We leven in een grote open wereld, waar we kunnen staan en bestaan waar we willen, waar tijd bepalend is en keuzes ons binden aan wie wij zijn. Het kan er fijn zijn, het heeft zo zijn fijne momenten. Als kind vast worden gehouden en geliefd, je eerste rit zonder zijwieltjes, je gedachten aan die naaste.
Maar het is er niet altijd even fijn. Wanneer vrienden verdwijnen in de mist, die naaste een herinnering is geworden en dromen fantasieën lijken.
Hoe kunnen we in deze wereld leven, waar de fijne momenten niets lijken in tegenstelling tot de niet fijne momenten, als er een wereld is waar we onszelf kunnen zijn. Een wereld waar we onze gevoelens, emoties en gedachten niet langer hoeven te ketenen. Een plek waar we ons thuis voelen, vrij voelen. Waar we ons niet ongemakkelijk voelen, verlegen zijn, terughoudend. Een plek waar ons hart sneller klopt en onze fantasie niet van stoppen weet. Daar wordt ons niet vertelt wat we wel of niet mogen doen. Is lachen toegestaan en mag je jezelf wezen. Daar kan gezegd worden wat we willen, zonder de hinder van vooroordelen en tegenspraak. Kun je vallen zonder gelach en opstaan zonder scheuren.
Hier is waar ik thuis hoor. Hier is waar ik wil zijn, wil blijven. Verwijderd van de echte wereld, verdonkert door dichte oogleden.
Of is dat zo?
Het is er zo eenzaam, zo stil. Waar zijn alle geluiden? Waar is jouw stem? Waarom voel ik me hier zo ellendig, als dit is wat ik wil?
Wil ik dit? Wil ik alleen zijn? Wil ik me afsluiten, zodat ik me niet ongemakkelijk voel? Niet verlegen? Veroordeeld? Waar zijn de gesprekken? Jouw warmte om me heen? Waar zijn de herinneringen die we samen delen? Ons plekje?
Deze zwarte ruimte om me heen is geen plek waar ik voor altijd kan blijven. Dit is niet waar ik de rest van mijn leven wil doorbrengen. Dit is niet mijn wereld, niet waar ik mijn gevoelens, emoties en gedachten moet laten razen.
Mijn masker moet af. Realiteit hervatten en alle remmen los.
Eerst, veilig, bij jou, later de rest.
