'Hayat bu mu? Yaşadıklarım bu kadarmı?'yazısına anlam veremiyorum.Yağmur çiseliyo ve hızlı adımlarla okuldan eve dönüyorum. Elimde telefon ve wattpad okuyorum. Rusya da yaşayan bir kızın hikayesi. Burçlarımız aynıymış. Telefonumun camına düşen yağmur damlalarıyla şarjımın bitmesi bir oldu.
Kapıyı çaldım. Açan annemdi:
- Yine nerede kaldın saatin kaç olduğundan haberin varmı senin?
-Anne arkadaşlarımlaydım niye anlamıyosun?
-Çabuk odana çık ve ders çalış.
- Beni hiçbirzaman anlamıyorsun ve anlamıyacaksında of! diye söylenerek odama çıktım.
Kapıyı kilitledim ve ilk olarak kıyafetimi değiştirirken dolapta gördüğüm yeni elbiselerimi denemek için heyecanlandım. Taki annem kapıyı çalana kadar:
-Joe açarmısın kapıyı seninle konuşmalıyım.
Anneme kapıyı açmam gerektiğini düşünüp dolap kapaklarını sertçe 'off' layarak kapattım.
Anahtarı sola doğru çevirerek kapı kolunu açtım.
Bana biraz kızgın ve düşünceli bakan anneme:
- Ne oldu? Diyerek karşılık verdim.
Annemse:
-Joe kızım ilk başta tepkili davranıcağını biliyorum ama olumlu ve yapıcı olmaya çalış. Biz taşınıyoruz.
Bir anda:
-Ne? Anne şaka mı bu?
-Bak burada arkadaşların okulun veya akrabağlarımız olabilir. Fakat oraya gidincede yeni insanlarla tanışıp yeni kişileri tanıyabilirsin. Üstelik villa da oturucaz. Havuzlu ve lüks bir bahçesi var.
- Anne villa veya lüks bir yaşam umrumda değil. Benim burda arkadaşlarım ve bir çevrem var. Yeni arkadaşa ihtiyacım yok niye anlamıyosun?Ben burayı istiyorum anlıyormusun?Benim ailem ve arkadaşlarım var.
-Yani ben senin ailen değilmiyim?
-Artık değilsin! Sen gidersen git ama ben buradayım.
