Destroyed [ The Story of Soumaya ] - Part 1 & 2

11.

'Heb je geen honger?', vraagt mijn moeder, als ze ziet dat ik nog geen hap heb genomen van mijn eten, terwijl zij al klaar is met ontbijten.

Ik schud mijn hoofd.

' Volgende die aan de beurt is, is je liefje', blijft er door mijn hoofd hen gaan. 

Ik weet dat hij serieus is. Ik weet het gewoon. Ik heb heel de nacht hier over nagedacht, en dit is het beste wat ik kan doen. Bilal zal hoe dan ook doorgaan, al moet hij heel mijn familie vermoorden. En de enige die deze ellende kan stoppen ben ik. Alhoewel, de ellende voor hun dan, voor mij begint de echte ellende dan pas.

Ik schraap mijn keel. 'Papa, ik heb me bedacht', zeg ik. Hij kijkt me vragend aan, net zoals mijn moeder.

'Ik wil wel met Bilal trouwen', breng ik er vermoeid uit. Hij trekt zijn wenkbrauwen op. 'Trouwen is geen spelletje hé?', zegt hij. 'Dat weet ik heel goed', zucht ik. 'Weet je het zeker?', vraagt mijn moeder nog.

Ik knik slapjes. 'Honderd procent zeker?', voegt mijn vader er nog aan toe. Ik kijk hem aan en knik nogmaals.

Heeft hij niet door, dat ik bijna moet overgeven door de woorden die uit mijn eigen mond komen. Ik heb zojuist wel gezegd dat ik met één of andere klootzak wil trouwen?

'Als ik mijn prinsesje daar gelukkig mee maak, dan zullen we dat regelen. Ik bel z'n oom gelijk op, goed?'

Bilal heeft namelijk geen vaderfiguur in zijn leven, daarom.

Ik knik nogmaals slapjes. 

-

'Soumaya! Ben je klaar?', roept mijn moeder vanaf de keuken. 'Jaha!', roep ik terug. Ik kijk naar de jurk, die ik de vorige keer ook aan had, toen ik Bilal had afgewezen.

M'n vader heeft gelijk naar Bilal's oom gebeld, en ze komen vandaag gelijk langs. Hoe sneller, hoe beter, zei hij. 

Mijn ouders zijn helemaal blij, en het enige wat ik kan doen is stom toekijken. Soufiane heeft me één hele preek gegeven van zo'n twintig minuten, aangezien hij het raar vond dat ik nu ineens wel wilde. Het ging over, dat als iemand me iets aan wilde doen, dat ik dat tegen hem moest zeggen, dat ik niet tegen onbekende jongens moet praten, ze geen hand geven, en nog wat dingen. Hij zei zelfs dat ik hem nooit mag tegenspreken, omdat hij ouder is. Like, bitch? What the fuck heeft dat hiermee te maken?

Ik hoor de bel gaan. 

Ik zucht diep in en uit. Ik wil dit niet. Ik wil niet met hem trouwen. Ik wil met Marouane trouwen, en met niemand anders.

'A ezel, naar beneden nu', roept Soufiane, vanaf de trap.

Nogmaals zucht ik diep in en uit, en loop ik de trap af. Ik loop de woonkamer binnen, met mijn hoofd naar beneden gericht.

Ik kijk op, om beleefd te groeten, en het valt me op dat zijn zusje er dit keer niet bij is.

Nadat ik heb gegroet, neem ik plaats naast mijn moeder, en al gauw komen ze straight to the point.

Dit keer is het zijn oom die de vraag stelt.

'Soumaya, wil jij met Bilal trouwen, ja of nee?', vraagt hij aardig.  Het blijft een paar seconden doodstil.

'Ja', breng ik er zacht uit. Bij het horen van mijn antwoord, beginnen mijn moeder en tante, en Bilal's moeder te joelen. 

'Yoeyoeyoeyoeyoey!', joelen ze.

En hier begint hun feest. Hun feest begint, tegelijkertijd met mijn hel.

Ik had niet verwacht dat ik zo snel zou opgeven, maar zoals ik al zei, Marouane verricht wonderen met mij. Ik doe dit voor hem. Ik doe dit omdat ik van hem hou.