Dancing with my Angels and Silencing my Demons

Κεφάλαιο 5

Τρέχαμε για πολλά χιλιόμετρα, τόσο γρήγορα που δεν ήμουν σίγουρη που πηγαίναμε πια. Αυτό που ήξερα στα σίγουρα είναι ότι κανένας άνθρωπος δε θα μπορούσε να τρέξει τόσο γρήγορα για τόση πολλή ώρα και μάλιστα χωρίς να κουραστεί. Αλλά εγώ δεν ήμουν άνθρωπος ,όχι πια, και τότε ήταν που το κατάλαβα και το χώνεψα. Δεν ταίριαζα πια σε αυτόν τον κόσμο και πολύ σύντομα θα έπρεπε να τον αφήσω είτε αυτό μου άρεσε είτε όχι. Αλλά πώς να αφήσω τα πάντα πίσω μου; Πως να φύγω χωρίς εξηγήσεις; Η φωνή του Άντριαν με έβγαλε από τις σκέψεις μου "Φτάσαμε , γλυκιά μου." Είχαμε σταματήσει έξω από ένα κατεστραμμένο σπίτι στα βάθη ενός δάσους. Τα κλαδιά των δέντρων ήταν τόσο πυκνά που ίσα που άφηναν λίγο φως να περάσει για να βλέπουμε. Το μέρος ήταν απόλυτα τρομακτικό σαν βγαλμένο από ταινία τρόμου αλλά για κάποιο λόγο δε φοβόμουν. Το αίσθημα του φόβου είχε μετατραπεί σε περιέργεια για το άγνωστο. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή θυμήθηκα μια φράση που μου είχε πει ο Κάιλ σε μία από τις συζητήσεις μας. "Οι άνθρωποι ζουν ελεύθεροι. Αλλά είναι φυλακισμένοι στο ίδιο τους το μυαλό." Το μυαλό μας που μας έχει πάει τόσο μακριά μας κρατάει φυλακισμένους. Βάζουμε οι ίδιοι όρια στον εαυτό μας και περιορίζουμε τις δυνάμεις μας. Ο φόβος για κάτι που ίσως γίνει μας εμποδίζει από το να πάμε μπροστά, να φτάσουμε στα άκρα και να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας. Αλλά έτσι είναι οι άνθρωποι και αυτό δεν είναι ούτε καλό ούτε κακό. Ο Κάιλ είχε τόσο δίκιο. Ο Κάιλ!

Τον είχα ξεχάσει τελείως σαν μην είχε υπάρξει ποτέ, σαν να ήταν ένα μακρινό όνειρο που είχε ξεθωριάσει. Πώς θα μπορούσα να το κάνω αυτό; Εκείνος έφυγε για λίγο και γω απλά τον ξέχασα και έφυγα με τον Άντριαν. Οι τύψεις με χτύπησαν σαν χαστούκι και ετοιμαζόμουν να τρέξω πίσω στο σπίτι αλλά συνειδητοποίησα ότι δεν ήξερα που ήμουν και προς τα που να πάω. Αλλά δεν μπορούσα και να πω στον Άντριαν να με γυρίσει πίσω γιατί απλά δε θα το έκανε και δεν έπρεπε να ξεχνάω ότι πλέον τον χρειαζόμουν. Η ανάγκη μου για αίμα αγγέλου ήταν πολύ δυνατή για να την αγνοήσω αν εκείνος αποφάσιζε να μην μου ξαναδώσει το δικό του. Έτσι, απλώς το έβγαλα από το μυαλό μου και τον ρώτησα "Και τώρα τι;" Εκείνος απλώς μου έκανε νόημα να τον ακολουθήσω μέσα. Από μέσα, το σπίτι, ήταν τόσο κατεστραμμένο όσο και απο έξω. Είχα την εντύπωση ότι ανά πάσα στιγμή κάτι θα έπεφτε στο κεφάλι μου αλλά δεν είπα τίποτα. Ανεβήκαμε μία ετοιμόρροπη σκάλα και φτάσαμε σε ένα χώρο που κάποτε πρέπει να ήταν σαλόνι. Είχε ένα μεγάλο τζάκι και δύο βιβλιοθήκες με τεράστιους σκονισμένους τόμους και δερματόδετα βιβλία. Δύο μουχλιασμένοι καναπέδες ήταν τραβηγμένοι για να ανοίξουν χώρο στο κέντρο του δωματίου. Κάτι δε μου ταίριαζε στο δωμάτιο. Κοίταξα για άλλη μια φορά προσεκτικά το δωμάτιο περιεργαζόμενη ,αυτή τη φορά, τις λεπτομέρειες. Μετά από μερικά δευτερόλεπτα πρόσεξα δύο πράγματα που μου τράβηξαν την προσοχή και τα δύο στη βιβλιοθήκη. Το πρώτο ήταν ότι κάποια από τα βιβλία φαίνονταν πολύ καινούργια και πολύ καλοδιατηρημένα σε σχέση με τα υπόλοιπα. Και το δεύτερο ήταν ότι τέσσερα βιβλία στο μεσαίο ράφι προ εξείχαν ενώ δεν ήταν πιο πλατιά από τα υπόλοιπα. Ήθελα να πάω πιο κοντά για να κοιτάξω τι γινόταν αλλά δεν το έκανα , προτιμούσα να είμαι μόνη μου όσο θα ψαχούλευα τα πράγματα κάποιου άλλου. "Λοιπόν!" είπε ο Άντριαν και γύρισα να τον κοιτάξω. "Από ότι κατάλαβα ο αγαπητός μου φίλος ,ο Κάιλ σου έμαθε κάποια λίγα πράγματα. Να κάνεις πράγματα να αιωρούνται, να στέλνεις βουβά μηνύματα να διαβάζεις βιβλία γρήγορα και άλλες τέτοιες βλακείες. Εκτός από τα μηνύματα ΤΙΠΟΤΑ από αυτά δε θα σου χρειαστεί στον κόσμο των Αγγέλων. Όλα αυτά απλά σε βοηθάνε να ισορροπείς την ανθρώπινη ζωή όσο μετατρέπεσαι σε άγγελο. Αλλά πρέπει να καταλάβεις ότι δεν είσαι πια άνθρωπος και δεν ταιριάζεις εδώ. Σε λίγο θα αρχίσεις να προκαλείς προβλήματα και να κινείς υποψίες. Ο κόσμος αυτός σε αρρωσταίνει και συ θα αρχίσεις ασυνείδητα να τον καταστρέφεις." Για πρώτη φορά από τότε που τον είχα γνωρίσει ήταν απόλυτα σοβαρός και οι σκέψεις μας συμβάδιζαν. "Το ξέρω." απάντησα ξερά και εκείνος δεν το συνέχισε.