Hij is onvermijdelijk

26) Geluk en liefde

( I was good on my own, that's the way it was. )

*26) Geluk en liefde

{ LIA }

 "Hallo?" Hoor ik hem weer zeggen. Nee. Dit kan echt niet! Verward kijk ik om me heen en zie niet zo ver van mij vandaan Michael staan roken tegen een muurtje. Voor de zekerheid loop ik een stukje door.

"Nathalia? Ben jij het?" Ik slik. Ik heb gemist hoe hij mijn naam altijd uitsprak.  "Ja." Dat is het enigste wat ik kan uitbrengen.  "Nathalia." Zegt hij zachtjes. Ik heb echt zijn stem gemist. Mijn vaders stem. Mijn bloed eigen vader.

"Hoe gaat het met je Nathalia?" Vraagt hij dan. De brok in mijn keel word steeds erger lijkt het. "Ik heb je zo erg gemist." Ik moet rillen als hij dat zegt.  "Waarom bel je me nu pas?" Vraag ik zachtjes. Ik klink zo zwak.  "Na 3 jaar, bijna 4, bel je me pas?" zeg ik dit keer hoe ik het precies wil uitbrengen. Ik moet sterk overkomen. Mijn vader heeft mij zomaar achtergelaten zonder iets te zeggen. Hij heeft niet eens gezegd dat hij weg ging. Hij ging gewoon en ik dacht dat ik nooit meer iets van hem zou horen. Tot nu.

"Ik snap dat je misschien boos bent maar ik bel met een belangrijke reden." Geduldig wacht ik af wat hij gaat zeggen. Het is beter als ik zo min mogelijk zeg want ik zou niet weten wat ik moet zeggen. 

"Een jaartje nadat je moeder en ik gescheiden waren heb ik iemand ontmoet. Een vrouw genaamd Kimberly." Oh nee. Ik weet al waar dit naar toe gaat.  "We zijn nu bijna 3 jaar verder en het werd tijd voor de volgende stap."  "Je gaat trouwen met haar." Fluister ik.  "Ja." Zegt hij in een keer. Ik voel mijn ogen al waterig worden en het lijkt steeds warmer te worden.  "Nu wil ik vragen of jij en je moeder willen komen. Ik wil jullie uitnodigen op onze bruiloft." Ik snik zachtjes want ik wil niet dat mijn vader hoort dat ik aan het huilen ben. "Ik weet dat dit nieuws zo onverwachts komt maar.."  "Stop!" roep ik boos. Mijn hart gaat helemaal tekeer.  "Wat denk je wel niet he! Denk je nou echt dat mama wilt komen naar jouw bruiloft met een andere vrouw! Weet je niet hoe moeilijk we het hebben gehad nadat jij weg ging?" De tranen blijven maar stromen en ik kan eindelijk al mijn woede kwijt.  "Ben je zo gek geworden dat je denkt dat wij willen komen naar jouw bruiloft!" Ik hoor mijn vader zuchten.  "Je moeder wilt ook niet komen dat heeft ze al gezegd. Ze wilt dat jij wel komt, zonder haar, maar ik dacht dat je haar kan overhalen?" Wow wacht. Mijn moeder heeft al gepraat met mijn vader?  

"Je hebt gepraat met mama?" Vraag ik verbaasd. Ik voel de koude wind op mijn gezicht en het doet pijn. Ik voel me nog zwakker dan ooit van te voren. 

"Nathalia, geef mij een kans. Geef mij een kans op geluk en liefde in het leven. Wil je alsjeblieft je moeder overhalen om mee te komen? Ik wil jullie beide op mijn bruiloft dan pas is alles compleet. Je bent en blijft altijd mijn dochter en Nevia is de moeder van mijn dochter dus jullie zijn familie. Geef mij alsjeblieft een kans." Hij klinkt nu zo anders dan vroeger. Mijn keel lijkt dicht te zitten en ik kan alleen maar huilen. De pijn word steeds erger. 

"Je liet mij en mama alleen. We hadden bijna niks meer. Geen geld, geen werk helemaal niks. Alles is veranderd. Drie jaar later hebben we eindelijk ons leven kunnen oppakken. Ik dacht dat ik bijna geluk hab gevonden tot nu. Ik zou je nooit vergeven. Voor mij ben je mijn vader allang niet meer." Met die woorden hang ik snel op. Ik stop mijn telefoon weg en pak mijn maag vast. Alles doet pijn. Ik lijk duizelig te worden en wil bijna flauwvallen totdat ik twee handen op mijn schouders voel. Hij draait me om en kijkt me lang aan.  "Wat is er!" Michael klinkt bezorg. Het is voor het eerst dat hij me zo ziet. Zo zwak en kwetsbaar. Dit ben ik altijd al geweest maar heb het altijd in me gehouden. Ik wil niet dat mensen zien dat ik bang ben om alleen te zijn. Ik blijf maar door huilen dus trekt hij me naar hem toe en omarmt me. Zijn armen voelen zo sterk aan en ik voel me weer warm worden. Hij blijft me knuffelen en ik rust mijn hoofd op zijn schouder en huil het uit. Zo heb ik wel vijf minuten gestaan maar pas daarna realiseer ik me dat ik dit niet meer wou zijn. Ik wil niet meer dat zielige meisje zijn. 

"Sorry..Ik..." Stotter ik terwijl ik me los maak van Michael en veeg mijn tranen weg. Ik weet dat nu heel mijn wangen onder de uitgelopen mascara zitten maar eerlijk gezegd boeit het mij niks meer. 

"Ik moet gaan." Fluister ik en wil weg rennen maar hij houdt mij tegen.  "Blijf." Zegt hij. Ik schudt mijn hooft en probeer mijn tranen in te houden.  "Ik wil weg." Nog steeds houdt hij mijn armen vast.  "Laat me los."  "Laat me los!" Schreeuw ik dit keer en probeer weg te komen maar hij is veel sterker dan mij. 

 "Ik breng je naar huis." Zegt hij dan en neemt mij mee naar zijn auto. Ik wil hem tegen houden en zelf naar huis gaan maar dan besef ik me dat ik met Demi ben gekomen en die is nu ergens druk bezig met een jongen. Ik heb niet veel keuzes op dit moment. Zonder iets te zeggen ga ik zitten in zijn auto en wacht tot hij gaat rijden maar dat doet hij niet. Ik kijk opzij en zie dat hij naar me kijkt.

"Wie had je aan de telefoon? Vertel het me." Ik klem mijn kaken op elkaar en staar weer naar voren. Langzaam lukt het mij om rustiger te worden. De rest van de rit blijf ik zo zitten en zeg geen woord meer terwijl we steeds dichterbij het huis van Michael komen.

~~

Hadden jullie dit verwacht?? Vanaf nu gaan er wel een paar dingetjes veranderen tussen Lia en Michael....:) stem&reageer <3