Almira hastaneye kaldırıldığında yaklaşık bir ay yanında kaldım sık sık kalbi durdu befesini tuttu ve de bu yüzden çok fazla amiliyat oldu.
Çok net hatırlıyorum Almira amiliyata girince o hastanenin o pis koridorlarında çaresiz bir şekilde beklediğimi.
Almira çok uslu biri idi ve de dersler konusunda çok başarılıydı ve en büyükk hayali bir oyuncu olmaktı.
Bu yüzden ona çok bağırdım çağırdım onunla çok kavgalar ettik ve de şimdi diyorum ki o nun eb azından mantıksız da olsa bir hayali vardı desteklemeliydim abcaj ben yapmadım çünkü onu kaybetmekten korkuyordum .
Fakat şimdi de korktuğum şey başıma geldi ben Almirayı kayvettim ve de şimdi düşünüyorum ki en azından onun bir hayali vardı geleceğini çizmee başlamıştı peki ya benim neyim var elimde en büyük desteğimi de bir trafik kazasında kaybettim.
Ben iş bile beyenmezken o o her zaman çalıştı garsonluk yaptı kendi parasını kazandı.
Ben se evde oturdum o hem çalıştı hem okudu hayatı zordu ve ve şimdi de beni onun gibi olmam için teşfik edip duruyor içimde yaşadığını biliyorum.
Ahhhhhh keşke şimdi Almira buraa olsa yanı başımda otursa ve de beni teselli etse, bana destek olsa benimle oturup muabbet etse ama şimdi elimden ne gelebilir ki o yok annem yok babam yok.
Almira bana hep ölümsüz gibi geldi fakat o da bir güb anbem ve babam gibi öldü gitti.
Arkasından çok ağladım çok çok da acılar çektim ama şimdi elimde ne var sıfır....
