Link's

8 Afspraak 3

Aangekomen bij het stadium parkeer ik mijn auto bij de parkeerplaatsen voor spelers, het veilige afgesloten gedeelte dus. Niet dat er veel toeschouwers zijn voor vrouwenvoetbal. Buiten de extra kracht die mannen hebben, zou ik niet weten waarom het volk weg blijft. De sport is net hetzelfde en even mooi dus. Mijn ogen scannen de omgeving af naar Harry. Ik kan niet zonder hem naar binnengaan want dan geraakt hij niet doorheen de bewaking. Op een rustige plaats wacht ik tot er een jeep de parking oprijdt, waar hij dan ook niet veel later uit stapt.
"Ik dacht al bijna dat je niet meer durfde te komen." Op tijd komen, is wat anders. De bruinharige man lacht zodat er kuiltjes in zijn gebruinde wangen ontstaan en loopt met me mee de catacomben in.
"Niet durven zal me niet snel overkomen." Ik bijt op mijn onderlip en knik. Ook al moet ik niet spelen, toch voel ik me nerveus. Mijn benen lopen automatisch naar de juiste plaatsen. Ik had Maria nog graag even gezien, maar ik wil haar ook niet uit haar concentratie halen. De vrouwenploeg staat nu immers derde in het klassement. Wayne geeft me een hand als we het afgesloten VIP-gedeelte betreden en ik al een plaats, buiten zo dicht mogelijk bij het veld, kies. Harry komt wat ongemakkelijk naast me zitten en bekijkt het lege veld.
"Ben je nu zenuwachtig?" Ik knik en probeer niet meer kracht op de leuning van het plastic stoeltje uit te oefenen. Ik denk niet dat het dat aankan.
"Een goede vriendin van mij speelt." Ik draai mijn hoofd in zijn richting en vergeet even wat ik wou zeggen als hij me nieuwsgierig aanstaart met die emerald kleurige ogen. "Plus, dit is mijn terrein. Mijn lichaam weet wat er zal gebeuren." Dat had ik beter niet gezegd want aan zijn gezicht te zien denkt hij aan heel andere dingen dan aan de sport. Ik schud mijn hoofd en staar naar het veld. "Als je eten wilt, zal je moeten betalen want ik heb geen tickets gekocht." Het is enorm stil buiten het geroezemoes van een groep fans aan beide zijden van het stadium. In totaal is misschien net de helft bezet. Ook het VIP-gedeelte bevat maar enkele mensen waaronder mezelf.
"Was je het eens met de planning?" Ik frons als Harry's hese stem me met zulke dingen lastig valt.
"Ik probeer voetbal te kijken, ze komen uit de tunnel nu." Mijn hart klopt stevig wanneer ik de speelsters waarneem.
"Ze zijn nog niet-" Een boze blik doet hem abrupt zwijgen en fronsen, zwaar beledigd fronsen.
"Geen werk nu, dit is ontspanning Harry." Mijn ogen kijken hem streng aan, hij begrijpt het pas laat: zijn blik verzacht waarna hij kort knikt.
"Heel ontspannen ben je anders niet." Geïrriteerd staar ik voor me uit. Met adrenaline in mijn lijf door het gevoel van een wedstrijd moet je niet stom beginnen te doen. Niet reageren Louis. Mijn lichaam is te klaar voor reactie. Ik sta op en bestudeer de opstelling. "Wel mooie vrouwen, moet ik je gelijk in geven." Zijn stem klinkt voorzichtiger en zachter waardoor ik kort knik. "Is één er van een vriendin van je?" Ik trek eerst mijn wenkbrauwen omhoog en frons dan.
"Wat soort van vriendin?"
"Vertel jij mij maar." Ik zucht en probeer stil te zitten. Zijn groene ogen kijken me nieuwsgierig aan, hij heeft geen kwade intenties. Of zo doet hij zich toch voor. Nieuwsgierig kereltje.
"Ik ben alleen Harry. Nummer 3 is overigens wel een goede vriendin van me. Haar vriend zit binnen achter zijn laptop." Ik heb niet eens naar Wayne gekeken om te weten waar hij zit en wat hij doet. Het is immers standaard hetzelfde.
"Zou je haar willen dan?" Nog steeds geïrriteerd wrijf ik even door mijn haar en trek ik er kort aan, die jongen kan zo'n vervelende vragen stellen.
"Neen Harry, echt niet."
"Jij stelde mij ook persoonlijke vragen gisteren." Ik open mijn mond maar zwijg dan. Die van mij waren puur uit nieuwsgierigheid. Die van hem hebben zo'n serieuze toon die deels rillingen over mijn brede rug doet lopen.
"Ja dat weet ik. Ze gaan beginnen." Mijn ogen zoeken naar de bal als het spel begint en ik moeite doe om braaf te blijven zitten.
Fuck het blijven zitten. Dertig minuten ver en Maria stuurt haar ploeg keer op keer richting de goal van de tegenstanders. Het lijkt alsof de bal vervloekt is, want hij wil absoluut niet in de goal vallen. Mijn lichaam staat gespannen tegen de balustrade aan te leunen. Harry staat schuin achter me, het spel te volgen. Ik voel de aanwezigheid van dat grote lichaam dicht bij het mijne gewoon.
"Komaan Maria." Ik vloek zacht als er een tegenaanval komt.
"Ze redden zich wel." Harry's stem is hees en zacht, alsof hij het recht in mijn oor fluistert. Op een of andere manier vergeet ik bijna te kijken hoe onze keepster de bal opvangt en ik terug adem kan halen.
"Ik vertrouw het toch niet."
"Jij bent een voetballer, dat moet ook." Ik draai mijn schouders in zijn richting, naar links achter.
"Ik ben meer dan slechts een voetballer, Harry." Mijn blauwe ogen kijken hem zelfzeker aan, met vernauwde pupillen, ik merk het gewoon. Ik frons als mijn telefoon gaat en ik hem simpelweg opneem.
"Met wie spreek ik?" Uit veiligheidsmaatregelen zeg ik nooit mijn naam meteen.

Het is gezellig tussen de twee...