Life² || h.s. [dutch]

12- Change in behavior begins with change in the heart

12- Change in behavior begins with change in the heart --

Interviews, interviews en nog eens interviews. Nee, geen erg. Op zich vond ik interviews wel leuk. Behalve als ik moest liegen. Of die momenten waarop ik het gevoel had dat ik in het nauw gedreven werd. Zoals: "Je lijkt de laatste weken anders dan anders. Hoe komt dat?" En telkens opnieuw stond ik met mijn mond vol tanden. Hoe ontken je iets wat waar is? En dan ook nog op een geloofwaardige manier...

Ja, ik gedroeg me de laatste tijd een beetje anders. Sinds ik iets met Aline begonnen was -ongeveer drie weken geleden-, was de flirtende Harry verdwenen. Ik had geen nood meer aan dat soort aandacht, Aline vulde dat gat op. Ik was gelukkig. Maar dat ik het verborgen moest houden, maakte me ongelukkig.

Het derde interview van de dag. Ik was een beetje nerveus. Ik voelde meer en meer nattigheid, interview na interview. Volgens mij viel het op dat ik me ongemakkelijk voelde bij bepaalde onderwerpen. En natuurlijk was dat voor de journalisten net een reden om er op door te vragen. Hoe meer ik onderwerpen probeerde te ontwijken, hoe rechter ze op hun doel leken af te stormen. Paradoxaal genoeg. Ik wist dat ze wachtten tot ik me versprak, tot ik hun mysterie oploste, tot ik brak. En dat gewoon omdat ze een primeur wilde. Ik voelde me geviseerd, al wist ik dat het niet persoonlijk op mij gericht was -het was gewoon hun job, meer niet-.

"Is er iets mis met je gezondheid?" vuurde de vrouw in mantelpak op me af.

Ik fronste mijn wenkbrauwen.

Hoezo? Iets mis met mijn gezondheid? Natuurlijk niet, ik ben zo gezond als een vis. Waar halen ze het toch...

"Je houdt je de laatste weken wel heel erg afzijdig op afterparties en dergelijke," beantwoordde de vrouw mijn vragende blik, "heb ik van andere sterren opgevangen."

Heeft ze van anderen opgevangen... Waarop baseren ze zich eigenlijk, jeezes.

Nadenkend wrijf ik even over mijn kin, zoekend naar een diplomatisch antwoord dat niet nóg meer argwaan zou opwekken.

"Ik heb er gewoon even genoeg van om te feesten en de bloemetjes buiten te zetten. Observeren en gewoon rustig toekijken van aan de zijlijn heeft af en toe ook zijn charmes. Ik denk gewoon dat ik even toe ben aan een iets rustigere periode wat dat betreft," probeerde ik overtuigend.

Een fractie van een seconde té lang bleef het stil. Ik keek de geblondeerde vrouw met oversized bril afwachtend aan, hopende dat ze genoegen zou nemen met mijn antwoord. Ze leek niet echt overtuigd, maar ging er toch niet verder op in. Ik voelde hoe Louis een bemoedigd klopje op mijn dij gaf. Niemand had dit gemerkt; de tafel onttrok het gebaar uit het zicht van alle anderen.

Dankje, Louis. Hij wist dat ik het moeilijk had. Dat 'dubbelleven' dat ik leidde, het werd me af en toe teveel. Dat ik altijd bij hem terecht kon, betekende erg veel voor me. Ik was hem dankbaar, meer dan hij ooit zou kunnen beseffen.

Interview vier van de dag. Ik hield mijn hart al vast voor wat er komen ging. Ze hadden het vandaag echt al op mij gemunt gehad. Een jongeman met donker haar en ongeschoren gelaat zat voor ons. Hij stelde eerst heel wat algemene vragen aan de hele band. En wat onschuldige individuele vraagjes. De standaard vraagjes; favoriet nummer uit Midnight Memories, favoriete film van het moment, en dergelijke. Maar ik voelde de bui hangen, het zou niet meer lang duren vooraleer er wat meer shwung in zijn vragen zou komen. Alsof hij mijn gedachten kon lezen, richtte hij zich tot mij.

"Wat voor nieuwe incognito-truc heb jij onlangs uitgevonden?" vroeg hij lacherig.

Euhm. Wat bedoelde hij hiermee?

Mijn blik verraadde waarschijnlijk dat ik niet snapte waarop hij doelde, dus hij gaf verder toelichting.

"Je bent de laatste weken met geen enkele meid aan je arm gespot," verklaarde hij zijn vraag, "dus dan ga ik er vanuit dat je een effectieve manier gevonden hebt om de pers om de tuin te leiden."

Een scheef glimlachje verschijnt om mijn lippen.

Hier weet ik wel een antwoord op.

"Wel, vermits die truc blijkbaar zo goed werkt," begon ik mijn antwoord, "ga ik jou dus zeker niet vertellen hoe ik dat doe."

Ik knipoogde plagerig naar de interviewer, in de hoop dat ook hij niet dieper zou gaan graven. En wonder bij wonder werkte het nog ook.

--

Na de lange dag vol interviews zaten we eindelijk weer in onze tourbus. Ik hield van die bus. Veel huiselijker dan al die hotelkamers. Een vertrouwde omgeving. Het enige nadeel was dat er helemaal geen privacy was. De gordijntjes aan je bed, dat was het ongeveer. En het toilet en de badkamer -maar daar kon je nu eenmaal geen uren doorbrengen-.

"Harry," kwam er uit Nialls mond, op vragende toon.

Ik keek op. Zijn stem klonk te serieus naar zijn doen.

"Ja?" reageerde ik.

Ik zag dat hij zijn woorden wikte en woog.

Ik bewonderde dat in Niall. Hij was altijd eerlijk. En toch had hij die gave om alles op die manier te verwoorden dat er niemand gekwetst werd. Zelfs als de achterliggende boodschap helemaal niet zo leuk was. Hij heeft enorm veel empathie. Om de ene of andere reden lijkt hij gewoon aan te voelen wat iemand al dan niet kan trekken. En zijn onderbewuste hield daar altijd rekening mee.

"Er wordt echt veel over je geschreven," zei hij zacht.

Ik zag dat hij het er liever niet over had. Ik keek rond en zag Louis, Zayn en Liam naar Niall kijken. Ze wachtten af hoe Niall het zou aanpakken. Niall had dus de opdracht gekregen de boodschap over te brengen; Niall als Chinese vrijwilliger dus -zoals gewoonlijk als er iets mis was-.

Ik hoor jullie denken. Waarom doet Louis dat niet gewoon, vermits hij het allerdichtst bij Harry staat. Wel, ik ken Louis. Hij zou niet kordaat genoeg zijn, en gewoon medelijden hebben. Waardoor hij dus evengoed niets kon zeggen, want de boodschap zou toch verloren gaan. Je snapt me denk ik wel? Het is moeilijk om de personen die het dichtste bij je staan op hun fouten te wijzen, al is het met de beste bedoelingen en pak je het heel erg voorzichtig aan.

"Zou je alsjeblieft terug een beetje meer kunnen doen zoals een maand geleden?" vroeg hij, haast smekend.

Zijn ogen stonden dof, hij vroeg het niet graag. Ik zag dat hij er moeite mee had. Hij begreep me wel, dat voelde ik gewoon.

"Het is gewoon," ging hij verder, "hoe meer je verandert, hoe meer vragen er komen, hoe lastiger ze het jou -en ons- gaan maken."

Hij sloeg zijn blik neer. Ik zag hem slikken. Waarschijnlijk omdat ik niet meteen reageerde. Maar ik wist maar al te goed dat hij gelijk had.

Eén voor één keek ik de jongens aan. Ik kon het niet maken om hen mee te sleuren in alle roddels en het spervuur aan vragen. Dat verdienden ze niet. Dus ik kon niet anders dan het te proberen; voor hen, voor mij en voor de fans.

"Ik zal het proberen," zei ik zacht.

Ik meende het.

Maar weer gaan daten zoals ervoor, nee, dat niet meer. Nouja, 'daten'. Telkens ik gewoonweg een praatje maakte met een meisje, stond er de dag erna wel ergens een artikeltje dat ik weer iemand anders datete. In negentig procent van de gevallen was er niets van aan. En normaal gezien stoorde die speculaties me ook niet echt. Maar nu, door Aline, had ik het er moeilijker mee steeds aan andere meiden gematcht te worden. Ik probeerde dus gewoon om niet met meiden gespot te worden. Maar als ze een uitbundig feestende Harry wilden zien, dan zouden ze die Harry te zien krijgen ook.

____________________

Hoofdstuk 12 :) Ik hoop dat jullie dit stukje een beetje leuk vinden ^^ Bedankt voor het lezen alvast :D

En ik zou het heel erg leuk vinden als je een vote en/of comment achterlaat *puppy-ogen* Tips of opmerkingen zijn in die comments natuurlijk ook steeds welkom!!

Ohja! Voor diegenen die nog wat willen om te lezen: Styles'formation is een nieuw verhaal van me (over Marcel), voorlopig telt het twee hoofdstukken en het wordt elke vrijdag geupdate (overmorgen komt hoofdstuk drie er dus aan).

En verder weet ik hier niets meer om te zeggen :p

Veel liefs, Famke