Διπλο Μπέρδεμα 2

Πρόλογος

Ενας χρόνος πέρασε. Ένας χρόνος και εγώ μακριά. Έφυγα. Το έβαλα στα πόδια γιατί δεν μπορούσα να διαχειριστω τις καταστάσεις.

Στην Θεσσαλονίκη μπορώ να πω πως είχα μία ήρεμη ζωή. Αλλά το μυαλό μου έτρεχε πάντα πίσω στην Αθήνα. Πάντα μου έλειπε αλλά ποτέ δεν μου περνούσε από το μυαλό να γυρίσω πίσω. Μέχρι που βγήκαν τα αποτελέσματα των πανελληνίων.

Έβαλα μία τελευταία μπλούζα στην βαλίτσα και έκλεισα το φερμουάρ. Την κατέβασα από το κρεβάτι και την εσουρα ως το σαλόνι, που ήταν και τα άλλα πράγματα μου και με την βοήθεια του πατέρα μου τα βάλαμε στο αυτοκίνητο.

Ο μπαμπάς είχε βρει μία πραγματικά καλή δουλειά. Διευθυντης Μάρκετινγκ σε μία γνωστη αιτερια​. Είχαμε αγοράσει δικό μας σπίτι εδώ και έχει ξοφλήσει όλα του τα χρέη!

Με άφησε στο κτελ και αφού με αγκάλιασε για κάνα τέταρτο έφυγε. Τραβηξα την βαλίτσα έως τον χώρο για τις αποσκευές του λεωφορείου και έδωσα τις βαλίτσες μου στον οδηγό. Πήγα να μπω λεωφορείο, αλλά στο άκουσμα του ονόματος μου σταμάτησα.

"Νεφέλη! Δεν μας χερετας;" Γύρισα και είδα τον Άρη.

"Είχα αρχίσει να ανησυχώ πως δεν θα ερχόσουν να με αποχαιρετήσεις" είπα και τον αγκάλιασα.

Πριν"Πας καλά; Και θα σε άφηνα έτσι;"

"Το λεωφορείο για Αθήνα αναχωρεί σε πέντε λεπτά"

Ακούστηκε η χαρακτηριστική φωνή στα μεγάφωνα. Με φίλησε στο μέτωπο και βγήκα από την αγκαλιά του. Μείναμε για λίγο να κοιταζομαστε. Ήθελα να θυμάμαι την παραμικρή λεπτομέρεια του προσώπου του.

"Πρέπει να φύγω"

"Μην μας ξεχάσεις"

"Εγώ? Εσύ!"

"Θα ρθω να σε δω"

"Το υποσχεσαι;"

"Ναι! Πήγαινε τώρα, θα χάσεις το λεωφορείο σου"

"Εντάξει" είπα και απομακρύνθηκα. Μετά από τέσσερα βήματα έτρεξα πάλι πίσω. Έπεσα με φορά στην αγκαλιά του και με στρυφογυρισε. Όταν με άφησε κάτω με κοίταξε απευθείας στα μάτια. Πήρε μία τούφα από τα μαλλιά μου και την πέρασε πίσω από τα αυτί μου.

"Να προσέχεις μικρη μου"

"Και εσύ μεγάλε μου"