Sosyopatın Saplantısı

Bölüm 7- Planı Devreye Sokmak

Normalde kalkmak için 7 veya 8 alarma ihtiyacı olan ben, ilk alarmda yataktan fırlayıp ayağa kalktım. Birkaç saniye amaçsızca karşımdaki duvara baktım, ardından gülümsedim. Odamdan fırlayıp banyoya giderken babama çarptım, olağan dışı neşemi fark etmemiş olması imkansızdı.

Normalde 15 dakikada evden çıkarken, bugünkü heyecan ile 10 dakikadan az zaman almıştı yola koyulmam. Yarım saatlik yolu ise 15 dakikada bitirmiştim, bugün gerçekten güzel bir gündü.

Okula yaklaşırken neşemi bastırmaya çalıştım, o sevimli çocuğun kaybolduğu gün benim bu normal olmayan neşemle üst üste gelmemeliydi. Bugün hiç olmadığı kadar dikkatli olmam gerekiyordu.

Sınıfa çantamı fırlattıktan sonra okuldaki insan azlığının sayısını kendi avantajıma kullanarak çocuğun oda arkadaşına mesaj atmakla iyi etmiştim.

Sabah ürünlerini taşıyan kantin görevlilerinden saklanarak yatakhaneyi geçip, kimsenin kullanmadığı arka kapının oraya yöneldim. Çocuğun oda arkadaşı anlaştığımız gibi ordaydı, etrafa bir kez daha baktıktan sonra yanına geldim ve onu çekerek sarmaşık yığınının içine soktum. Tamamen kamufle olmuştuk.

"Paranın yarısını şimdi veriyorum, klişe bir sebepten dolayı. Akşam işi tamamen bitirdiğinde gerisi de elinde olacak."

"Elbette, her şeyi çoktan hazırladım. Odadan çıktığı anda bütün eşyalarını güzelce tıkacağım çantalara, bugünün nöbetçi olduğum güne denk gelmesi acayip bir şanstı."

"Kesinlikle, sadece kimsenin seni görmediğine emin ol. Gece saat 11 gibi tekrar buluşacağız burda. Dikkatli ol."

Bunu dedikten sonra parayı eline sıkıştırdım ve montumun kapüşonunu geçirerek hızlı adımlarla geldiğim gibi okula döndüm, sınıfa hala kimse gelmemişti. Bu iyiydi.

Saatler ilerlerken onu gözlemledim ve her detayı aklıma kaydettim. Bilgilendirme için Xai'ye de mesaj atıyordum, onu sürekli izlediğimden rutinini biliyordum. Bu da avantaj olarak kullanacağım bir şeydi.

Okulun bitim saatlerine yaklaşırken asıl plana başladım, sınıfı okulun en tenha köşesindeydi. Etrafında başka sınıf yoktu, bu da sınıftaki herkes çıkınca sınıfın boş olacağı anlamına geliyordu. Şimdi tam o andı. Sabahtan beri izliyordum ve sınıfın tamamen boşaldığı son teneffüse denk gelmiştim. İz bırakmamak için eldivenlerimi taktıktan sonra dün akşam cebime attığım kağıdı açıp içinde yazanları tekrar kontrol ettim:

"Ah şey, nasıl başlasam bilemiyorum o yüzden istediğimi hemen söyleceğim...

Saat 21:00'da benimle okulun yanındaki ara sokakta buluşur musun?

Biliyorum muhtemelen beni reddedeceksin ama en azından denemiş olurum, lütfen bundan kimseye bahsetme...çok utanç verici..."

Kesinlikle utangaç bir kızın elinden çıkma bir mektuba benziyordu, işin garip tarafı ise bunu ben yazmamıştım. Xai'nin marifetiydi. Bu mektupta ipucu olmadığına emindim ama yine de tereddütlerim vardı. Kağıdı suyla ıslatıp sonra düzleştirmiştik, tutarken eldiven kullanmıştık ve Xai mektubu yazdığı kalemi yakıp gömmüştü.

Paranoyama izin vermeyip sınıfa koştum, onun sırasını zaten biliyordum. Defterinin kullanılan en son sayfasına kağıdı koyduktan sonra aynı hızla sınıftan çıktım. Koridordan birileri geliyordu, sınıfın dışındaki dolaplardan birinin arkasına son anda girdim.

Giriş zili çalıp, ortalarda kimse kalmadıktan sonra dolabın arkasından sıyrılıp çıktım. Hoca sınıfa girmediği için şanslıydım, yoksa ipucu vermiş olurdum dikkat çekerek. Sırama otururken sırdaşımın bakışlarıyla karşılaştım:

"Ne?"

"Kağıt?"

"Şşş! Biri seni duyabilir. Koydum Kağıdı."

Birlikte şeytani bir gülümseme yaptık, dersin ilerleyen dakikalarında bana tekrar bir soru sordu kız:

"Söylesene, şimdi böyle kararlısın da, onun gözyaşlarını görürsen gerçekten dayanabilecek misin?"

"Şimdi bunları düşündürtme bana, vazgeçmek istemiyorum. Onu aldıktan sonra dayanamayacak olsam bile bırakma şansım olmayacak."

Sadece başını sallamakla yetindi.

Şu an için bunu düşünmemeliydim. Bulunduğum andan itibaren, caymak yapacağım son şeydi. Ya da hiç yapmayacağım şey.

16:20'de zil çaldı.

Akşam 21:00'ı sabırsızlıkla bekliyordum.