Wij.

16

We maken een tijdsprong
[het hoofdstuk is gebaseerd op een aflevering]

Tineke

"Rise and shine, baby!" Zeg ik vrolijk terwijl ik dicht tegen Koen aan ga liggen. "Hmhm." Murmelt hij. Ik lach en kleef een kus op zijn wang. "Hup hup, we moeten naar het werk." Ik zwaai het deken van ons af. Ik rek me uit en doe daarna de gordijnen open. Ik zie hoe Koen zijn ogen zo hard als hij kan dichtknijpt. "Luilak." Lach ik. "Luilak, luilak. Ik ben gewoon nog moe." Zegt hij. "Een beetje moe. Ben jij dat niet altijd?" Met een grijns kijk ik hem aan en hef ik mijn wenkbrauwen op. "Miss. Het is goed hè." Lacht hij. "Miss heeft altijd gelijk." Zeg ik om te lachen op een zelfingenomen manier. "Betwetertje ben jij." De woorden komen stil en bijna onverstaanbaar uit zijn mond. Ik draai me om en kijk hem met open mond en opgetrokken wenkbrauwen aan. "Dat hoorde ik!" Lach ik terwijl ik het kussen die ik aan het opschudden was, vast neem en tegen Koen wil slaan. Zijn reflexen werken rapper dan gedacht en hij grijpt het kussen vast. "Zo niet hè." Hij grijnst. Koen blijft aan het kussen trekken waardoor ik mijn evenwicht verlies. Met een plof beland ik op het bed, met mijn gezicht vlak naast dat van Koen. "Dag schoonheid." Knipoogt hij terwijl we oogcontact maken. "Dag mijn schat." Knipoog ik terug. We schieten beide in de lach en Koen geeft me nog een kus.

"Hey Koen en Tineke." Glimlacht Floor ons toe wanneer we het kantoor binnenwandelen. "Dag Floor." Begroeten we haar terug. In de vergaderzaal zitten Eric, Brigitte en Robin er al. We begroeten iedereen en gaan dan ook aan de grote tafel zitten. "Zeg, Tineke en Koen. Hoe gaat het eigenlijk tussen jullie?" Vraagt Brigitte plotseling nieuwsgierig. Ik glimlach naar Koen die zijn arm rond mij heeft liggen. Hij glimlacht terug. "Alles goed en wel, tot nu toe." Zeg ik met een grijns naar Koen. Hij drukt een kus op mijn haren. "Hoelang zijn jullie nu samen?" Nieuwsgierig kijkt ze ons aan. "Bijna een 4 maand zeker?" Antwoordt Koen terwijl hij mij aankijkt. Ik knik op het antwoord die hij gaf. "En hoe zit het met de bouw van jullie huis? Verloopt alles zoals jullie hoopten?" "Nieuwsgierige vrouw, zeg!" Lach ik. "Let op ze, na deze vraag komt de vraag 'Denken jullie al een kindjes?'." Grijnst Koen. Brigitte voelt haar betrapt, dat zie je zo aan haar gelaatsuitdrukking. "Jullie kennen mij te goed." Murmelt ze met een lachje. Ik lach met haar reactie en besluit om nog een antwoordt te geven op haar vraag. "En ja, alles loopt redelijk goed. Een beetje vertraging maar dat komt wel allemaal in orde hè." Glimlach ik. Ik kijk naar Koen die me teder aankijkt. Snel druk ik een zoen op zijn lippen. "Dat is super!" Zegt Brigitte. "Maar, ik zou graag ook wel een antwoord krijgen op mijn andere vraag." Vraagt ze stil en voorzichtig. Ik kijk eerst naar Koen die er met een lach op zijn gezicht bijzit. "Wel Brigitte. Koen en ik, wij willen beiden dolgraag kindjes hè. Maar dat zal nog niet voor direct zijn. Eerst ons huisje een beetje in orde brengen als het gebouwd is en daarna zullen we zien." Vertel ik. Brigitte fleurt helemaal op bij het horen van dit. "Wel, ik kan al niet meer wachten." Grijnst ze. Koen en ik lachen, tot we worden opgeroepen. Niet echt opgeroepen via de dispatch, Patrick komt ons de opdracht geven. "Tineke, Koen, zouden jullie eens een kijkje kunnen gaan nemen bij het veld van boer Kamiel? Stafke heeft gebeld dat er iets met een helikopter zou zijn." "Ja, merci Patrick." Bedankt ik hem en hij gaat terug naar de balie. "Allez, Stafke én een helikopter? Succes!" Lacht Eric. Ook de rest wenst ons succes. "Ik ben benieuwd." Zucht ik wanneer we in de auto zitten. "Of het een echte helikopter zal zijn, betwijfel ik." Zegt Koen. "Ja ewel, het is dat. Ik ben benieuwd wat die nu weer zal gezien hebben." "Het zal weer iets zijn ze." Ik hoor dat Koen zachtjes lacht. "Wat doet hij trouwens buiten? Het is ik-weet-niet-hoe koud!" Merk ik op. Terwijl probeer ik mijn handen warm te wrijven, die ondanks de handschoenen nog behoorlijk koud hebben. Koen legt zijn hand op mijn been en maakt langzaam cirkels met zijn duim. Ik glimlach door het warme gevoel die ik erbij krijg. "We zijn er." Koen parkeert de wagen en we stappen uit. "Stafke. Zeg eens wat er scheelt jong." Vraag ik. "Er kwam hier juist ne helikopter overvliegen en die smeten daar iets uit. Precies zakken of zo maar ik heb nog nie gaan durven kijken." "Ja Stafke, we gaan eens zien naar die zakken." Zegt Koen die de eerste passen begint te zetten. "Gaan jullie maar, ik wacht hier wel."grijns ik. "Waarom ga jij niet mee?" Met een vragende blik kijkt Koen me aan. "Dat is hier drassig Koen." Lach ik. "Oh pardon, en ons nageltjes zijn juist gelakt." Grijnst hij. Ik lach met zijn reactie en doe dan een paar stappen terug naar de auto toe. Terwijl Koen en Stafke naar de grote zakken wandelen, kijk ik toe, ik leun tegen de motorkap van de wagen. Het is best grappig om die twee te zien sukkelen om tot bij die zakken te geraken. Nadat ze uiteindelijk bij de zakken komen, en er een openritsen, zie ik hoe Koen zijn mes uithaalt. Ik kan al raden wat er in zit. Stafke en Koen komen na een paar tellen terug, beide met twee zakken vast. "Drugs?" Vraag ik. "Nog geen beetje, amai." Zucht Koen terwijl hij mij de twee zakken die hij vast had overhandigd. "Pfft." Door het zware gewicht van de tassen worden mijn armen even naar beneden gesnakt. Ondertussen wandelen Koen en Stafke terug naar de overige zakken. Terwijl probeer ik de tassen op de achterbank te plaatsten zonder al te veel in de modder te stappen. Achter mij hoor ik een auto stoppen. Ramptoeristen, waarschijnlijk. Ik besluit om het te negeren en verder te doen met wat ik bezig was. "Tineke!" Met paniek in zijn stem hoor ik Koen mijn naam roepen. "Wat is er?" Roep ik terug terwijl ik de laatste tas op de achterbank zet en terug rechtkom. "Achter je!" Koen laat de zakken die hij vastheeft vallen en neemt zijn geweer. Op het moment dat ik mij wil omdraaien, wordt er een arm rond mijn hals geslagen en een revolver tegen mijn slapen gedrukt. Verschrikt blijf ik staan en zie ik hoe Koen dreigt om te schieten. Een tweede man stapt ook uit de auto. En ook hij heeft een pistool. Dat is 2 tegen 1, daar kan hij niet tegen op. "Koen!" Roep ik. Zo hard en zo wild als ik kan, begin ik te spartelen en me los te wringen uit de sterke greep van de man. "Ambetant geval!" Murmelt de man. Met de kolf van zijn vuurwapen geeft hij mij een harde klop. "Koen." Stil en bijna onverstaanbaar probeer ik hem nog te roepen, maar alles om me heen draait. "Tineke!" Vaag en alsof er een echo is, hoor ik Koen mijn naam roepen, hopend op een antwoord. De man duwt me in de wagen. Alsof alles plots heel traag gaat, voel ik hoe ik neerval in de zetel. Zwarte vlekken dansen voor mijn ogen terwijl ik hier en daar nog een beetje grijze lucht kan zien. De nog steeds onbekende man zwiert mijn benen ook in de auto, de auto van Koen en ik, en vervolgens slaat hij het portier dicht. Het doffe geluid blijft lang weergalmen in mijn hoofd terwijl mijn ogen steeds meer wegdraaien. Ik let op mijn ademhaling, die is onregelmatig. De ene keer gaat het snel, de andere keer enorm traag. Ik probeer door de ruit van de auto te kijken, maar het zwart bedekt met de seconde steeds meer en meer van mijn zicht. Ik hoor hoe opnieuw een portier van de wagen wordt dichtgeslagen en het geluid van een opstartende auto, blijft in mijn hoofd hangen. Tot dat geluid wordt weggeveegd en plaatsmaakt voor een nieuw. Alles wordt zwart voor mijn ogen. Ik hoor een schot, een schreeuw en daarna een eeuwigdurend gepiep.

Hallo, ik wil even zeggen dat het me spijt dat ik lang niet meer heb geüpdatet maar ik was niet veel thuis gedurende vakantie en ik had dus ook niet veel tijd. Nu begint school ook terug dus zal ik ook niet altijd veel tijd hebben maar ik zal mijn best doen om toch wel af en toe eens te kunnen updaten. Dus ik stop niet met dit verhaal, moesten er mensen zijn die dat denken! Dus ook al zal een nieuwhoofdstuk telkens even op zich laten wachten, ik hoop dat er trouwe lezers blijven :) geniet van het nieuwe hoofdstuk en veel leesplezier! ;)

(Mijn excuses als er foutjes instaan! Je mag het altijd laten weten!)