Ο Πλανήτης των Αθανάτων

Αναμνήσεις

Αυγή... Η αγαπημένη μου ώρα της μέρας...Τότε που ξέρω ότι θα είμαι ασφαλής...Κοιτάζω έξω από το παράθυρο για να δω τις πρώτες ακτίνες του ήλιου να ξεπηδούν από τα ψηλά βουνά. Νιώθω τις ζεστές ακτίνες να αγκαλιάζουν το πρόσωπό μου και χαμογελώ.. Χαίρομαι που ξεκίνησε μια καινούρια μέρα... Σηκώνομαι και κατευθύνομαι στο παράθυρο της κρεβατοκάμαρας και χαζεύω τη θέα της πόλης. Η περιοχή μας ονομάζεται Σέλτερ (shelter=καταφύγιο), μια ονομασία που ταιριάζει απόλυτα στον τρόπο που είναι κατασκευασμένη... Ζούμε σε μια πόλη χτισμένη στο κέντρο ενός τεράστιου, έρημου λεκανοπεδίου που σε αρχαιότερες εποχές ονομαζόταν Αμαζονία.. Το Σέλτερ είναι οχυρωμένο από όλες τις πλευρές του με θεόρατα, πλίθινα τείχη που μας κρατάνε ασφαλείς από τους Ιχνηλάτες. Μέσα στην πόλη, όπου κι αν κοιτάξεις, θα δεις πανύψηλα κτίρια, κατασκευασμένα κυρίως από γυαλί και χάλυβα. Έξω από την πόλη οι γνώσεις του κόσμου είναι ελάχιστες  για το περιβάλλον που επικρατεί, αν και, σύμφωνα με τις πολιτειακές αρχές, πέρα από Ιχνηλάτες, δεν υπάρχει κανένα άλλο ίχνος ζωής στον έξω κόσμο.. Ήμαστε τα μοναδικά ανθρώπινα όντα που έχουν απομείνει στη γη... Όσο το σκέφτομαι αυτό, νιώθω μια παράξενη μελαγχολία, μια ανατριχίλα να διαπερνά όλο το σώμα μου...
Τα μάτια μου τώρα έχουν αρχίσει να συνηθίζουν το φως του ήλιου και μπορώ να εστιάσω καλύτερα το βλέμμα μου. Μπορώ από το παράθυρό μου να διακρίνω την θολωτή σκεπή του Ε.Δ.Α.Ε.Π (Εργαστήριο Δοκιμής και Αξιολόγησης Επιστημονικών Πειραμάτων), του μεγαλύτερου κτιρίου της πόλης, στο οποίο συγκεντρώνονται όλα τα επιστημονικά μυαλά της πόλης και εκτελούν πειράματα για να βρουν θεραπεία για την νόσο. Παλιότερα αυτό το είδος εργασίας μού προκαλούσε δέος, καθώς η εύρεση θεραπείας του ιού με τον οποίο ασχολείται αποτελούσε την σημαντικότερη υποχρέωση για τον λαό μας.Πλέον, όμως, ξέρω πως όλες αυτές οι προσπάθειες είναι μάταιες και πως οι επιστήμονές μας ουσιαστικά κάνουν μια τρύπα στο νερό, αφού θεραπεία για μια τέτοια νόσο δεν πρόκειται ποτέ να βρεθεί!Είναι αδύνατον να βρεθεί! Δεν μπορώ να καταλάβω τι ήταν ακριβώς αυτο το Immortelle και πώς κατασκευάστηκε, αλλά η ζημιά που προξένησε ήταν ανεπανόρθωτη...Ίσως είναι ένα είδος τιμωρίας από τον Θεό, ίσως ένα είδος εκδίκησης... Ίσως είναι η "Αποκάλυψη του Ιωάννη", για την οποία μιλούσαν οι αρχαιότεροι άνθρωποι και περίμεναν να έρθει...Έχω πολλά ερωτήματα στο μυαλό μου, από μικρή είχα... Ερωτήματα που κανείς δεν ήταν σε θέση να απαντήσει, αλλά που έπρεπε μόνη μου να βρω την απάντηση...
Θυμάμαι όταν ρώταγα την μητέρα μου πώς δημιουργήθηκε ο κόσμος, πώς γεννιούνται και πεθαίνουν οι άνθρωποι, πόσοι άνθρωποι υπάρχουν στον πλανήτη και εκείνη δεν μου απαντούσε. Μου έλεγε πως την πραγματική αλήθεια στα ερωτήματά μου θα την βρω μόνο αν την αναζητήσω μόνη μου...Μου λείπει πολύ... Από τότε που έγινε εκείνο το περιστατικό με τον Ιχνηλάτη πριν από εφτά χρόνια, το σπίτι είναι τελείως διαφορετικό... Ο μπαμπάς έχει γίνει πιο σοβαρός και εσωστρεφής...Ασχολείται περισσότερο με τη δουλειά παρά με την οικογένειά του..Οι σχέσεις μεταξύ μας έχουν γίνει απόμακρες... Εγώ η ίδια έχω αλλάξει. Νιώθω πιο ώριμη και υπεύθυνη τώρα, αλλά ταυτόχρονα και πιο μόνη... Εκείνη μου είχε δείξει τα πάντα όσα ξέρω για την επιβίωση.. Μου είχε μάθει πώς να χρησιμοποιώ όπλο. Το πρώτο όπλο που χρησιμοποίησα ήταν ένα απλό περίστροφο Colt, για εμένα, όμως, ήταν ό,τι πολυτιμότερο είχα ποτέ αποκτήσει..
Την αγαπούσα πολύ την μαμά μου... Θυμάμαι που θεωρείτο μια από τους καλύτερους φύλακες της πόλης. Σκαρφάλωνε κάθε μέρα τα ψηλά τείχη μας και κοίταγε τον έξω κόσμο... Όποτε εντόπιζε έναν Ιχνηλάτη, τον εξολόθρευε με το όπλο της, ένα πανάκριβο σνάιπερ που είχε πάντα στο πλευρό της για προστασία. Δεν την προστάτεψε, όμως, εκείνη τη μέρα...
Δεν θέλω να θυμάμαι εκείνη τη μέρα, όμως έρχεται συνέχεια στο μυαλό μου.. Ήμουν δώδεκα χρονών τότε. Ήταν σούρουπο Άνοιξης, οι δρόμοι ήταν ανθισμένοι και μοσχοβολούσε όλη η πόλη από τα πανέμορφα λουλούδια. Τής είχα φτιάξει ένα κολιέ από κρίνα και μαργαρίτες, για να "μυρίζει Άνοιξη"... Όταν, όμως, έφτασα στα τείχη, αντίκρυσα το αθλιότερο θέαμα της ζωής μου!.. Η μαμά μου ήταν ξαπλωμένη στο έδαφος, με την κοιλία της ανοιγμένη και το όμορφο πρόσωπό της ξεσκισμένο από μακριά νύχια!!!Γύρω της είχε μαζευτεί ένα πλήθος ταραγμένων ανθρώπων... Με έναν ανεξήγητο τρόπο ένας Ιχνηλάτης   είχε κατορθώσει να μπει αθόρυβα μέσα στην πόλη! Είχε σκοτώσει την μαμά μου και μερικούς ακόμα πολίτες του Σέλτερ που ποτέ δεν ρώτησα να μάθω ποιοι ήταν... Μόλις έιδα το θέαμα, έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου! Ένιωσα τα μάτια μου να θολώνουν, τα πάντα να χάνονται... Δεν μπορούσα να το πιστέψω!...ΓΙΑΤΙ την μαμά μου;!!! ΓΙΑΤΙ;!!! Θυμάμαι τον κόσμο να μαζεύεται γύρω μου και εμένα να ουρλιάζω "ΜΑΜΑ!!!..ΜΗ ΦΕΥΓΕΙΣ!!..." λίγο πριν χάσω τις αισθήσεις μου... Μετά από αυτό δεν θυμάμαι πολλά...Ούτε και προσπαθώ να θυμηθώ...Προτιμώ να μου έρχονται στο μυαλό αναμνήσεις από τις όμορφες στιγμές που πέρασα μαζί της...
Ενώ σκεφτόμουν όλα αυτά, η φωνή του αδερφού μου διέκοψε τους συλλογισμούς μου...