The Hunter's Daughter 2

hoofdstuk 8: We vallen de koningin-baas-directeur-manager aan

Jazz pov:

Wat waren nou weer Amazonen? Jazz had altijd gedacht dat het een stel lekkere chicks waren, maar blijkbaar waren het van die irritante manager-vrouwen. Hij had een hekel aan irritante manager-vrouwen.

Net zoals deze die hen hier begeleide. Zo’n typisch saaie strenge vrouw. Ze deed hem een beetje aan zijn juffrouw denken toen hij net in Amerika was gekomen. Eerst had hij gedacht dat ze gewoon slangachtige trekjes had, maar uiteindelijk bleek ze ook echt een slang te zijn. Sindsdien bleef hij uit de buurt van glibberige reptielen en mantelpak-vrouwen.

De lift maakte zo’n ‘pling’ geluidje wat betekende dat ze op de goede verdieping waren. Ze stapten uit en volgden de vrouw door de gang met zachte rode vloerbedekking. Door de grote glazen zag hij dat de zon al onder aan het gaan was en hij kon de stad goed zien. Er hingen hier en daar reclameborden met: ‘Echte vrouwen drinken Doctor Pepper’ en ‘Lastige echtgenoot? In één stap af van het mannelijk parasiet!’

Jazz werd niet graag vergeleken met parasieten. In Afrika had hij er genoeg gezien om te weten dat je liever uit hun buurt bleef. Hij had het idee dat mannen hier niet echt favoriet waren dus bleef hij veilig bij de groep.

Aan het einde van de gang was een enorme dubbele deur die aan beide kanten verlicht werd. Aan de rechterkant hing zo’n bordje waarop stond: ‘Hoofd-koningin-priesteres-directeur-manager-baas’ Dat klonk niet best.

De vrouw drukte op een knopje bij de deur en na een paar seconden ging die open. Jazz verwachte het allerergste, een of andere martelkamer waar allemaal lijken van mannen lagen, maar het was gewoon een kantoor. Nou ja, het kantoor van een multimiljonair. En het ergste was nog dat er een typische multimiljonair aan het glazen met ijzeren bureau zat. Er stond een super moderne laptop voor de vrouw en er lagen verscheidene mobieltjes van het nieuwste model. In een hoekje van het bureau stond een beker met verse koffie die heerlijk rook en achter haar was een enorm raam dat uitkijk bood over de hele stad.

Dan had je de vrouw zelf nog. Ze was knap, dat was zeker. Maar je kon haar niet in een paar woorden omschrijven. Toch zocht Jazz in zijn gedachten allerlei dingen op die je aan de vrouw kon koppelen. Mooi, beangstigend, streng, wild, rusteloos, meedogenloos, heldhaftig, een ware leider, zelfbewust maar vooral koninklijk en zelfverzekerd. Haar donkerbruine haar zat hoog opgestoken en ze droeg een duur grijs mantelpak dat op maat gemaakt was. Als hij het goed zag was het merk van haar bril Chanel.

‘Ga zitten.’ Haar stem was ijzig koud maar zoet als honing. Het was een bevel dat opgevolgd moest worden. Atalanta nam gelukkig de leiding en ze ging op een van de stoelen zitten die een man haastig aan schoof. De knappe directeur koningin wuifde hem weg alsof hij een lastige vlieg of mug was en keek hen toen een voor een aan.

Toen haar blik Jazz trof had hij het idee alsof hij door tweeën werd gespleten. Het leek alsof ze recht door hem heen keek en een meedogenloos oordeel velde. Uiteindelijk keek ze naar Atalanta en hij haalde opgelucht adem.

Tot zijn verbazing stond de vrouw op en knielde ze neer voor Atalanta. Atalanta was blijkbaar ook erg verbaasd want ze wist niet goed wat ze moest doen. De vrouw stond weer op en keek haar toen aan.

‘Dochter van Vrouwe Artemis.’

Ja duh, dacht Jazz. Maar wat dan nog? Hij was nota bene de zoon van Hermes en voor hem boog ze niet. Vreemd mens.

Atalanta’s ogen werden groot en ze leek het te begrijpen. Ook zij stond nu op en keek de vrouw aan. ‘Lysippe, koningin der Amazonen. Toegewijd aan Artemis.’

De vrouw, Lysippe, knikte. ‘Wij hadden al vernomen van uw bestaan.’

Wtf? Dacht Jazz. Wat gebeurde hier in hemelsnaam? Blijkbaar zag Atalanta hun vragende blikken.