I want to dedicate this story to my Hon. Kahit na di niya mababasa to. At kahit na wala na siya sa piling ko. Sinulat ko to para malaman ng lahat at dahil siya ang dahilan kung bakit ako nainspired na sumulat ulit. AJRG this story is for you. </3
-----
"Tanga ka ba?!!! Hayaan muna yon! Tigas niya a! Ikaw pa ang nagsosorry?"
Eto ang dahilan kung bakit ako tumigil ipakita sayo na mahal kita.
Mga salitang gumising sa pagkatao ko. Mga salitang unti unting pumupunit sa puso ko.
Mga salita hindi maalis sa isip ko.
"Wag ka nang umasang babalik pa siya, may iba na ngang kasama. Tingin mo pa gusto ka pa nun?"
Pilit kong nilalabanan ang sakit. Pilit kong pinaglalaban ang nararamdaman ko para sa kanya.
Pinilit kong maramdaman niya na mahal ko siya. Pinilit kong ibalik ang dati.
Kahit alam ko sa sarili kong wala na talaga.
"Anak, okay ka lang? Lalaki lang yun, Madaming lalaki dyan na mas pahahalagahan ka. Yung lalaking mamahalin ka tulad ng pagmamahal namin sayo."
Kung alam niyo lang po kung gaano kahirap magmahal ng isang tulad niya. Gustong gusto ko bumitaw. Gustong gusto kong palitan siya pero hindi ko alam kung bakit mapaglaro ang kapalaran.
Mas gusto ko pa ring yakapain ang sakit.
"Bumalik ka na sakin, :( Ayusin na natin to. Nahihirapan na rin ako. Pero maghintay ka lang ng 1week. After non saka tayo magmahalan tulad ng dati. Yung tipong wala nang sakit, yung kaya na natin magtiwala ulit sa isa't isa."
Mahirap para sakin ang gusto niya, mahirap na ako yung babae ako pa yung kailangan maghintay sa kanya. Mahirap kasi ako tong nasaktan ako pa tong kailangan maghintay. Mahirap na yung taong mahal na mahal mo, siya pa yung dahilan kung bakit ka nasasaktan. And because I love you gagawin ko ang lahat hanggang huli, hanggang alam kong may IKAW at AKO pa.
