Destroyed [ The Story of Soumaya ] - Part 1 & 2

13.

'Gaat het al wat beter?', vraag ik schuldig. 'Ik kan eigenlijk al opstaan, maar mijn moeder houdt me steeds tegen, zegt Hanane niet-begrijpend. 

Ze wilt opstaan, maar ik hou d'r tegen. 'Maar goed ook dat je moeder dat doet', zeg ik. 'Het spijt me', zeg ik gemeend. 'Voor wat? Je was dag en nacht bij me, ik moet je bedanken' 'Afgelopen anderhalve week niet', zeg ik. 'Ik heb je sinds die keer in het ziekenhuis, niet één keer opgezocht, weet je hoe schuldig ik me voel?', zeg ik, met behulp van random gebaren die ik met mijn handen maak.

Ik heb besloten om na mijn werktijd, gelijk door te gaan naar Hanane. Ze is inmiddels al thuis, en die schuldgevoelens heb ik tot op de dag van vandaag nog steeds.

'Het is al goed, je bent er nu toch', stelt Hanane me gerust, waarna ze haar armen spreid, als tegen dat ze me een knuffel wilt geven.

Hanane neemt me in haar armen, en natuurlijk, komen de tranen alweer tevoorschijn. 'Dit is allemaal mijn schuld', snik ik. Ze kijkt me verbaasd aan. 'Soum, doe is even normaal? Hoe de fuck is dit jouw schuld?', lacht ze. 

'Het was Bilal', snik ik nog harder.

Ik hoor haar diep zuchten. 

Ik veeg mijn tranen weg, en begin Hanane alles, wat ik nog niet heb verteld, te vertellen over hem, ook dat we zijn "verloofd".

Nogmaals zucht ze diep. 'Hij gaat niet stoppen hé?', fluistert ze. Ik schud mijn hoofd, terwijl de tranen blijven komen.

'Ik wil Marouane', jammer ik. Ze neemt me weer in haar armen, en strijkt met haar handen over mijn rug.  'Het kom goed', fluistert ze, terwijl ze kusjes plant op mijn haren.

Het ging net even goed, en hier ben ik weer. Weer aan het huilen. Ik snap nu wel, dat het zonder Marouane niks met mij gaat worden. 

Hoor ik niet blij te zijn? Er word mij een bedrijf toevertrouwd? Er zijn weinig meiden van mijn leeftijd die dat kunnen zeggen. Mijn broer gaat trouwen? Normale meiden van mijn leeftijd genieten op dit moment van hun leven. En ik? Ik niet.

'Kijk me aan', beveelt Hanane mij. Ik kijk haar aan, waarna ze mijn tranen wegveegt. 'Je hebt een bedrijf dat je moet onderhouden, jij gaat je daar op focussen. Heb je mij gehoord?', zegt ze streng. 'Het is gewoon moeilijk', snik ik. 'Ik weet dat het moeilijk is, niemand heeft gezegd dat liefde makkelijk is. Je moet gewoon doorzetten, laat je zelf niet kennen. Huilen is nergens goed voor, en je bereikt er niets mee', zegt ze wijs. 

Ik kijk haar aan, en veeg mijn laatste tranen weg. 'Je hebt gelijk'

Hanane heeft helemaal gelijk. Hoe moeilijk het ook is, ik zal moeten doorzetten. Ik zal moeten blijven vechten voor mijn dromen. Het zal niet makkelijk zijn-. Nee, wacht. Laat me het zo zeggen : Het zal bijna onmogelijk zijn om het gevecht te winnen, maar ik mag de hoop niet opgeven. 

Stiekem heb ik helemaal geen hoop, maar maak niet uit.

-

Ik zucht bij het zien van alle papieren, die Omed me heeft gegeven. Er moet zoveel gebeuren?

Er wordt geklopt op de deur. 'Binnen', zeg ik zonder op te kijken.

'Verrassing' 

Van schrik laat ik de pen uit mijn hand vallen. Na twee weken durft hij zich weer te vertonen, Bilal de homo.

Ik kijk naar de bos bloemen die hij in zijn hand heeft. Wat zijn ze mooi. Zulke mooie kleuren en-.

'Je vindt ze mooi hé?', zegt hij met een glimlach. Ik negeer hem, en pak mijn pen van de grond. 

Als ik weer opkijk, zit hij ineens op het bureau, zo'n halve meter bij me vandaan. Ik rol mijn stoel langzaam naar achter, en sta op. 

Ik loop naar de deur, die ik open wil doen. Bilal houdt de deur met zijn hand tegen, als ik hem open wil trekken.

'En waar gaat mevrouw heen?', vraagt Bilal. 'Ow, ik? Ik ga nergens heen, jij wel', zeg ik eigenwijs. Hij pakt me bij m'n nek, en duwt me tegen de muur. 

Ik kijk hem aan, aangezien dat het enige is waar ik naar kan kijken, omdat hij me zo stevig vast heeft.

Zijn ogen doorboren de mijne. 'Je bent zo fucking mooi, wist je dat?', fluister hij in mijn nek. 'Je doet me pijn', fluister ik zacht. 

Gelijk laat hij me los. 'Sorry' 

Ik grijp mijn kans, en trap hem zo hard als ik kan bij zijn gevoelige plek. 

Bilal kreunt het uit van de pijn, en ik ren hard het kantoor uit. Ik kijk om me heen, en zie dat het helemaal leeg is.

Are you fucking kidding me? Normaal lopen er hier genoeg mensen rond.

Ik sprint naar de lift, en druk tientallen keren op de lift. Net als ik wil instappen, voel ik een hand mijn arm vasthouden.

Ik kijk om, en zie Bilal staan. 'Niet zo'n goeie zet schatje', zegt hij met een grijns.

Hij duwt me een hokje in. Hij slaat de deur achter zich dicht, en duwt me, alweer, tegen de muur. 

Hij komt dichterbij en zet zijn lippen op de mijne. Ik doe mijn ogen dicht, en hou mijn lippen dicht geperst.

Bilal bijt in mijn lip, waardoor mijn lippen automatisch uit elkaar gaan. Hij haalt zijn lippen van me af, en ik kijk hem recht in zijn ogen aan. De woede is van zijn blik af te lezen.

'Is dit hoe het moet gaan?!', schreeuwt hij boos. Ik schud mijn hoofd hevig. 

Hij komt nogmaals gevaarlijk dichterbij, maar dit keer met zijn hoofd gericht naar mijn nek. Hij snuift mijn geur op, die niet al te bijzonder is.

Uit het niets doet hij een paar stappen achteruit. 'Je maakt het me zo verdomd moeilijk!', zegt hij boos, waarna hij de deur een paar rake vuisten verkoopt. 

Ik maak het hem moeilijk? Volgens mij is het juist omgekeerd.

'Stop!', roep ik als hij door blijf slaan. Het verbaasd me dat niemand ons hoort?

Het lijkt alsof hij me niet hoort, en pas wanneer ik hem aanraak stopt hij. Verschrikt kijkt hij van mij naar de deur, waar een aardige deuk inzit. 

Ik kijk naar zijn knokkels die helemaal openliggen, precies net zoals bij Faouzi toen. Faouzi moest wel heel hard hebben geslagen omg.

Ik zucht en pak zijn arm vast, en bekijk zijn knokkels. 'Mee lopen', zucht ik. 

Ik breng hem naar mijn kantoor, en geef hem een stoel, waar hij plaats aan neemt. 

Wat ik nu ga doen, is waarschijnlijk het domste wat een mens kan doen op deze wereld, maar ja, ik ben nou eenmaal een softie.

Ik pak het EHBO doosje, en pak er wat verband uit. Ik pak Bilal's hand vast.

Ik hoop dat ik mezelf hier ooit voor zou kunnen vergeven. Ik knoop het verband heel precies om zijn hand. 

Terwijl ik dat doe, voel ik zijn ogen gewoon op mij branden. Hallo, kan je even ergens anders heen kijken?

'Waarom doe je dit?', vraagt hij. 'Als ik het antwoord wist, had ik het je wel gegeven', zucht ik. Als het verband goed zit, zet ik het doosje terug. 'Waar is je ring?', vraagt hij. 

Ik haal mijn schouders op. 'Zal er maar voor zorgen dat je 'm om hebt, als ik jou was', zegt hij. Ik 'Dat bep-' Ik draai me om, en zie niemand meer. 

'Heel erg graag gedaan hoor', mompel ik. 

Ik kijk naar de lege stoel. Waarom moet ik altijd zo aardig zijn tegen iedereen? Het is oké om aardig te zijn, maar dit is gewoon next-level.

'Wordt verdomd minder aardig', zeg ik boos tegen mezelf. Bij het terug denken aan zijn lippen op de mijne, moet ik bijna kotsen. Tfoe, vieze klootzak. Er zijn genoeg meiden die met hem willen zoenen, laat mij met rust. Stel dat Marouane hier achterkomt? Ach boeien, ik heb mijn kansen zoiezo al verkloot bij hem. 

Ik bel Faouzi op. 'Vanaf nu werk jij bij mij op kantoor', zeg ik, waarna ik gelijk ophang.