Kavuşamadığım...

Hiç mi sevmedin? Birazcık bile mi?

Sadece iki kelime, insanın canını öyle yakar ki. ''Hiç sevmemiş.''

Yolda yürürken, yemek yerken, uyurken, uyanırken, gülerken, ağlarken aklımın ucunda ki tek şey 'hiç mi sevmemiş' cümlesi
Tuhaf. Oysa yanımdayken öyle güzel sarılıyordunki. Böyle güzel sevilmem diyordum. Meğer yalnızca kendimi kandırmışım. Meğer yalnızca gerçeklerden kaçmışım. Varken bile yokmuşsun sen meğer. Ne acıtıcı bir şey. Böyle biteceğini düşünmedim hiç.
Bunca yalanın arasından doğru bulup sevmişim seni meğer. O doğru bile, artık yanlış. O doğru bile yalan oldu şimdilerde. Hiçbir doğru kalmadı. Bunca yanlışın, bunca yalanın içinde seviyorum seni. Yüreğime acıyorum.
İnan ki yüreğime acıyorum şimdilerde. Çünkü seni doğru adam sandım. Seni benim sandım, korudum. Madem benim değildin. Neden tek sahibim diye kaydettin beni? Şimdi ne olacak biliyor musun? Her çalan şarkıda ağlayacağım. Bir yerlere dalıp seni düşüneceğim, istemsizce üzüleceğim. Tam gülüşümün ortasında yüreğime sızı gibi saplanacaksın.
Sana ne olacak peki? Onu da söyleyeyim. O defteri okuduktan sonra bazı zamanlar üzülecek, bazı zamanlar güleceksin. Ama için hiçbir zaman benim kadar acımayacak, yaralanmayacaksın. Çünkü seni, tüm doğrularımla sevdim ve sen benden her şeyimi aldın. Acılarım hariç. Bana yara bıraktın, acı bıraktın. Hissediyorum tüm vücudumda, sızlıyor her gece, tuttuğun ellerim...