินเฉื่อยเนือยออกมาจากบริษัทหลังได้ทราบข่าวว่าตัวเองถูกปลดออกจากงานอันเป็นที่รัก ซ้ำยังถูกดองเพลงจนไม่น่าให้อภัย ประโยคที่ว่า "เนื้อเพลงหรือเรียงความเด็กประถม" เด่นเป็นสง่าอยู่บนโลกโซเชียลพร้อมยอดไลค์ถล่มถลาย นั่นแหละคือหนึ่งในผลตอบแทนไม่กี่อย่างสำหรับความพยายามอันยิ่งยวดของผม กล่าวอีกนัยหนึ่งคือ ต่อให้ยังหนุ่มยังแน่นก็ไม่อาจฝากชีวิตไว้กับอาชีพนี้ได้อีกต่อไป

วันข้างหน้าจะเหลืออะไรกันนะ?

ท่ามกลางฝูงแอนดรอยด์พลุกพล่าน ในระหว่างที่ความคิดมากมายผุดขึ้นมา เสียงบางอย่างก็แว่วมากระทบโสตประสาทของผม เสียงที่ช่างไพเราะจับใจราวกับจะหลอกล่อให้ออกตามหาที่มาของมัน

อาการเหนื่อยอ่อนภายในถูกกลบเลื่อนด้วยฝีเท้ารีบเร่ง เสียงนั้นทวีความดังขึ้นเรื่อย ๆ บ่งบอกว่าระยะห่างจากจุดกำเนิดหดสั้นลงเต็มที และท้ายที่สุดผมก็หยุดยืนอยู่ตรงหน้าแอนดรอยด์เพศชายตัวหนึ่งในชุดสีขรึม ผมสีดำดุจขนกาซอยสั้นดัดเป็นช่อและปกปิดใบหน้าบางส่วน เขากำลังเล่นคีย์บอร์ดพลางเปล่งเสียงร้องให้กับหลายชีวิตที่กำลังสัญจรไปมาอย่างสุดฝีมือ น่าเศร้านักที่กล่องพลาสติกใสใบนั้นยังคงมีเพียงเศษเหรียญเพียงไม่กี่เยน คงไม่ถูกใจแอนดรอยด์ในละแวกนี้ --------- แต่ถูกใจผม

สิบนิ้วเรียวที่ปลายเล็บถูกแต่งแต้มด้วยสีดำวามวาวหยุดพรมลงบนลิ่มนิ้วเสมือน ท่วงทำนองบรรเลงชะงักงัน มือกุมไมโครโฟน ริมฝีปากของนักดนตรีจ่อเข้ามายังตัวรับเสียง ขยับเคลื่อนเอื้อนเอ่ยคำอำลา

"วันนี้ผมคิดว่าตัวเองได้เล่นและร้องมาพอสมควรแล้ว ยังไงก็ขอขอบคุณทุกคนที่ช่วยกันสนับสนุน แม้จะเล็กน้อย แต่ก็อยากให้รู้ไว้ว่าผมยังคงซาบซึ้งกับคุณค่าของมัน ขอลาไปก่อนครับ หวังว่าจะได้พบกันใหม่ในโอกาสต่อไป"

เพิ่งฟังได้นิดเดียวก็จบเสียแล้ว ผมเฝ้ามองชายคนนั้นอย่างสุดแสนเสียดาย เขาโค้งตัวลง ดึงไมโครโฟนเก็บเข้ากระเป๋า ปิดจอสัมผัสโปร่งใสที่ใช้แทนคีย์บอร์ดใส่ตามลงไปติด ๆ ตบท้ายด้วยข้าวของจิปาถะ ทั้งที่ผมสาบานกับตัวเองเอาไว้ว่าจะไม่มีวันเกลือกกลั้วกับแอนดรอยด์หน้าไหน ไม่รู้เหมือนกันว่าวันนี้มันเกิดอะไรขึ้น กิริยาเหินห่างของเขาแทนที่จะผลักไสผม มันกลับเป็นเป็นแรงดึงดูดเหลือจะบรรยาย

ผมเคยได้เห็นทาเคนากะ ฮิบิกิผ่านหูผ่านตาอยู่ในหลืบเล็ก ๆ ของเว็บไซต์แนะนำศิลปินอิสระเมื่อนานมาแล้ว เขารวมวงกับแอนดรอยด์อีกห้าตัว ฝีไม้ลายมือทั้งหกจัดว่ายอดเยี่ยม แต่ก็แยกย้ายกันไปประมาณหนึ่งปีโดยไม่เปิดเผยสาเหตุ ผมไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลยว่าจะได้พบเขาในวันที่ดูเหมือนไม่มีอะไรเป็นใจ

อยากจะลองถอดแว่นกันแดดเพื่อเชยชมอีกฝ่ายอย่างชัดเจนสักครั้ง แต่หากถอดออกมาคงตกเป็นเป้าสายตาอย่างไม่พึงประสงค์ จึงตัดสินใจควักธนบัตรใบหนึ่งหยดลงในกล่องใสตรงหน้า แล้วผันผายจากไปเสมือนไม่รู้จัก

ทว่าเดินไปเพียงไม่กี่ก้าว ฝีเท้าก็หยุดลงกะทันหันเพราะเสียงทักทายจากผู้รับที่ดังไล่หลังมา

"ขอบคุณครับ คุณคิตามูระ โชเฮย์ ดีใจจริง ๆ ที่ได้เจอกันในช่วงเวลาแบบนี้"