dislike

No.1

Νιώθω μια δυνατή πίεση στην πλάτη μου,
Δύο παλάμες κόντρα σε εμένα, στο σώμα μου, δίνουν ώθηση για να πάω μπροστά.
Δεν κρατώ ισορροπία και γίνομαι ένα με το κόκκινο αυτοκίνητο που διασχίζει την άσφαλτο , νιώθω το ατσάλι τόσο έντονα στην κοιλιά μου
Λες και από στιγμή σε στιγμή θα με τρυπήσει και θα βγει από την πλάτη μου.
Ασκείται τόση πίεση που θα ορκιζομουν οτι για δευτερόλεπτα δεν αναπνέα, μετά όλα γυρίζουν και ταυτόχρονα και Εγώ μαζί τους, σαν ανεμοστροβυλος, τα χέρια μου ακουμπούν στην άσφαλτο, νιώθω μικρά πετραδάκια, άμμο και χώμα να πιέζουν το δέρμα μου και να εισβάλουν μέσα μου αφήνοντας να βγουν στην επιφάνεια κηλίδες αίμα.
Τσούζει τώρα Ποια νιώθοντας μια μικρη υγρασία στα σημεία αυτά.
Το μάγουλο μου ακουμπάει με δύναμη σε πέτρες καλυμμένες με βρώμικο χώμα.
Πονάω, πονάω πολύ, Θέλω να τσιριξω "βοήθεια"
Προσπαθώ να επαναφέρω την αναπνοή μου, νιώθω το στήθος μου να ανεβοκατεβαίνει τόσα έντονα σαν να Θέλω να προσπαθησώ να χοροπηδηξω, νιώθω το φάρυγγα μου να κλείνει σαν να θέλει να με σκοτώσει, προσπαθώ πιο πολύ, νιώθω ότι η καρδιά μου θα βγει έξω.
Το κεφάλι μου γυρίζει, ανοίγω σιγά σιγά τα μάτια μου και θολώνουν όλα, ζαλίζομαι, δεν βλέπω καθαρά, όλα γίνονται δίπλα, τα χέρια μου δεν εκτελούν τις εντολές που προσπαθώ να τους δώσω ώστε να σηκωθώ, σαν να μου τα έβγαλαν από τη ρίζα ή έχουν μουλαρωσει και Δεν θέλουν να με ακούσουν. Η μέση μου δεν γυρνάει, δεν κουνιέται, τα πόδια μου... Ωω θεέ μου τα πόδια μου, είναι τούτη η στιγμή που πραγματικά αναρωτιέμαι "έχω πόδια;" αντιστέκονται και αυτά, δεν εκτελούν τις εντολές μου.
Για λίγο νομίζω ότι απλά κοιμάμαι, πως όλα αυτα ειναι εφιάλτης.
Αλλά τώρα γίνονται χειρότερα τα πράγματα, ακούω φωνές, πολλές φωνές, σειρήνες, δυνατές σειρήνες.
Θέλω να φωνάξω "φτάνει δεν αντέχω άλλο". Μα τίποτα, είναι σαν να με έχουν δέσει και δεν με αφήνουν να σηκωθώ. Θέλω να φωνάξω, να με βοηθήσει κάποιος, αλλά δεν βγαίνει η φωνή, είναι σαν να μου κρατάν το στόμα κλειστό, Θέλω να πω τόσα, αλλά δεν αρθρωνω ούτε μια λέξη.
Ανοίγω ξανά τα μάτια μου και βλέπω κάτι άνθρωπους με άσπρες στολές να τρέχουν προς τα εμένα, δεν βλέπω όμως καθαρά τι είναι και τι κάνουν εδώ.
Νιώθω το σώμα μου εγκεφαλικά νεκρό, όσο και να σκέφτομαι ότι κουνιεμαι στην πραγματικότητα μόνο στην σκέψη μένω, νιώθω σαν να με βαρανε παντού με μαστίγια, σαν να φταίω σε κάτι και μου το ανταποδίδουν έτσι, αλλά Αλήθεια..  Αλήθεια  Δεν ξέρω τι έκανα και μου το έκαναν αυτό...
Ακούω βουητά, ψίθυροι. Βαβούρα. Από πάνω μου όλοι τους σκημενοι λες και με έβαλαν στην μέση και με κοροϊδεύουν όλοι μαζι.
Θέλω να πάω σπίτι. Δεν αντέχω. Αρχίζω να πονάω τόσο πολύ, νιώθω να υποφέρω, αλλά δεν μπορώ να το πω, γιατί μου το κάνουν όλο αυτό;
Δεν με λυπούνται; Κάποιος να κάνει κάτι, να με κουνήσει, να μου μιλήσει, να με ξυπνήσει.
Νιώθω ότι με άφησαν μόνη. Αρχίζω και χάνω τις δυνάμεις μου. Ας μου μιλήσει κάποιος, να μου πει μια λέξη, κάτι, να μου δωσει θαρρος, να μου δείξει ότι είναι κοντά μου, ότι θα με βοηθήσει. Τώρα πλέον δεν ακούω τίποτα. Νιώθω ότι περπατάω σε ένα χάος, ολομόναχη, είναι τόσο φριχτό συναίσθημα, σωματικά είμαι αδύναμη, πονάω φριχτά και αυτός ο πόνος μεταφέρεται και ψυχικά, πονάω στην καρδιά, νιώθω εγκαταλειμμένη, νιώθω ότι εγώ πρέπει να βγω από όλο αυτό το δύσκολο μονοπάτι ολομοναχη. Σαν να η ζωή να μου παίζει ύπουλο παιχνίδι ή απλά θέλει να με δοκιμάσει.
Αρχίζω να δακρύζω από το πόνο, δεν ξέρω αν το βλέπουν και τι βλέπουν τώρα. Θέλω να γυρίσω σπίτι. Είναι κανεις εδώ τώρα ποια; που είμαι; Γιατί Εγώ είμαι εδώ;  Τι γίνεται;