Dzięki tobie żyję. One Shot.

Dzięki tobie żyję.

Był słoneczny poranek. Eva obudziła się wyspana i gotowa na nadchodzący dzień. Zjadła szybko śniadanie i wyszła z domu.

Po drodze chciała wstąpić do swojego narzeczonego, który mieszka na sąsiedniej ulicy. Udała się pod znajomy adres i po chwili stała pod odpowiednimi drzwiami. Wyjęła z torebki pęk kluczy i znalazła odpowiedni. Otworzyła drzwi i weszła w głąb korytarza. Wyczuwając w przejściu zapach świeżej kawy od razu skierowała się w stronę kuchni.

Jej zdziwienie osiągnęło zenitu, gdy ujrzała Natana stojącego przy prawie nagiej kobiecie siedzącej na blacie stołu. Całowali się zachłanne, a Evie aż  robiło się nie dobrze gdy pomyślała, że jeszcze 48 godzin temu to ona była na miejscu tej kobiety. Wypuściła klucze, które z hukiem opadły na podłogę. Kochankowie oderwali się od siebie i spojrzeli w stronę bladej brunetki.

- Ja ci wszystko wytłumaczę.- zaczął narzeczony kobiety.

- Nic nie musisz mówić. Twoje czyny powiedziały same za ciebie.- Podeszła do niego i zdjęła piękny pierścionek, który dostała on Natana niecały miesiąc temu. - Nie chcę cię więcej na oczy widzieć.- powiedziała i na odchodne uderzyła go w twarz z taką siłą, iż jego głowa odchyliła się do tyłu.

Eva szybkim krokiem wyszła z domu, a po jej policzkach strumieniami płynęły łzy.

~•~

Do pracy dotarła po godzinie. Weszła do swojego małego gabinetu i usiadła wygodnie na miękkim fotelu. Spojrzała na godzinę wyświetlającą się na ekranie komputera.

Było po dziewiątej.
Wyjęła z szuflady dokumenty i zaczęła je przeglądać. Była tak pochłonięta swoją pracą, że dopiero po dłuższej chwili usłyszała alarm pożarowy.

- Pewnie znowu jakieś dzieciaki sobie żarty stroją.- powiedziała sama do siebie.

Nie ruszyła się ze swojego miejsca przez bite piętnaście minut. Po tym czasie zaczęła czuć nieprzyjemny zapach dochodzący z korytarza.  Wstała od biurka i najpierw  obejrzała się za siebie. Spojrzała w stronę okna, a jej oczy momentalnie zrobiły się dwa razy większe. Gabinet, który mieścił się na przeciwko jej stał cały w ogniu. Kobieta biegiem udała się w kierunku drzwi. Otworzyła je z rozmachem i stanęła jak wryta. Przed nią znajdował się ogień tak wysoki, że zasłaniał cały korytarz. Eva była przerażona. Nie wiedziała co zrobić.

Czyżby to miał być jej koniec?

Czy umrze w płomieniach?

Na szczęście po krótkim obeznaniu sytuacji spostrzegła, że z prawej strony jest zwalona jedna belka, pod którą mogła by przejść w bezpieczniejszą część korytarza.
Teraz w myślach dziękowała sobie, że dzisiaj postanowiła nałożyć spodnie. Prześlizgnęła się pod zawaloną belką i biegiem ruszyła w stronę wind.

Zdenerwowana naciskała przycisk przywołujący metalowe pudło chyba po raz tysięczny. W końcu winda przyjechała na jej piętro, a ona szybkim krokiem do niej weszła. Wcisnęła guziczek z poziomem zerowym i czekała, aż drzwi się zamknął. Z każdą minutą niecierpliwiła się jeszcze bardziej. Zaczęła nerwowo tupać nogą w ziemię. Gdy wreszcie metalowe drzwi się zamknęły wypuściła wstrzymywanie powietrze.

Zjechała dokładnie trzy i pół piętra, gdy winda nagle się zatrzymała.
Eva zamarła, serce biło jej jak szalone. Nie wiedziała co ma zrobić. Zaczęła uderzać w drzwi windy i krzyczeć. Z każdą minutą jej gardło coraz bardziej odmawiało posłuszeństwa. Zaczęło ją bolec i piec, ale jej to nie powstrzymało. Waliła w ściany coraz słabiej. Ręce miała opuchnięte i zaczerwienione. Usiadła na podłodze i podkuliła nogi pod brodę. Kołysała się nerwowo do przodu i do tyłu.

Nagle zauważyła, że przez szparę w drzwiach wlatują kłęby dymu. Było ich coraz więcej. Z każdym wdechem do jej płuc dostawało się mniej tlenu. Powoli się dusiła, ale najgorsze było to, że nie mogła nic z tym zrobić. Panika przejęła nad nią kontrolę.  Nie miała pojęcia ile tak siedzi, lecz nagle usłyszała potężny męski głos.

- Halo! Jest tam kto?

- Halo! Tu jestem! Pomocy!- krzyczała, ale nie mogąc złapać oddechu przestała i tylko uderzała pięściami w drzwi.

- Jest tam pani?- zapytał mężczyzna.

- Tak. Pomóżcie mi, proszę.- dodała już nieco ciszej.

- Zaraz panią wyciągnę.- powiedział, a następnie usłyszała tępe uderzenie w metalowe drzwi.

Po kilku takich ciosach mogła zobaczyć przed sobą strażaka, który ją uratował. Eva rzuciła mu się w ramiona z płaczem. Mężczyzna wziął  kobietę na ręce i wyniósł z walącego się budynku. Na zewnątrz roiło się od ratowników medycznych, policji i oczywiście straży pożarnej.
Eva została zaniesiona do jednej z pobliskich karetek. Tam zajęła się nią młoda lekarka. Wstrzyknęła dziewczynie jakieś leki, a po chwili przed oczami brunetki pojawiły się ciemne plamy, które powiększały się z każdym mrugnięciem. Za chwile nastała ciemność.

~•~

Eva obudziła się w szpitalu. Głowa bolała ją niemiłosiernie. Rozejrzała się po pokoju i stwierdziła, że musiała długo być nieprzytomna, gdyż za oknem zapada już zmrok. Powoli podniosła się do pozycji siedzącej i spojrzała na szafkę obok. Stał tam kubek z wodą. Podniosła go i za  jednym razem wypiła całą jego zawartość.

- Dobry wieczór. Cieszę się, że pani już się obudziła.- powiedziała ta sama lekarka, który podała jej środki nasenne w karetce.

- Tak. Ja też.- odpowiedziała jej Eva.

- Mam dla pani złą wiadomość. Na skutek długotrwałego wdychania dymu wywołanego podpaleniem benzyny pani serce znacznie osłabło. Gdyby nie została pani wcześniej wyciągnięta z windy, pewnie nie obeszło by się bez operacji.

- Ale jak to osłabło?

- Znaczy, pracuje mniej wydajnie niż wcześniej.

- Ale to niczemu nie zagraża?

- Póki co, to nie. Musi pani być pod stałą opieką lekarzy. Comiesięczne kontrole, badania. Dostanie pani odpowiednie leki.

- Chyba nie mam innego wyjścia.- westchnęła zrezygnowana.

- Chyba nie.- roześmiała się lekarka. - Teraz muszę już iść. Tak na marginesie ktoś bardzo chce się z panią zobaczyć.- powiedziała z uśmiechem i wyszła.

Po chwili Eva usłyszała pukanie. Krzyknęła, że można wejść, a jej oczom ukazał się wysoki brunet o pięknych czekoladowych oczach.

- Hej. Przyszedłem zobaczyć jak się pani czuje.- powiedział.

- Eva. Jestem Eva, a nie żadna pani- powiedziała cicho.

- Artur.- przedstawił się.- To ja cię dzisiaj wyciągnąłem z tej windy. Szczerze mówiąc nie wiem jakim cudem wytrzymałaś tam tyle czasu.

- Ja też nie wiem jak, ale dziękuję ci za pomoc. Gdyby nie ty już dawno wąchałabym kwiatki od dołu.- zaśmiała się dźwięcznie kobieta.

- To nic takiego odpowiedział jej pięknym uśmiechem.

- Dzięki tobie żyję.- powiedziała Eva.

Taki spontaniczny one shot. Mam nadzieję, że się wam podoba. Gdybyście zobaczyli jakieś błędy, dajcie znać to je poprawię.