YouTube Liefde || Jeremy Frieser

Hoofdstuk 1

Dit verhaal speelt zich af ongeveer 2/3 jaar vanaf nu.

Twee maanden geleden ben ik verhuist naar Zoetermeer. Net na mijn 19e verjaardag. Ik zag er eerst erg tegenop, mijn vrienden kon ik niet vaak meer zien, alleen op school. School was niet meer zo dichtbij dat ik het kon lopen of fietsen, ik moest nu een uur reizen met de trein. Mijn rijbewijs had ik nog niet. Maar gelukkig waren er ook positieve punten, ik had hier al gelijk een baantje gevonden waar ik het erg naar mijn zin heb en goed betaald krijg. Ik werk als serveerster bij een bar.

Twee weken nadat ik werd aangenomen als serveerster gebeurde het volgende...

Het was een zonnige en warme dag in april, ik was buiten de tafels aan het schoonmaken toen er ineens een jongen van een paar jaar ouder dan ikzelf, schatte ik, naar me toe kwam lopen. Ik kon het niet goed zien, de zon scheen fel in mijn ogen. Ik deed mijn handen voor mijn ogen om hem te kunnen zien. Hij had een bekend gezicht, ik wist dat ik hem ergens van kende. En toen zag ik het, het was Jeremy. Vroeger als jongere puber, zo'n 5 jaar geleden, keek ik vaak naar zijn videos. Ik was een groot fan, hij had dezelfde humor als ik en had vaak dezelfde mening over dingen als ik. Ik leerde hem kennen door, destijds de grootste YouTuber van Nederland, Enzo Knol. Nu vind ik mezelf te oud om nog naar YouTubers te kijken.

Hij kwam nu wel heel dichtbij dus ik probeerde niet te laten merken dat ik hem herkende. "Hey" zei hei. "Hallo" zei ik zo rustig mogelijk. "Werken op zo'n mooie dag?" vroeg hij. Ik wist niet goed waarom hij een gesprek met mij wilde beginnen, maar zo erg vond ik het niet. Toen pas zag ik hoeveel hij veranderd was in de afgelopen jaren. "Tja, ik moet ook mijn geld verdienen he, mooi weer of slecht weer." Hij lachte. Hij keek naar mijn rechterborst, waar mijn naamkaartje opstaat. "Nola? Leuke naam." zei hij, "dat hoor je niet vaak." Ik wist niet goed hoe ik moest reageren dus probeerde ik er humor in te gooien. "Dank je, denk ik, zelf bedacht." Ik knipoogde lachend naar hem. Hij lachte. "Ik heb je hier niet eerder gezien, werk je hier al lang?". "Hey als je drinken wilt hebben moet je toch echt naar binnen lopen." zei ik lachend. "Oh ik hoef geen drinken, ik vind het wel gezellig zo." Hij glimlachte naar me. Ik had door dat hij iets in mij zag. Toen bedacht ik me iets wat ik vaak in films had gezien, wat me gelijk aan het lachen maakte. "Waarom lach je?" vroeg hij lachend. "Wacht hier, ik ben zo terug." zei ik tegen hem. Ik liep naar binnen om een pen te pakken. Hij ging zitten aan een tafel, zag ik in mijn ooghoeken. Ik pakte een pen en liep naar hem toe, met de pen achter mijn rug. "Vertrouw je me?" vroeg ik. "Hoez..?" "Vertrouw je me?" vroeg ik nog een keer. "Ja." zei hij half lachend en half onzeker. "Oke doe je ogen dicht." zei ik. Hij keek me vragend aan en deed toen zijn ogen dicht. Ik haalde de dop van de pen af en vroeg hoe hij heette terwijl ik mijn nummer op zijn voorhoofd schreef. "Jeremy. Jeremy Frieser." Ik voelde me verbazingwekkend rustig worden. "Oke open je ogen." zei ik lachend. Hij pakte gelijk zijn telefoon om te kijken wat ik schreef. "En nu wegwezen want je houd me van mijn werk." zei ik met een knipoog. Zijn ogen straalde en had een glimlach van hier tot Tokyo terwijl hij weg liep. Ik keek hem nog lang na, terwijl ik me bedacht dat ik hem nog wel moet vertellen dat ik hem al kende, totdat hij de hoek om ging.