P.o.v Luna
"Luna kom nu toch eens je bed uit." Zegt mijn moeder. "Wat is er mama?" Vraag ik. "Het is al heel erg laat, moest jij niet werken?" Antwoordt ze. Ik zucht. "De generaal heeft zeker al gebeld." Zeg ik. "Ze heeft al twintig berichten in gesproken en hoevaak moet ik nu nog zeggen dat je haar niet de generaal moet noemen." Ik loop naar mijn kast. "Oh sorry mama en weet je ik had een ongelofelijke droom." "Ja, geef je dromen maar de schuld." Zegt ze lacherig. Ik loop naar haar toe en geef haar een shirtje. "Hier houdt eens vast. Maar nee nee nee het is echt waar. Ik was aan het rolschaatsen." "Ah rolschaatsen in je dromen jij doet de hele dag al niks anders." "Ja, maar dit was echt heel anders, want ik reed in een piste. Heel groot en met lichten in allerlei kleuren en op het laatst deed ik een pirouette en..en toen...toen verloor ik plots mijn kettinkje." Zei ik. "Luna dromen zijn wat het woord zegt dromen en daar is je kettinkje met je gelukshangertje." Ze wijst naar mijn kettinkje. "Mama ik geloof er niet in dat dit maantje mij beschermt hoor." "Ach mijn meisje." "Mama ik ben al veelste laat. Ik moet opschieten. En oh is papa er? Kan hij mij brengen?" Vraag ik gehaast. "Nee nee nee de nieuwe eigenaars komem en kleed je nu aan het wordt steeds later." "Ja dat weet ik." En ze loopt weg.
