Olamazzz!! Bir daha konuşsanız olmaz mı? Annem ise "Olmaz Eylül, böyle birşey yapamayız" dedi. Kardeşim Begüm nedense çok mutluydu. Onun zaten hayali İstanbul'da yaşamaktı. Bense gitmek istemiyordum. İşte içimden bunları düşünüyordum. Sinirlenip odama çıktım. Yatağa kendimi atıp ağlamaya başladım. Okulum, arkadaşlarım, evim... Hepsini çok özleyecektim. Ama elimden hiçbir şey gelmezdi ki! Sakinleşip telefonumu aldım ve tüm arkadaşlarıma İstanbul'a gideceğimize dair mesaj attım. Biraz da oyun oynadım(Biliyorum fazla çocukça). Ders mi çalışsam diye düşündüm. Ama başka bir okula başlayacaktım. Ne gerek var ki... Saate baktım çok geç olmuştu. Yarın İzmir'deki son okula gidişimdi. Dişlerimi fırçalayıp yatağa uzandım. Çok geçmeden uykuya daldım.
