Ravages of Desire (COMPLETED)

Chapter 22 Fast (Mature Content)

Nagising si George dahil sa pagkalam ng sikmura. Nakapikit na inabot niya ang cellphone at tiningnan ang oras.

5 am pa lang. Maaga siyang nakatulog kagabi dahil hindi naman siya nagdinner.

Mabigat pa rin ang pakiramdam niya. Gusto niya nga sanang iiyak lahat ng nararamdaman niya ngunit walang luhang gustong lumabas. Sa dami ng problema niya, sa inis at frustration, ewan ba niya at hindi siya nagbreakdown.

Nanggigigil lang siya sa sarili kaya nasasabunutan niya ang buhok niya.

Hindi niya alam ang gagawin.

Bumangon siya at naligo.

Nang makapasok sa dining ay si Manang ang kanyang nakitang naghahanda ng breakfast.

"Good morning Manang."

"Good morning George." ngumiti ang matanda sa kanya.

Hindi na siya nag usisa kung bakit nandito ulit ito.

Nagtimpla siya ng kape at naupo na sa dining. Aantayin niya na lang si Manang na matapos.

She leaned on the table and massaged her temple. She closed her eyes and let the aroma of coffee fills in her nose.

Mayamaya ay narinig niyang papalapit ang yabag ni Manang. Still, she did not moved an inch. Masama pa rin ang pakiramdam niya.

Slowly, the smell of the coffee disappeared and her nose is filled with soothing and calming smell of.....

Iminulat niya dahandahan ang mata at napasinghap ng tumambad sa kanya ang napakandang bouquet ng lavender flower.

Agad niyang inilinga ang mata para hanapin kung sino ang nagdala ng bouquet sa ibabaw ng dining table.

Wala siyang makitang tao kaya ibinalik niya ang paningin sa bouquet at dahandahang kinuha. Nasa harapan niya mismo ito katabi ng kape niya. Akala niya si Manang ang pumasok pero mukhang nagkakamali siya dahil bakit hindi man lang ito nagsalita.

Hindi man sigurado pero nararamdaman niyang para sa kanya ito kaya naghanap siya ng card ngunit wala siyang Makita. Nakatali lamang aang bouquet ng isang kulay brown na tali na  bagay na bagay sa bungkos ng lavender.

Wala sa sariling inamoy niya ang mga ito ng mas malapit. Lavender really soothes her soul.

Masyado yata siyang nawala sa sarili kanina sa sakit ng ulo niya kaya di niya iminulat ang mata kanina. Bigla kumabog ang dibdib niya ng maisip na posibleng si Marcus ang nagdala nito. Ngunit bakita hindi man lang ito nagpakita o wala man lang sinabi?

Habang nag iisip isip ay lumabas naman si Manang mula sa kusina na may dalang pagkain. Hindi nito agad napansin ang hawak niyang bulaklak dahil abala ito sa pag aayos ng mesa.

"Ah, Manang, may nakita ba kayong pumasok ditto kanina?"

"Ha? Nasa kusina ako iha, hindi ko alam. Bakit----?" naputol ang tanong ni Manang nang sa wakas ay lumingon na ito sa kanya at agad bumaba ang mga mata sa hawak niyang bouquet.

"May nagdala kasi nito dito." Mahina niyang usal sabay lagay ng bouquet sa tabi ng kanynag tasa.

"Oh, kanino galing iyan? Ang gandang bulaklak naman niyan?" nakangiting tanong ni Manang.

"Di ko po nakita eh." Kunot-noong sagot niya.

"Aba eh ikaw ang---. Oh Marcus iho, halika na at mag-almusal."

Napapitlag siya ng marinig ang pangalan ng kapre.

Itinuon niya ang paningin sa kape at umaktong hihigop ng mamataan niyang umupo ito sa kabiserang upuan.