Life² || h.s. [dutch]

11- Only regret the chances you didn't took

11- Only regret the chances you didn't took --

'Sorry voor daarnet... Spijt?' smste ik Aline.

Ik kon er niet tegen dat ik niet wist hoe ze zich hierbij voelde.

Waarschijnlijk zou ik al snel zelf spijt gaan krijgen. Niet van de kus, zeker niet. Maar wel van de impulsieve sms die alles misschien nog wat ingewikkelder zou maken.

Intensief bleef ik naar mijn schermpje staren, alsof er zo sneller een antwoord zou verschijnen. Mijn hart bonkte in mijn keel van de spanning. Minuten kropen voorbij. Ik schrok toen de deur ineens openvloog.

Aline stond voor me. Met waterige oogjes keek ze me aan.

"Tisser?!" riep ik wat geschrokken uit.

Ik snelde naar haar toe en legde mijn arm om haar heen. Voorzichtig trok ik haar wat dichter naar me toe.

"Wat is er aan de hand?" herhaalde ik nogmaals.

Geen reactie.

Zou ik? Ik twijfelde een fractie van een seconde, maar liet mijn emoties toen toch mijn verstand overheersen.

Teder legde ik mijn handen op haar wangen, haar nu recht in de ogen kijkend.

"Ik ben bang," fluisterde ze.

"Bang?" vroeg ik ietwat verbaasd, "Bang voor mij?"

Ze knikte amper zichtbaar.

"Hoezo?" fluisterde ik verbaasd.

Als ze voor iemand ter wereld niet bang moest zijn, was het wel voor mij. Ik zou haar nooit pijn doen, nooit. Haar geluk ging voor mij boven alles.

"Waar zal ik beginnen," mompelde ze.

Ik slikte. Ik wachtte op wat ze zou gaan zeggen. Ze zuchtte diep, mijn handen van haar wangen halend. Ik hield angstvallig mijn adem in.

"Ik ben bang omdat die kus te goed voelde, bang om je als vriend te verliezen, bang om gekwetst te worden, bang om verliefd te worden, bang om om iemand te geven," ratelde ze aan één stuk door, haar blik op de grond gericht.

Ik staarde haar aan, pogend elk woord te laten doordringen.

Zei ze nu echt dat ze bang was dat ze om me zou gaan geven? Liet ze nu echt doorschijnen dat ze iets meer in me zag?

Mijn hart maakte een sprongetje van geluk. Mijn hand duwde haar kin wat omhoog, zodat ze niet anders kon dan me aankijken.

"Bang voor jou," zei ze zacht.

Ik streelde teder haar wang, in een poging haar wat te kalmeren. Het maakte me triest dat ze bang was door mij. Maar dat ze blijkbaar toch voor me viel, maakte me dolgelukkig.

"Aline," zei ik zelfzeker, "ik beloof je dat er geen reden is om bang voor me te zijn."

Ik drukte een klein kusje op haar lippen.

"Ik wil niets liever dan dat jij gelukkig bent," vervolgde ik oprecht, een krullende haarlok achter haar oor wrijvend.

Als het aan mij lag, was ik haar nu passioneel beginnen zoenen. Maar Aline dacht er anders over en sloeg haar armen om me heen, haar hoofd in mijn nek leggend. De nabijheid van haar lichaam deed een rilling langs mijn ruggengraat gaan. Het voelde zo goed om haar zo dicht bij me te hebben.

"Harry?" haalde ze me uit mijn gedachten.

We lieten elkaar los.

"Je sms..." begon ze.