Κρυστάλλινα Δάκρυα

P.O.V Ήβη (Κεφάλαιο 14ο )

Ξαπλώνω αναπαυτικά σε έναν από τους βελούδινους μαύρους καναπέδες που βρίσκονται αραδιασμένοι στο σπίτι μας. Η άχρηστη αδερφή μου στριφογυρίζει σε όλο το σπίτι δημιουργώντας ψεύτικες φλόγες γύρω από τον εαυτό της. Δεν έχουμε μεγάλη διαφορά ηλικίας μόνο μερικές δεκαετίες. Παρόλα αυτά δεν άργησε να ανακαλύψει τις δυνάμεις της εκνευρίζοντας με πιο πολύ. Φυσικά είναι πολύ μικρή ακόμη για να αναγνωριστεί το επίπεδό της, είναι μόλις δεκατριών ετών και η εξέταση των επιπέδων γίνεται στην ηλικία των δεκαέξι. Είναι μια δύσκολη διαδικασία μέσα από μάχες και δόλους, εξετάζουν την εφευρετικότητά μας και την ικανότητα μας στην ύπνωση. Τα επίπεδα είναι δέκα στα τρία πρώτα βρίσκονται τα Δαιμόνια. Τα οποία ανάλογα με την ιδιότητα τους χωρίζονται στο δέκατο, ένατο και όγδοο επίπεδο.       

   Συνήθως τα Δαιμόνια είναι αδύναμοι Δαίμονες ή εκείνοι που αποτυγχάνουν στα εφτά δέκατα των εξετάσεων. Για μας είναι οι δούλοι. Πολλοί Δαίμονες ανωτέρων επιπέδων τους έχουν για θελήματα και χαμαλοδουλειές. Εμείς είχαμε έναν τέτοιο τον Θίοντορ. Γλυκούλης αλλά από μυαλό άχυρο. Στο έβδομο επίπεδο είναι οι γραφειοκράτες, Δαίμονες που οι μόνη ικανότητα τους είναι να κάνουν διακανονισμούς και αναθέσεις. Πολύ βαρετή δουλειά. Από το έκτο επίπεδο μέχρι και το τρίτο είναι οι κοινοί Δαίμονες και οι εκπαιδευόμενοι. Εγώ ανήκω στο πέμπτο, κατάφερα με τη σαγήνη μου να ανέβω μέσα σε μια δεκαετία.

   Η μητέρα μας είναι τρίτου επιπέδου, κατέχει ένα πολύ σπάνιο χάρισμα να διαβάζει τις σκέψεις των ανθρώπων αλλά και των Δαιμόνων δυστυχώς το κολπάκι αυτό δεν έπιανε στις φτερωτές αρκούδες, τους Αγγέλους. Αυτός ήταν και ο λόγος που παρέμενε η μητέρα μας στο τρίτο επίπεδο. Μόλις το σώμα μου ολοκλήρωνε την ωρίμανση του τότε το χάρισμα αυτό θα πήγαινε σε εμένα. Έτσι θα σκαρφάλωνα στο τρίτο επίπεδο στο λεπτό.

  Η Εμίλια ξεκίνησε να μου τη δίνει στα νεύρα τρέχει πάνω κάτω φλεγόμενη και χασκογελάει. Με ένα χτύπημα των δαχτύλων μου αρκετά λίτρα  νερού πέφτουν στο κεφάλι της. Μένει σοκαρισμένη για μερικά λεπτά, ενώ εγώ από μέσα μου γελάω με την καρδιά μου. Καθώς απολαμβάνω το επίτευγμα μου τη βλέπω να μαζεύει αέρα. Μα τους Δαίμονες αυτό δεν είναι καλό. Πριν προλάβω να ολοκληρώσω τη σκέψη μου η Εμίλια ουρλιάζει και το σπίτι σείετε. Η τσιρίδα της τρυπάει τα αφτιά μου και με ταρακουνά ολόκληρη. Το ίδιο δευτερόλεπτο ο Ανδρέας μπαίνει μέσα με μεγάλα βήματα και την πλησιάζει. Εκείνη σταματά και κουρνιάζει στην αγκαλιά του. Ο Ανδρέας ήταν ο αδερφός της μικρής Εμίλιας, αλλά όχι και δικός μου. Ευτυχώς δηλαδή, αλλιώς δε θα μπορούσα να ελπίζω σε αυτή τη μικρή σπίθα που υπάρχει ανάμεσά μας. Ο πατέρας μου πέθανε λίγα χρόνια αφότου γεννήθηκα. Σε μια μάχη μεταξύ Δαιμόνων και Αγγέλων. Η μητέρα μου τότε γνώρισε τον πατέρα του Ανδρέα και εκείνον. Ενώ λίγο καιρό αργότερα ήρθε στον κόσμο και αυτός ο μπελάς που δυστυχώς είναι αδερφή μου.