Bir Pazartesi günüydü,Aralık’ın son haftası. Kaderleri bir otobüs durağında birleşti,belli ki kız çocuğa kapılmıştı fakat ne yapsam acaba diye tereddüt içindeydi. Çocuğun da aklından geçiyordu ‘’gidip konuşsam mı acaba?” diyordu,fakat o da korkuyordu,korkusu gözlerinden belliydi. Ya reddederse korkusu vardı ikisinde de.
En sonunda kız tüm cesaretini toplayıp çocuğa “Egekent otobüsü geçer mi” diyebildi ancak. Çocuk da ne diyeceğini şaşırıp kızın güzelliğine kapılmış,aptallaşmış bir biçimde “geçmiyor” dedi. Sonradan toparlayıp kendini “geçiyor,siz de mi Egekent’te oturuyorsunuz” dedi. Kız “nasıl yani sizde mi” dedi.
Baktılar birbirlerine aptalca,sonra da ikisi birden başladı gülmeye,kız aynı yere gitmenin de verdiği cesaretle “tanışalım mı???” dedi. Çocuk “ah pardon! Tabi ben Tamer” dedi, “ya siz?”. Kızın gözleri parladı bir anda,”ben de Selen” dedi. Bir süre beklediler önce ve ikisi beraber “memnun oldum” dediler,gülüştüler sonra. Otobüs geldi, Tamer; “buyur,önden bayanlar” dedi ve Selen’e yol verdi. Selen sevinmişti Tamer’in böyle bir şey yaptığına,uçarak girdi otobüse,tabi Tamer de öyle! Otobüsün içi boş sayılırdı,daha rahattılar ikisi de. Tamer atladı hemen; “okuyorsun herhalde?”. Selen; “hayır,sekreterim ben” diyebildi. “Sen çalışıyor musun,yoksa…Tamer; “evet çalışıyorum,şurada pizzacının orda küçük bi bürom var,muhasebeciyim” dedi. Egekent’e yaklaşmışlardı,Tamer cep telefonunu isteyecek oldu,vazgeçti sonra”ya vermezse” diye. Tamer aklından bunları geçirirken Selen de Tamer’i gözlüyordu.”Ne oldu,bir terslik mi var” dedi. Tamer “yok hayır,bir şey düşünüyordum da,özür dilerim” dedi. Egekent’e gelmiş sayılırlardı,ikisinde de “acaba nerde inecek” düşüncesi vardı. Tamer “sen nerde inersen ben de orda inerim” diye geçirdi aklından. Selen’in aklından da aynı düşünce geçiyordu ama “ya benim evime uzaksa nasıl gelirim bu karanlıkta kendi evime” diye vazgeçmeye çalıştı ama nafile,gönlüne söz dinletemiyordu. Şimdi ikisi de nerde ineceğini merak ediyordu,haliyle son durağa gelmişlerdi. Tamer “evin burada mı yoksa dedi”. Selen daha fazla dayanamayarak “senin ineceğin yer olduğu için buraya geldim” dedi. Tamer “benim de evim burada değil,sen burada ineceksin diye geldim” dedi. Utanmışlardı, Tamer “evin neresi istersen bırakayım” dedi. Selen hiç tereddütsüz “neden olmasın” dedi. Konuşa konuşa yürüdüler, Selen “üzgünüm ama eve geldik” dedi. Tamer’in suratı asıldı ama Selen’e belli etmemeye çalıştı. Tamer “tamam,tekrar memnun oldum tanıştığımıza” dedi. Selen “ben de memnun oldum hem de çok” dedi. Utanmıştı,döndü arkasını gitti. Tamer’in içini dayanılmaz bir yangın kaplamıştı. İkisi de uyuyamadılar sabaha kadar,ertesi gün gene aynı durakta karşılaştılar. Konuştular,sohbet ettiler. Birbirlerini iyice tanımaya başladılar. Bir hafta kadar hep beraber vakit geçirdiler,yemeğe çıktılar,sinemaya gittiler. En sonunda bir Salı günü Tamer dayanamayıp Selen’e “sana bir şey söyleyeceğim ama korkuyorum” dedi. Bu arada elleri titremeye başladı,önce “yapamayacağım” dedi,sonra “neden olmasın ki” dedi. Selen;”evet Tamer,bekliyorum” dedi. Tamer “ama ne olursa olsun arkadaşlığımız devam etsin” dedi. Aslında reddederse nasıl arkadaş kalabileceğinden emin değildi. En sonunda dayanamayıp “ Selen eeeee…. Ben sana aşık oldum” dedi. Selen de böyle bir şeyin olacağını bildiği için şaşırmadı. “ Tamer,ben de sana bir şey söyleyeceğim,ben de eeee… seni seviyorum” dedi. Tamer şaşırdı. Bir ay kadar çıktılar,sonra bir gün Selen Tamer’i aradı. Ağlayarak Tamer,seni seviyorum ama…” Tamer “aması ne selen,söyler misin lütfen” Selen” Tamer aşkım, babam… babam seni duymuş. Biraz tartıştık,memleket e geri döneceğiz diye tutturdu,Tamer bir şey söyleyeceğim ne olur zorluk çıkarma, Tamer ayrılalım…”dedi. Tamer durakladı biraz ve “ben de sana bir öneri vereyim,ayrılmayalım lütfen,kaçalım.” Selen “ aşkım bana biraz daha zaman verebilir misin?” dedi. Tamer “Tabi aşkım” dedi.Ertesi gün Selen Tamer’i arayarak
“ Tamer tamam düşündüm kaçalım” dedi. Akşama anlaştılar, Tamer arkadaşının arabasını aldı ve Selen’in çalıştığı yerin önünde beklemeye başladı. Her şey hazırdı,Selen de geldi. Yola çıkmışlardı, Selen sordu “nereye gidiyoruz aşkım” Tamer “ Aydın’a dedemlerin evine” dedi.
Epeyce bir yol gitmişlerdi,mutluluğu ve hüznü aynı anda yaşıyorlardı. Ama birazdan olacaklardan habersiz yolu katediyorlardı. Sonra Tamer biraz dalar gibi oldu,önüne çıkan köpeği son anda fark ederek sıyrılmaya çalıştı,karşı şeride geçtiğini fark etmeden karşıdan gelen tır’a çarptı. Selen kaza esnasında aniden Tamer’in elini tutmuştu. Kazadan sonra Tamer kafasını kaldırıp Selen’e baktı. Selen ölmüştü, Tamer’in de her tarafından kanlar akıyordu,ambulans çağırdı etraftakiler. Ambulans geldiğinde çok geçti, Selen ve Tamer artık yaşamıyorlardı…
